Ας αντισταθούμε στην απάνθρωπη καπιταλιστική εξουσία

Τρία χρόνια συμπληρώνονται από την απώλεια της σπουδαίας τραγουδίστριας.
«Σήμερα ζούμε σε ένα κράτος αμβλυμένων συνειδήσεων, παραπλανητικών ειδήσεων, θολωμένων αισθήσεων. Κράτος της αρπαχτής, της πνευματικής μιζέριας, των συγχυσμένων εγκεφάλων. Οι εκσυγχρονισμένοι σήμερα μας οδηγούν πολύ συγχρονισμένα στον οικονομικό, κοινωνικό, πνευματικό και εν τέλει ατομικό φυσικό θάνατο... Η Ελλάδα είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά κυκλωμένη από εχθρό που δε φαίνεται, καμουφλαρισμένο με σελοφάν και φωτάκια, κάτω από το μανδύα της πιο ψεύτικης, της πιο επικίνδυνης ιστορίας που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη. Πνίγεται από τη σημερινή εξουσία, που με τη στολή του "εκσυγχρονισμού" είναι η πιο ανάλγητη, η πιο σκληρή εξουσία των τελευταίων χρόνων. Εξουσία των ευρωπαϊκών χρηματιστηρίων, των γερμανοτραφέντων καθηγητών και μαθητών και των πνευματικών πατέρων τους, των Αμερικάνων. Ας αντισταθούμε σήμερα στην πιο ρατσιστική, στην πιο απάνθρωπη και απόλυτη εξουσία...».

Οσο κι αν τα παραπάνω μοιάζουν σημερινά, έχουν ειπωθεί πριν δεκαπέντε χρόνια από την Μαρία Δημητριάδη. Η μεγάλη τραγουδίστρια περιέγραφε στον «Ρ» με τον δικό της, ανάγλυφο τρόπο το πολιτικό περιβάλλον εκείνης της εποχής, με αφορμή τη συμμετοχή της στην εκδήλωση για τα 80χρονα του ΚΚΕ - «είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για το κόμμα που στηρίζει 80 χρόνια τους αγώνες του λαού μας. Το κόμμα της εργατικής τάξης, των αγροτικών διεκδικήσεων, της πρωτοπορίας στην Τέχνη και τα Γράμματα», έλεγε για τη συμμετοχή της. Και προσκαλούσε να «εγκαινιάσουμε μια καινούρια εποχή αγώνων, τραγουδώντας όσο έχουμε φωνή ακόμα... Τα 80χρονα ας γίνουν μια καινούρια αρχή για τους αγώνες μας, έστω για μας, έστω για τα παιδιά μας που τους στέρησαν τα οράματα χωρίς καν να τους δώσουν δικαίωμα επιλογής».

