Ανακοίνωση της ΚΟΕ για το διήμερο γενικής απεργίας και πανελλαδικών διαδηλώσεων

21η Οκτωβρίου 2011

Η κινητοποίηση του λαού στις 19 και 20 Οκτώβρη ήταν συγκλονιστική και πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες κατέλαβαν τους κεντρικούς δρόμους και τις πλατείες σε όλες τις πόλεις της χώρας, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις και μαγαζιά έκλεισαν, εκατομμύρια απέργησαν στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Είναι φανερό ότι αυτή η κυβέρνηση των υπαλλήλων της τρόικας δεν έχει καμιά νομιμοποίηση. Η γενική απεργία ήταν μια βροντερή πολιτική παλλαϊκή δήλωση: «Να φύγουν εδώ και τώρα η κυβέρνηση και η τρόικα». Τίποτα λιγότερο. Ο αγώνας συνεχίζεται και θα κλιμακωθεί.
Είναι προφανές ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα πέσει από μόνη της. Δεν θα τη ρίξουν οι «για τελευταία φορά» διαρκώς συναινούντες βουλευτές της. Δεν αρκούν οι εσωτερικές αντιθέσεις και έριδες. Η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ εκτελούν συμβόλαιο εξόντωσης της κοινωνίας, στηριζόμενες αποκλειστικά στην ξένη τρόικα, την εγχώρια διαπλοκή και την καταστολή. Αυτή η λαομίσητη κυβέρνηση θα πέσει κάτω από το βάρος του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Είναι χρέος κάθε αντιστεκόμενης δύναμης να συμβάλλει στον ξεσηκωμό, στην κλιμάκωση του αγώνα, σε ένα λαϊκό μέτωπο, κοινωνικό και πολιτικό, που θα ανοίξει το δρόμο για τη διέξοδο της χώρας και την επιβίωση του λαού.
Υπεύθυνη για τον θάνατο του οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη, μέλους του ΠΑΜΕ, είναι η κυβέρνηση, οι δυνάμεις καταστολής και οι παρακρατικοί της μηχανισμοί. Η μετατροπή της Αθήνας σε θάλαμο χημικών αερίων, αυτή τη φορά είχε αβάσταχτο κόστος. Η αδίστακτη κυβέρνηση Παπανδρέου δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι δεν θα λογαριάζει τις ανθρώπινες ζωές προκειμένου να φέρει σε πέρας το συμβόλαιο που έχει υπογράψει. Η θλίψη και η οργή για τον θάνατο του 53χρονου διαδηλωτή πρέπει να γίνει πείσμα και θέληση για τη συνέχιση του αγώνα. Είναι ένας ακόμα λόγος για να τους διώξουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Το μαζικό λαϊκό κίνημα σε μεγάλο βαθμό αυτές τις μέρες βρέθηκε στους ίδιους δρόμους. Με διαφορετικές σημαίες, διαφορετικά σχέδια, διαφορετικούς ίσως στόχους. Είναι αναγκαία η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα όλων όσων θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στην κυβέρνηση και την τρόικα. Το κίνημα της πλατείας, οι αγανακτισμένοι, όλες οι αριστερές οργανώσεις και κόμματα, όλες οι ομοσπονδίες και τα συνδικάτα, όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι πάντες πρέπει να συσπειρωθούν κόντρα στη σημερινή πορεία εξαθλίωσης και χρεοκοπίας. Τα τελευταία γεγονότα δεν πρέπει να λειτουργήσουν σε βάρος αυτής της ανάγκης.
Το ΠΑΜΕ δέχτηκε μια δολοφονική επίθεση από ομάδες που καμιά σχέση δεν έχουν με οποιαδήποτε αγωνιστική ιδεολογία και αντίληψη. Είδαμε πέτρες, μάρμαρα και μολότοφ να εκτοξεύονται πάνω σε σώματα και κεφάλια απεργών και διαδηλωτών. Αυτές οι πρακτικές θυμίζουν μόνο παρακρατικούς μηχανισμούς. Η πολιτικά απαράδεκτη απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΕ να περιφρουρηθεί η Βουλή, κρατώντας μακριά διαδηλωτές άλλων σωματείων και πολιτικών χώρων και τεράστια τμήματα εργαζομένων και αγωνιζόμενου λαού, δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση την φασιστικής έμπνευσης δολοφονική επίθεση. Την προηγούμενη μέρα εκπαιδευτικοί πήγαν στον νοσοκομείο με ανοιγμένα κεφάλια πάλι από τις ίδιες ομάδες βίας. Πριν ενάμισι χρόνο η ελληνική κοινωνία πάγωσε στο άκουσμα τριών νεκρών στην Marfin και η κυβέρνηση διασώθηκε. Είναι άλλης τάξης ζήτημα η αντιπαράθεση με μαζικούς και πολιτικούς όρους, και άλλης τάξης πρόβλημα το δολοφονικό αμόκ του απολίτικου χουλιγκανισμού. Αυτές οι ομάδες εξ αντικειμένου λειτουργούν συμπληρωματικά και υποβοηθητικά στους αστικούς και κρατικούς σχεδιασμούς.
Η πλατεία Συντάγματος είναι ο χώρος έκφρασης του αγωνιζόμενου λαού. Σαν τέτοιος πρέπει να διαφυλαχθεί και να έχει χαρακτήρα επικίνδυνο για το πολιτικό σύστημα της χρεοκοπίας και της κατοχής. Η πλατεία Συντάγματος ενώνει τον λαό και τις αγωνιζόμενες δυνάμεις. Δεν τις χωρίζει, δεν τις διαιρεί. Η πλατεία μπορεί να λειτουργήσει ξανά σαν χώρος πραγματικού και όχι εικονικού κινήματος, πραγματικής και όχι εικονικής περικύκλωσης της Βουλής, πραγματικού και όχι εικονικού λαϊκού ξεσηκωμού. Ο χαρακτήρας των διαδηλώσεων μπορεί να διαφυλαχθεί μόνο από τον ίδιο τον αγωνιζόμενο λαό. Αυτό είναι βασικό δίδαγμα όλης της τελευταίας εμπειρίας του κινήματος. Ας θυμηθούμε πώς όλη την περίοδο του κινήματος των πλατειών από τις 25 Μάη και ειδικά στην τεράστια συγκέντρωση της 5ης Ιούνη, εκατοντάδες χιλιάδες λαού επέβαλλαν, χωρίς περιθώριο αμφισβήτησης από κανέναν, τον ειρηνικό χαρακτήρα που είχαν επιλέξει να έχουν οι κινητοποιήσεις τους. Η πιο πλατιά δημοκρατία, η πολιτική αντιμετώπιση των ζητημάτων, η ενεργητική συμμετοχή και ενημέρωση όλων, η εναντίωση σε κάθε λογική μηχανισμών, ιδιαίτερα μηχανισμών τυφλής βίας, και στις στρατιωτικού τύπου αντιπαραθέσεις, είναι παρακαταθήκες για το νέο μαζικό λαϊκό κίνημα που θα βρει τρόπους, μορφές και υποδομές για να ξεπεράσει όσα το καθυστερούν και το συγκρατούν.
Ο θάνατος ενός διαδηλωτή, οι εικόνες της Πέμπτης στην πλατεία Συντάγματος, η ψήφιση του νομοσχεδίου δημιουργούν μια πικρή αίσθηση σε χιλιάδες αγωνιζόμενο κόσμο. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το κρύψει. Όμως ο λαός έδειξε και τις διαθέσεις του και τη δύναμή του και αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο κανείς να το διαστρεβλώσει, να το κρύψει, να το αποσιωπήσει. Η κυβέρνηση προσπαθεί να συνεχίσει με νύχια και με δόντια να εκτελεί το συμβόλαιο εξόντωσης αλλά σε ένα περιβάλλον πλήρους διάλυσης και απονομιμοποίησης. Τα κύματα του ξεσηκωμού, από τις 5 Μάη του 2010, προχωρούν και υποχωρούν για να ξαναγυρίσουν κάθε φορά πιο φουσκωμένα μέχρι να πνίξουν όσους έχουν βάλει στο στόχαστρο το μέλλον των σημερινών και των αυριανών γενιών.
Τώρα είναι η ώρα της οργάνωσης του λαού και παράλληλα της κλιμάκωσης του πολιτικού αγώνα. Σε κάθε χώρο, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη θα πρέπει να δυναμώσει η λαϊκή οργάνωση και αλληλεγγύη. Να δυναμώσουν οι δεσμοί ανάμεσα στο δοκιμαζόμενο λαό. Να δυναμώσουν οι αγώνες. Να συναντηθούν όλα τα αγωνιζόμενα τμήματα, οι εργατικοί αγώνες, οι τοπικές αντιστάσεις, τα κινήματα ανυπακοής. Να πληθύνουν οι πρωτοβουλίες ενότητας και συντονισμού πολιτικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών πρωτοβουλιών και προσπαθειών. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι την οριστική απομάκρυνση της κυβέρνησης, της τρόικας και του συνένοχου πολιτικού συστήματος.