Θύελλα και ορμή

Πάνε τρία χρόνια από τη μέρα (7/1/2009) που «σίγησε» η φωνή που μας «ταξίδεψε» στις «πιο όμορφες θάλασσες», από τη μέρα που πρόωρα και άδικα «έφυγε» η αγέρωχη, ασυμβίβαστη τραγουδίστρια, η οποία ταυτίστηκε με κορυφαίες δημιουργίες του πολιτικού, στρατευμένου τραγουδιού, ενώ, παράλληλα, στρατεύτηκε στις αγωνίες, στις ανησυχίες, στους αγώνες του λαού μας.
Στο πρόσωπό της υπήρξε άρρηκτη σύνδεση έργου και στάσης ζωής. Δεν ήταν μόνο μια από τις σημαντικότερες και πιο εκφραστικές Ελληνίδες τραγουδίστριες (για κάποιους η σημαντικότερη), αλλά συνάμα και μια συνεπής αγωνίστρια, πιστή στην κομμουνιστική ιδεολογία. Με αφετηρία την πίστη της στο όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας, συμπορεύτηκε με το ΚΚΕ, στηρίζοντας τις θέσεις του και παλεύοντας μαζί του. Πάντα παρούσα μέσα στα γεγονότα, από τον αντιδικτατορικό αγώνα μέχρι το τέλος. Ανταποκρινόμενη στα αγωνιστικά καλέσματα συνόδευσε με τα τραγούδια της τους εργατικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες των δεκαετιών '70-'80, αλλά και μετέπειτα. Η φωνή της ήχησε σε θέατρα, γήπεδα, χώρους δουλειάς, εργατικές, αγροτικές, φοιτητικές κινητοποιήσεις. Οι επικές ερμηνείες της - θύελλα και ορμή - έδιναν παλμό σε συναυλίες αλληλεγγύης προς τους αγωνιζόμενους και διωκόμενους λαούς, σε απεργιακούς αγώνες, σε μπλόκα των αγροτών, σε Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Παρά τις αντιξοότητες που αντιμετώπισε, αυτές τις αντιξοότητες που δημιουργεί το σύστημα στους καλλιτέχνες που δεν υποτάσσονται στις επιδιώξεις του, δεν άλλαξε στρατόπεδο, αλλά ούτε εξαργύρωσε την προσφορά της στο λαϊκό κίνημα. Με την ίδια τόλμη και παρρησία που πορεύτηκε στη ζωή της, αντιστάθηκε στην ευκολία και στα κυκλώματα που λυμαίνονται το χώρο της Τέχνης. Ποτέ δεν της άρεσαν οι εκπτώσεις, ούτε οι πειθαναγκασμοί... Η «εξομολόγησή» της, σε παλιότερη συνέντευξη στον «Ριζοσπάστη» (17/2/2002), αποκαλύπτει το ήθος, την ποιότητα, την αξιοπρέπεια που την διακατείχαν: «Δεν έχω κάνει ποτέ ούτε μισή υποχώρηση στη δουλειά μου. Ούτε μισή! Και αυτό το πληρώνω. Υπήρξαν φορές που δεν είχα να καπνίσω τσιγάρο. Αλλά υποχώρηση δεν έχω κάνει. Ούτε μία καλημέρα δεν έχω πει σε κάποιον που δε θέλω να του την πω...».
Γι' αυτήν την αγωνιστική της στάση πλήρωσε και το «τίμημα», όχι μόνο κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο που η αντίδραση συνέχιζε να δείχνει φανερά το «πρόσωπό» της, αλλά και αργότερα στα χρόνια πλέον του εύπεπτου, εμπορευματοποιημένου τραγουδιού, καθώς το κατεστημένο δεν ανεχόταν παρουσίες όπως αυτή της ασυμβίβαστης τραγουδίστριας. «Το "πολιτική τραγουδίστρια" σήμαινε μέσα στα γεγονότα», έλεγε στην ίδια συνέντευξη. «Ομως, μετά το '80 έγινε βρισιά. Δηλαδή, εσύ είσαι πολιτική τραγουδίστρια, έξω από εδώ. Δε θα τραγουδήσεις άλλο, τελείωσες. Κι έχανα το τρένο της ευκολίας, του να ελίσσεσαι...». Η ίδια δεν υπέκυψε στην αποσιώπησή της από την πλειοψηφία των ΜΜΕ και τις εταιρείες που ελέγχουν το χώρο της δισκογραφίας.

Αφουγκραζόταν τους λαϊκούς πόθους

Φωνή εξαιρετική, «ολοκληρωτική», όπως τη χαρακτήρισαν, η Μαρία Δημητριάδη σημάδεψε το ελληνικό τραγούδι, κυρίως εκείνο το κομμάτι του που αφουγκραζόταν λαϊκούς πόθους, που εξέφραζε την αντίσταση στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στο σκοτάδι της καταπίεσης, που γινόταν «λάβαρο» πάλης για κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση. Φωνή με τεράστιο ερμηνευτικό εύρος, που είχε τη δυνατότητα και το πάθος να εκφράζει τη δραματική κάθε φορά συγκυρία, έβαλε το στίγμα της στο πολιτικό τραγούδι, ερμηνεύοντας τραγούδια μεγάλων Ελλήνων συνθετών, σε ποίηση κορυφαίων ποιητών (Ρίτσου, Μαγιακόφσκι, Χικμέτ, Μπρεχτ κ.ά.), καταθέτοντας ερμηνείες αξεπέραστες, πότε λυρικές, τρυφερές, ψιθυριστές και πότε δυναμικές και αγέρωχες. Είτε τραγουδώντας για τους δεσμώτες της Μακρονήσου που «...δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη/ ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη/ κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους/ που δε σηκώνει τ' άδικο...», είτε πως «το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είν' ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει», είτε πως «έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη...».
Τι να πρωτοθυμηθούμε από τη σπουδαία διαδρομή της στο τραγούδι... Αναμφίβολα κορυφαίες παραμένουν οι καταλυτικές, δραματικές ερμηνείες της σε έργα του Θάνου Μικρούτσικου, όπως τα «Πολιτικά Τραγούδια» (σε ποίηση των Ναζίμ Χικμέτ και Βολφ Μπίρμαν), «Καντάτα για τη Μακρόνησο» (βασισμένη στον «Πέτρινο Χρόνο» του Ρίτσου), «Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι», στην εξεγερμένη «Φουέντε Οβεχούνα», στα «Τροπάρια για Φονιάδες», όπου ζωντανεύουν οι μορφές των Τσε Γκεβάρα, Ρόζας Λούξεμπουργκ, Καρυωτάκη, Πλουμπίδη, στα «Τραγούδια της Λευτεριάς» σε στίχους Μπρεχτ, Αναγνωστάκη, Ρίτσου, Φώντα Λάδη, Αλκη Αλκαίου...
Ξεκίνησε να τραγουδά από παιδί. Στα 16 της χρόνια δισκογραφεί το «Ενα πρωινό η Παναγιά μου» του Σταύρου Ξαρχάκου (από την ταινία τα «Κορίτσια στον Ηλιο»). Μετά ήρθε ο «Ηλιος ο Πρώτος» και το «Χρονικό» του Γιάννη Μαρκόπουλου, ενώ στο ενδιάμεσο είχε γνωρίσει τον Μίκη Θεοδωράκη, ίνδαλμά της από μικρό παιδί. Μαζί του, κατά την επταετία, περιοδεύει ανά τον κόσμο και συμμετέχει στους δίσκους «Τα Λαϊκά» («Το τρένο φεύγει στις οκτώ») και «Τραγούδια του Αγώνα» («Σαν τον αετό φτερούγαγε στη στράτα»). Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1974, τραγουδά στο δίσκο «Σκλάβοι Πολιορκημένοι» του Νίκου Μαμαγκάκη και το «Αντόνιο Τόρρες Χερέδια» του Γιάννη Γλέζου. Ηδη, έχει γνωρίσει τον Θάνο Μικρούτσικο και το 1975 δισκογραφούν τον πρώτο δίσκο του, τα «Πολιτικά Τραγούδια». Ακολουθούν: «Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Φουέντε Οβεχούνα», «Τροπάρια για φονιάδες», «Τα τραγούδια της λευτεριάς». Χαρακτηριστικό πως από την κασετίνα των οκτώ δίσκων με τα πολιτικά τραγούδια του συνθέτη που έβγαλε η «Λύρα», πριν λίγα χρόνια, στους πέντε τραγουδάει μόνο η Μαρία Δημητριάδη. Ενας από τους πιο πολυακουσμένους δίσκους τους ήταν «Τα Αντάρτικα» (1981) - επανεκτελέσεις μαζί με την αδερφή της Αφροδίτη Μάνου. Μετά από κάποια χρόνια κάνει πάλι συναυλίες με τον Μίκη, τον Μαρκόπουλο... Δισκογραφικά συνέχισε με το «Δελτίο καιρού», με τραγούδια πολλών συνθετών σε πρώτη εκτέλεση, τα «Λιανοτράγουδα» του Θεοδωράκη, τον πρώτο δίσκο του Γιώργου Σταυριανού, την «Ελένη» του Χατζιδάκι - τον «πιο σταθερό και ιδεολόγο άνθρωπο» όπως έλεγε - το «Εμπάργκο» του Μικρούτσικου, με άλλους τραγουδιστές, κ.ά. Μετά από το '90-'91 και δύο πολύ μεγάλες περιοδείες με τον Μίκη, άρχισε να αποτραβιέται. Ακολούθησαν δύο χρόνια δουλειάς της στο Βελιγράδι, την περίοδο του εμπάργκο. Εκανε συναυλίες κι ένα δίσκο, που με τη βοήθεια του υπουργείου Πολιτισμού της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τα έσοδά του πήγαν για τους πρόσφυγες. Δύο χρόνια πηγαινοερχόταν στη Γιουγκοσλαβία... Τελευταία δισκογραφική της δουλειά, οι «Δον Κιχώτες» των Παρασκευά Καρασούλου (στίχοι) και Θοδωρή Οικονόμου (μουσική).
Η Μαρία Δημητριάδη μπορεί να έφυγε νωρίς από τη ζωή, όμως είναι πάντα παρούσα με την αγωνιστική της φωνή σε όλους τους λαϊκούς - εργατικούς αγώνες. Στους αγώνες για την κατάκτηση όλων εκείνων που με το τραγούδι της απαίτησε για τους εργαζόμενους, για μια νέα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ρουμπίνη Σούλη