«Αφύσικες» τακτικές στο Φυσικό Κρήτης

Μεθόδους «Χούντας» καταγγέλλουν οι φοιτητές μετά τις καταλήψεις.

Μεγάλες διαστάσεις αποκτά η κόντρα μεταξύ φοιτητών και καθηγητών του Φυσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Κρήτης, με τους πρώτους να καταγγέλλουν μεθόδους χούντας και σκοταδισμού στην εκπαιδευτική διαδικασία στο συγκεκριμένο τμήμα.
Η αντιπαράθεση έχει ήδη πλούσιο παρελθόν μετά την απόρριψη δύο αριστούχων φοιτητών από μεταπτυχιακό του Φυσικού λόγω κοινωνικής δράσης και φρονημάτων πριν από ένα χρόνο, ενώ το νέο επεισόδιο έντασης ξεκίνησε μετά την κατάληψη που πραγματοποιήθηκε επί μία εβδομάδα στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων κατά του νέου Νόμου-Πλαίσιο.
Η κατάληψη έγινε την περίοδο της εξεταστικής (12-19 Σεπτεμβρίου) με αποτέλεσμα να χαθούν οι εξετάσεις σε τέσσερα υποχρεωτικά μαθήματα. Όπως καταγγέλλουν οι φοιτητές, αν και σε όλα τα υπόλοιπα τμήματα, πανελλαδικά αλλά και στο Ηράκλειο, οι καθηγητές κινήθηκαν στην κατεύθυνση ορισμού νέας ημερομηνίας για εξετάσεις και στην αναπλήρωση των μαθημάτων, στο Φυσικό αρνήθηκαν έστω και να συζητήσουν το αίτημα των φοιτητών να μην χαθούν τα τέσσερα μαθήματα.

Άνωθεν εντολές
Οι φοιτητές κατήγγειλαν τους καθηγητές τους ότι στην ουσία παίρνουν εντολές από το υπουργείο Παιδείας, υλοποιώντας την απειλή της Α. Διαμαντοπούλου κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων ότι «όποιος κάνει κατάληψη θα χάσει το εξάμηνο». Στη γενική συνέλευση του Τμήματος, στις 10 Οκτωβρίου, οι φοιτητές εξέθεσαν τη σημασία του να μη χαθούν τα μαθήματα δεδομένης και της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, χωρίς όμως να καταφέρουν να συγκινήσουν τους καθηγητές τους, που εμφανίζονταν αμετάπειστοι.
Με αυτό το δεδομένο οι φοιτητές προχώρησαν σε αποκλεισμό των καθηγητών τους μέσα στην αίθουσα της συνέλευσης και τα πνεύματα οξύνθηκαν μέχρι του σημείου να κληθεί ακόμα και η αστυνομία. Όπως καταγγέλλει σε ανακοίνωσή του ο φοιτητικός σύλλογος, μέλη του «δέχτηκαν προσωπικές επιθέσεις από καθηγητές του Τμήματος και στοχοποιήθηκαν προσωπικά, ενώ ο καθηγητής Β.Χ. κάλεσε επανειλημμένα την αστυνομία να παρέμβει, δίνοντας ονόματα φοιτητών στην ασφάλεια. Έπειτα από την παρέμβαση του πρύτανη, Ε.Στεφάνου, και τη διαβεβαίωσή του ότι δεν θα διωχθεί ποινικά οποιοσδήποτε φοιτητής που συμμετείχε στην κινητοποίηση, αποχωρήσαμε από το χώρο που πραγματοποιούταν η Συνέλευση, στις 2:30 π.μ. της Τρίτης».