Ριζοσπάστης

Aστικός κόσμος και "δοσιλογισμός"

Απόσπασμα από κείμενο του Ν. Ζαχαριάδη με τίτλο: «Προς το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)» (*)

Ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε αδιαμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες ηγετικές φυσιογνωμίες του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, ο οποίος, ανεξάρτητα από λάθη και κριτικές για τη δράση του, μπορεί να θεωρηθεί ως θεμελιωτής του ΚΚΕ, το οποίο σφράγισε μετέπειτα με την ηγετική παρουσία του και ο Χ. Φλωράκης.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μικρό απόσπασμα από βαρυσήμαντη επιστολή που ο Νίκος Ζαχαριάδης, ως Γραμματέας τότε της ΚΕ του ΚΚΕ, έστειλε στο Θανάση Χατζή, γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Η ανοικτή αυτή επιστολή εστάλη σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για το κίνημα και την Ελλάδα, λίγο πριν το ιστορικό 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ και πριν από τις νόθες εκλογές του μεταπολεμικού ανώμαλου καθεστώτος, το οποίο επεβλήθη στη χώρα μας με τα αγγλικά όπλα και στη συνέχεια με την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας.

Το απόσπασμα από την επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη που ακολουθεί, το αναδημοσιεύουμε γιατί νομίζουμε ότι έχει έναν επίκαιρο χαρακτήρα και ανεξάρτητα από διαφωνίες ή συμφωνίες, θα δώσει αφορμή για επίκαιρους προβληματισμούς ή ακόμα και για συνειρμούς. Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται πάντα, το βέβαιον, όμως, είναι ότι συνεχίζεται....

ΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»**

(**ο τίτλος είναι της iskra)

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι από μια ορισμένη πλευρά ιστορία άμεσου είτε έμμεσου ξεπουλήματος του πολιτικού κόσμου της χώρας στο ξένο εκμεταλλευτικό κεφάλαιο. Δεν υπήρξε ούτε υπάρχει αστικό πολιτικό κόμμα και αστός πολιτικός που να μην ήτανε είτε να μην είναι συνδεδεμένος με τον έναν είτε τον άλλο τρόπο με το ξένο κεφάλαιο, με ξένες πολιτικές επιρροές, και στην πρώτη γραμμή με το αγγλικό κεφάλαιο και την αγγλική πολιτική.

Η πολιτική του αστικοτσιφλικάδικου πολιτικού κόσμου από τότε που υπάρχει ανεξάρτητο ελληνικό κράτος μέχρι σήμερα δεν ήταν στην ουσία της ούτε εθνική ούτε ανεξάρτητη. Ήταν πολιτική υποδούλωσης, εξάρτησης από ξένο κεφάλαιο και την ξένη πολιτική. Και τ' αποτελέσματα είναι γνωστά: Να ΄ναι η Ελλάδα στα χάλια που βρίσκεται. Για τον αστικοτσιφλικάδικο πολιτικό κόσμο και τις πλουτοκρατικές τάξεις που εκπροσωπεί, η κατάσταση αυτή είναι φυσιολογική. Γιατί η σύνδεση και η υποταγή μας στο ξένο κεφάλαιο εξυπηρετεί απόλυτα τα οικονομικά τους συμφέροντα σε βάρος του Λαού και του τόπου. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και γιατί στην Ελλάδα δεν είχαμε ούτε έχουμε απ' την πλευρά της αστικής τάξης συνεπές δημοκρατικό πολιτικό κίνημα. Γιατί η αστική τάξη στην Ελλάδα και ο πολιτικός της κόσμος πρόδωσαν την αστικοδημοκρατική αποστολή τους, που περιλαμβάνει και τη δημιουργία πραγματικά γερής, οικονομικά και πολιτικά ανεξάρτητης νεοελληνικής εθνικής πολιτείας. Και να γιατί ο εργαζόμενος Λαός, που αυτός πληρώνει τα σπασμένα της προδοσίας αυτής και της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης της χώρας απ' το ξένο κεφάλαιο, ανάλαβε αυτός το καθήκον της δημιουργίας μιας πραγματικά λεύτερης και ανεξάρτητης δημοκρατικής Ελλάδας. Η φυσική του ύπαρξη και υπόσταση είναι δεμένη αδιάσπαστα με την πραγματοποίηση του καθήκοντος αυτού, που πολιτικά βρήκε τη συμπύκνωση και την έκφραση του στον Πολιτικό Συνασπισμό των Κομμάτων του ΕΑΜ, στο πανελλήνιο, παλλαϊκό εαμικό κίνημα.

Εδώ όμως σκοντάφτουμε σε μια σοβαρή δυσκολία, που για πολλούς φαίνεται και αξεπέραστη: στον εξωελληνικό παρεμβατισμό. Οι εξωελληνικοί αυτοί παράγοντες έχουν συνηθίσει απ' την πρώτη αρχή να βρίσκουν, να εξαγοράζουν και να διαφθείρουν στην Ελλάδα πρόσωπα και παρατάξεις, που τους υπηρετούσαν δουλικά και υπάκουα. Και σήμερα, ύστερα απ' την κοσμογονία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που ανύψωσε το ΕΑΜ σε αποφασιστικό πολιτικό παράγοντα στον τόπο μας, δεν μπορούν να συμβιβασθούν εύκολα με το γεγονός ότι το ΕΑΜ αυτό, που εκπροσωπεί τη λεύτερη, δημιουργική Ελλάδα, δεν μπορεί να σταθεί απέναντι τους σα δούλος, όπως είναι συνηθισμένοι με τους άλλους, γιατί τότε θα έπαυε να υπάρχει. Και ότι συνεννόηση και συνεργασία με τη Νέα Ελλάδα, την εαμική Ελλάδα, μπορεί να υπάρξει και να σταθεί μονάχα πάνω στη βάση της ισοτιμίας, της αμοιβαίας κατανόησης και του αλληλοσεβασμού. Την κύρια ευθύνη τη φέρνουν πάλι οι ντόπιοι πατριδοκάπηλοι, που προσφέρονται πάντα έτοιμοι να πουλήσουν τον τόπο τους, και έτσι πείθουν τους ξένους ότι μπορούν να συνεχίσουν να συμπεριφέρονται προς την Ελλάδα όπως πριν, δηλαδή σαν αφέντης προς σκλάβο. Αυτού βρίσκεται για μας ο κόμπος. Απ' το βάθρο της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας, των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, να υποχωρήσουμε δεν μπορούμε, γιατί εδώ κάθε υποχώρηση σημαίνει προδοσία. Παραμένοντας στέρεα πάνω σ' αυτό το βάθρο, πρέπει ν' απομονώσουμε και ν' απογυμνώσουμε από κάθε λαϊκή βάση την εθνική προδοσία που εκπροσωπείται από το Μ.Μ. και Σία. Να κερδίσουμε με τη λαϊκή δημοκρατική πολιτική μας τις ταλαντεύσεις του Κέντρου, τουλάχιστο για όσα αφορούν τη μαζική του βάση, προς τ' αριστερά. Και να πείσουμε τους ξένους ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνεννόηση και συνεργασία με την Ελλάδα όξω απ' τη βάση της ισοτιμίας και της εθνικής αξιοπρέπειας που βάζει ΕΑΜ. Και ότι κάθε εμμονή στις μέθοδες της μισοαποικιακής πολιτικής θα έβρισκε το Λαό μας άκαμπτο και θα τους έφερνε αντιμέτωπους μ' αυτόν.