Κοπάνες και απειλές από τους καθηγητές
Η «ομηρία» έληξε χωρίς να κάνουν πίσω οι καθηγητές παρά μόνο με μια γενική δέσμευση του πρύτανη ότι για το επίμαχο θέμα θα επιχειρηθεί συνεννόηση με το υπουργείο Παιδείας. Σε δήλωσή του στο Δρόμο ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης, Ευρυπίδης Στεφάνου, τονίζει ότι η απόφαση για την εξέταση ή όχι των μαθημάτων είναι αποκλειστική ευθύνη και αρμοδιότητα του Συλλόγου των καθηγητών του Τμήματος και ο ίδιος πέρα από μια συμβιβαστική παρέμβαση δεν μπορεί να υποκαταστήσει ή να ανατρέψει τις αποφάσεις του Τμήματος.
Ωστόσο, όπως φαίνεται, οι καθηγητές δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη… Όπως καταγγέλλει ο Σύλλογος Φοιτητών του Φυσικού, από την επόμενη μέρα οι καθηγητές απουσιάζουν επιδεικτικά από τα μαθήματα και τα εργαστήρια της σχολής λέγοντας στη γραμματεία του τμήματος πως δεν θα βγει καμία ανακοίνωση για το αν θα γίνονται οι παραδόσεις, παρόλο που ήδη έχει αρχίσει το χειμερινό εξάμηνο.
Συγκεκριμένα στην ανακοίνωση του Συλλόγου αναφέρεται: «..οι συγκεκριμένοι καθηγητές, ενώ το τμήμα λειτουργεί κανονικά, απέχουν εκδικητικά από τα μαθήματα και παράλληλα ο Θ.Τ. στο μάθημά του απειλεί ανοιχτά με διαγραφές από το Πανεπιστήμιο και μηνύσεις κατά συγκεκριμένων φοιτητών. Οι πρακτικές αυτές μας θυμίζουν τις εποχές της χούντας και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν πια δημοκρατικές ελευθερίες. Δηλώνουμε ότι αν οι καθηγητές συνεχίσουν την αποχή από τα μαθήματα, ο Σύλλογος θα διασφαλίσει τη μετάδοση της γνώσης με παράδοση μαθημάτων από τους μεταπτυχιακούς φοιτητές του Τμήματος. Επίσης, δεν θα δεχτούμε καμία ποινικοποίηση φοιτητή ή Συλλόγου και θα συνεχίσουμε τις κινητοποιήσεις μέχρι να διασφαλιστεί το παραπάνω και να δοθεί η εξεταστική που δικαιούμαστε».

Κόντρα με παρελθόν…
Οι φοιτητές απέστειλαν ανακοίνωση στα τοπικά μέσα ενημέρωσης μιλώντας για μεθόδους που θυμίζουν «σκοτεινά χρόνια» στην εκπαίδευση, με τακτικές τρομοκρατίας εις βάρος των ίδιων και των κοινωνικών τους αγώνων.
Θύμισαν με νόημα πως οι καθηγητές του τμήματος είχαν κατηγορηθεί με στοιχεία πριν από ένα χρόνο για την απόρριψη δύο αριστούχων φοιτητών από το μεταπτυχιακό τμήμα της σχολής εξαιτίας της έντονης συνδικαλιστικής τους δράσης, υπόθεση η οποία είχε προκαλέσει αίσθηση στο πανελλήνιο και για την οποία ποτέ δεν δόθηκαν πειστικές απαντήσεις.
Ανακοίνωση εξέδωσε και ο Ενιαίος Σύλλογος Καθηγητών του Πανεπιστημίου Κρήτης καταδικάζοντας «τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο τμήμα Φυσικής και οδήγησαν σε πολύωρη ομηρία τα μέλη της Γενικής Συνέλευσης του Τμήματος από ομάδα φοιτητών διαφόρων τμημάτων. Η προσπάθεια των φοιτητών αυτών να επιβάλουν με βάναυσο τρόπο τη λήψη συγκεκριμένης απόφασης από την Γενική Συνέλευση του Τμήματος παραβιάζει κάθε έννοια δημοκρατίας και νομιμότητας», αναφέρεται στην ανακοίνωση.

Μάριος Διονέλλης

Δρόμος της Αριστεράς

Αφίσα ΚΟΕ 2

Αφίσα ΚΟΕ 1

Αναμέτρηση ανατροπής και ελπίδας

Ο αναγκαίος προσανατολισμός του λαϊκού κινήματος.