Έτσι διαγράφεται το πρόβλημα μας στη σημερινή στιγμή. Και δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα μπορέσουμε να το μαστορέψουμε το πρόβλημα αυτό, γιατί παρ' όλα τα εμπόδια, τις δυσκολίες, τις προκλήσεις, διαβολές, συκοφαντίες, πλαστογραφίες, τρομοκρατία και βία που εξασκείται σε βάρος του κινήματος μας, εμείς κατέχουμε κάτι βασικό, αποφασιστικό, αναντικατάστατο και άφθαστο, που δεν τόχει ούτε μπορεί να τόχει κανένας απ' τους αντίπαλους μας. Είμαστε το μοναδικό κίνημα, το κίνημα της Λαϊκής Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού, που κρατά τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας, της τιμής και της αξιοπρέπειας. Στον κόσμο που εκπροσωπεί το χοντρικό εθνικό ξεπούλημα, την έσχατη εθνική προδοσία και τη δουλική υποταγή στους ξένους, ορθώνεται το κίνημα μας λαϊκό, ρωμαλέο, εθνικό, πηγαίο, που εκπροσωπεί ό,τι τίμιο, αντρίκειο, λαϊκό, εθνικό, πραγματικά ελληνικό έχει να παρουσιάσει ο τόπος αυτός. Αυτού βρίσκεται και η δική μας περηφάνια και το αίσθημα της ανωτερότητας και της υπεροχής απέναντι στους αντιπάλους μας.

Όμως αυτό μας φορτώνει με υποχρεώσεις και βάρη που μονάχα ένας ηθικά ακέραιος και αδέκαστος χαραχτήρας μπορεί να τα βαστάζει. Και μονάχα ένα κόμμα και ένα κίνημα που συγκεντρώνει τέτοιους χαραχτήρες, χαραχτήρες που συγκεντρώνουν φωτεινό μυαλό, καρδιά λαϊκού αγωνιστή που δε δειλιάζει μπροστά σε τίποτα, με ακατάβλητη θέληση και αντοχή, και παράλληλα με ηθική ανωτερότητα, ακεραιότητα και υπεροχή, μονάχα ένα τέτοιο κόμμα και κίνημα μπορεί να τα βγάλει πέρα έτσι όπως θέλει ο Λαός, όπως συμφέρει στην Ελλάδα.iskra

(*) Πρόκειται για ανοικτή επιστολή του Νίκου Ζαχαριάδη που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ το Σεπτέμβριο του 1945, λίγο πριν το ιστορικό 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ, και η οποία απευθυνόταν στο Θανάση Χατζή, μέλος τότε της Κ.Ε. του ΚΚΕ και γραμματέα της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης. Ο Θανάσης Χατζής στα χρόνια της Κατοχής διετέλεσε και Γραμματέας της Κ.Ε. του ΕΑΜ.

iskra

Για το 2012

Πολλαπλό «διαβατήριο» το σκάνδαλο του Βατοπεδίου

Οι προφανείς και κρυφές πλευρές της σύλληψης του Εφραίμ.

Το θέμα με το Βατοπέδι έχει ξεφύγει προ πολλού από τα στενά όρια του σκανδάλου. Τα γεγονότα και οι πράξεις που συνδέονται με ηθική, πολιτική και νομική παραβατικότητα αποτελούν δευτερεύουσα και συχνά προσχηματική όψη των πραγμάτων.
Το Βατοπέδι, στην προηγούμενη φάση, εξελίχτηκε σε επιχείρηση αλλαγής του πολιτικού σκηνικού (βασικός μοχλός απονομιμοποίησης του Καραμανλή) και χειραγώγησης των πολιτικών εξελίξεων. Σήμερα, επανέρχεται στο προσκήνιο συνδεμένο με παρόμοιους σχεδιασμούς. Διότι μεθόδευση και τώρα υπάρχει, το μαρτυρεί η τεχνητή φόρτιση, η επιδιωκόμενη εκδραμάτιση με τη χριστουγεννιάτικη σύλληψη του Εφραίμ. Το θέμα είναι ποιοι το σχεδιάζουν, ποιοι επωφελούνται και πού στοχεύουν.
Πρώτα απ’ όλα είναι βέβαιο ότι οργανώνεται ένας γιγαντιαίος αποπροσανατολισμός ώστε να μετατεθεί η επικαιρότητα από την σκληρή οικονομική-πολιτική πραγματικότητα. Το ΠΑΣΟΚ επωφελείται, κατευθύνει τις εξελίξεις, με σκοπό να επιβάλει διαχωριστικές γραμμές και εσωτερικές πολώσεις στο λαό ο οποίος, το τελευταίο διάστημα, συγκλίνει αντιτιθέμενος στην πολιτική του. Να ανακόψει τη δημοσκοπική άνοδο της Ν.Δ., να τροφοδοτήσει την υπονόμευση και να διευρύνει τη φυγόκεντρη κριτική στο εσωτερικό της. Να ανακόψει, για καλό και για κακό, τυχόν επανεμφάνιση του Καραμανλή στα πράγματα, διότι και τέτοιοι οιωνοί υπάρχουν.
Αυτά και άλλα παρόμοια που αφορούν τις ανακατατάξεις στο χώρο του συστημισμού είναι τα πρόδηλα. Η χειραγώγηση της Αριστεράς, ο εγκλωβισμός της σε αδιέξοδες, ακολουθητικές αντιθέσεις, όπως και η ανάκτηση της πρωτοβουλίας παράλληλα με την απαραίτητη ανασύσταση αντίστοιχου ιδεολογικού προσωπείου. Αυτά είναι τα λιγότερο φανερά. Ας μη διαφεύγει ότι δόθηκε μια ορισμένη απάντηση στο αίτημα «να πάει, επιτέλους, κάποιος φυλακή». Απάντηση που στρεβλώνει το αίτημα, που επιχειρεί τη λαθραία ενσωμάτωσή του. Πλην, όμως, το ανεξάρτητο τεχνοκρατικό προφίλ (όρος απαραίτητος υποτίθεται ώστε να συγκρουστεί με τα κομματικά κατεστημένα) του Παπαδήμου ενισχύεται.
Εδώ ας θυμηθούμε ότι υπήρξε ένα μπλοκ δυνάμεων στο ΠΑΣΟΚ με συνισταμένη τους εκσυγχρονιστές (και ο Παπαδήμος δεν είναι έξω από αυτούς) που δεν δίστασε να συγκρουστεί με την Εκκλησία. Η σύγκρουση αυτή υποβοήθησε την κατοχύρωση της φυσιογνωμίας του, αναδείχτηκε σε στοιχείο συνοχής. Το εκσυγχρονιστικό ρεύμα δεν επιδίωξε ποτέ προσπέλαση στον εκκλησιαστικό χώρο και την κοινωνική του βάση, αντίθετα η σύγκρουση μαζί του, συνέδραμε στη μετανεοτερική εικόνα που του ήταν πολύπλευρα χρειαζούμενη.
Στην προηγούμενη φάση η στοχοποίηση του Εφραίμ και της εκκλησιαστικής παρακμής, στρατεύτηκε στη διαμόρφωση του κεντροαριστερού ιδεολογήματος και της αντίστοιχης πολιτικής οικοδόμησης. Η Αριστερά με τον παρωχημένο (παρωχημένο διότι είναι αδιαμφισβήτητα ενσωματώσιμος), υποκριτικό (διότι υπερπροβάλλεται ώστε να αποκρυφτούν ουσιαστικότερες ανεπάρκειες) αντικληρικαλισμό της, συστρατεύτηκε και έγινε προσάρτημα του συστημικού σχεδίου. Το ίδιο πράττει και σήμερα. Μετέχει στο μέτωπο κατά του Εφραίμ πλειοδοτώντας, μάλιστα, σε κορώνες. Ας θυμηθούμε εδώ ότι η κεντροαριστερή διαμόρφωση δεν προϋποθέτει τη σύμπτωση όλων στη ίδια στενή πολιτική συνθηματολογία. Άλλωστε, αυτό είναι αδύνατο ειδικά σήμερα. Προσδοκά, όμως, συμπόρευση σε επιμέρους τομείς χειρισμών που θα λειτουργήσουν ως γινόμενο δημιουργώντας μελλοντικά το υπέδαφος για εκμεταλλεύσιμες πολιτικές συγκλίσεις. Ας μην ξεχνάμε πόσες φορές, μέσα από αυτό το μηχανισμό εγκλωβίστηκε και σύρθηκε η Αριστερά. Τα παραδείγματα της εκλογής Καμίνη και Μπουτάρη είναι πολύ πρόσφατα και διδακτικά.
Αν η Αριστερά επέλεγε να εγκαταλείψει τη γενικολογία, την αφοριστική καταγγελία και να τοποθετηθεί στο πεδίο της πολιτικής, θα έπρεπε να είχε στάση τέτοια που να φράζει το δρόμο στις μανούβρες του ΠΑΣΟΚ. Να εξουδετερώνει τη δυναμική του αποπροσανατολισμού. Να μην επιτρέπει την διεμβόλιση του ριζοσπαστισμού με κυβερνητικά σχέδια. Αν τα κατάφερνε όλα αυτά, τότε θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει και το πώς θα τιμωρηθεί ο Εφραίμ και το πώς θα υποστεί η Ν.Δ. τις συνέπειες που της αναλογούν.
Τέλος, δεν είναι δευτερεύουσα πτυχή της υπόθεσης η αντίδραση της Ρωσίας. Η σφοδρότητά της αιφνιδίασε. Αποκάλυψε προεκτάσεις. Ειδικά εκείνο το «δίνετε εξετάσεις» που εξακόντισαν οι Ρώσοι, τι υπονοούσε; Άραγε, να εννοεί ότι υπάρχουν διεθνείς κύκλοι που αντιμετωπίζουν την ορθοδοξία και ειδικά το Άγιο Όρος ως θύλακα διείσδυσης της Ρωσίας και γι’ αυτό επιτάσσουν το χτύπημά τους; Ποιος ξέρει;