Είναι ολοφάνερο πως έχουμε ένα θεαματικό ανέβασμα των λαϊκών αγώνων και διαθέσεων, ενώ είναι ολοφάνερο πως έχει δυναμώσει η κρίση του πολιτικού συστήματος, και ειδικά της κυβέρνησης. Η απομόνωσή της και η δυσκολία στην κυοφορία διάδοχων σχημάτων δημιουργούν μια ιδιόμορφη κατάσταση, όπου όλα μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή. Βρισκόμαστε σε περιβάλλον χρεοκοπίας, ανεβάσματος των αγώνων και πολιτικών εξελίξεων σε αυτή τη βάση. Το κύριο ερώτημα είναι ποιος πρέπει να είναι ο προσανατολισμός του λαϊκού κινήματος. Ή, καλύτερα, με ποια πράγματα έχει ούτως ή άλλως να αναμετρηθεί το λαϊκό κίνημα; Να ρίξει την κυβέρνηση, να διώξει την τρόικα και να ακυρώσει Μνημόνια;
Δεν είναι και μικρό πράγμα. Στην ουσία, η μάχη για την επιβίωση του λαού και του τόπου περνά μέσα από ρήξεις, τις οποίες δεν φανταζόταν κανείς ως αναγκαίες πριν από λίγο καιρό. Να, όμως, που οδηγούμαστε σε τέτοιες αναγκαίες διαπιστώσεις.
Ο προσανατολισμός του κινήματος αφορά κεντρικούς στόχους της πάλης. Αφορά αναγκαίους σταθμούς της πάλης, καθώς και ιδιαίτερες αιχμές για τη συσπείρωση των πιο πλατιών δυνάμεων που θέλουν και έχουν συμφέρον από την επίτευξη των στόχων.
Με την είσοδο στη μνημονιακή περίοδο σωστά διείδαν οι λαϊκές μάζες μια μορφή κατοχής και σωστά άρχισε να γίνεται λόγος για μέτωπο. Πολλοί μίλησαν για νέο ΕΑΜ. Στην αρχή, τους κορόιδεψαν, σήμερα, κάποιοι το θέτουν όλο και πιο ουσιαστικά, ενώ λιγοστεύουν και όσοι με περισσή ευκολία το απέρριπταν. Μόνο η κ. Παπαρήγα επιτίθεται ανοιχτά σε αυτή την ιδέα. Θεωρεί και τούτη την ιδέα ως φορέα οπορτουνισμού.
Επομένως, στις παρούσες στιγμές, ενώ ο ξεσηκωμός του λαού είναι αναγκαίος και απαραίτητος παράγοντας, είναι ταυτόχρονα ζητούμενο η οικοδόμηση ενός πολιτικού-κοινωνικού μετώπου, που θα θέτει σαν στόχο την απαλλαγή από την τρόικα και το πολιτικό σύστημα, την αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, την πραγματική δημοκρατία και ανεξαρτησία, την ανακούφιση των λαϊκών μαζών, τη στάση πληρωμών του χρέους, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την εθνικοποίηση τομέων, όπως η νομισματική πολιτική, οι τράπεζες κ.λπ. (γιατί με ευρώ και έλεγχο των τραπεζών από ξένο κεφάλαιο δεν μπορεί να γίνει παραγωγική ανασυγκρότηση) και τις ρήξεις με την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, που δεν θα σταθούν διόλου αδιάφορες απέναντι σε αυτές τις διεργασίες, για μια νέα θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο.
Από την άποψη αυτή, ο ριζοσπαστισμός που αναπτύσσεται στην ελληνική κοινωνία πρέπει να μπολιαστεί με τα στοιχεία εκείνα του προσανατολισμού, που θα προσδώσουν στο μαζικό λαϊκό κίνημα βάθος, θα εξασφαλίσουν πλατιά ενότητα, θα συσπειρώσουν ευρύτατες μάζες, ενώ παράλληλα θα οικοδομούν μια συνολική εναλλακτική πρόταση πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής διεξόδου της χώρας.
Ο ρόλος των αριστερών δυνάμεων σε όλες αυτές τις ανάγκες πρέπει να είναι σημαντικός, καθοριστικός. Αυτό, όμως, προϋποθέτει πολλές αλλαγές και ανατροπές σε νοοτροπίες, θέσεις, ιεραρχήσεις, συστημισμό. Είναι πασιφανές ότι όλοι οι φορείς της Αριστεράς πιέζονται από τις ανάγκες του λαϊκού κινήματος. Όπως είναι προφανές ότι η διέξοδος θα δοθεί στους αγώνες, στην πραγματική ταξική πάλη και στον τρόπο που αυτή ανακλάται σε όλα τα πεδία, οικονομία, πολιτική, κοινωνία, ιδεολογία.

Ν.Τ

Δρόμος της Αριστεράς

Εξώφυλλο Δρόμου της Αριστεράς