Φ.Λ.

Δρόμος της Αριστεράς

Νομισματικός πόλεμος σε… δόσεις

Η παγκόσμια κρίση, η συμφωνία Κίνας – Ιαπωνίας, οι πιέσεις της Ουάσιγκτον, το εγχείρημα του Πεκίνου και οι τριγμοί του ευρώ.

Η πείνα αποκαλείται, σε κείμενα της Ε.Ε., «διατροφική ανασφάλεια». Το κόψιμο πληθωριστικού χρήματος στις ΗΠΑ «ποσοτική χαλάρωση». Ο νομισματικός πόλεμος που έχει ξεσπάσει είχε χαρακτηριστεί από το νυν πρόεδρο της ΕΚΤ «μη συνεργατικά παίγνια» στην παγκόσμια οικονομία. Στην ευρηματικότητα όρων είναι αστείρευτοι. Στην πραγματική οικονομία έχουν το πρόβλημα, που οξύνεται...
Η νομισματική συμφωνία που ανακοινώθηκε πριν από λίγες μέρες ανάμεσα στην Κίνα και την Ιαπωνία, με βάση την οποία το γουάν και το γιεν θα είναι στο εξής άμεσα μετατρέψιμα το ένα στο άλλο, στις μεταξύ των δύο χωρών εμπορικές συναλλαγές, χωρίς την ενδιάμεση κοστοβόρα μετατροπή τους πρώτα σε δολάριο, είναι η πιο σημαντική μέχρι σήμερα επιτυχία του Πεκίνου στη στροφή νομισματικής πολιτικής που έχει υιοθετήσει μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008.
Για τη δεύτερη και τρίτη οικονομική δύναμη του πλανήτη, η μεν Κίνα αποτελεί τον κύριο εμπορικό εταίρο της Ιαπωνίας, η δε Ιαπωνία το δεύτερο μετά τις ΗΠΑ εμπορικό εταίρο της Κίνας. Οι διμερείς εμπορικές συναλλαγές τους ξεπέρασαν πέρσι τα 300 δισ. δολάρια. Έχει προηγηθεί αντίστοιχη συμφωνία του Πεκίνου με τη Βραζιλία. Το πρώτο εξάμηνο, φέτος, το εξωτερικό εμπόριο της Κίνας σε γουάν έφτασε τα 140 δισ. δολάρια, ποσό δεκατρείς φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο περσινό. Το γουάν είναι ήδη αποδεκτό νόμισμα αγορών με το Πακιστάν, την Ταϊλάνδη, το Βιετνάμ και τη Μογγολία. Όλο και περισσότερες χώρες θα εκδίδουν ομόλογα σε γουάν ή θα διαθέτουν συναλλαγματικά αποθέματα σε γουάν (πλέον και η Ιαπωνία).
Βέβαια, στο ευρύτερο πλαίσιο των ανεξέλεγκτων δυνάμεων που έχουν απελευθερωθεί στην παγκόσμια οικονομία τα ποσά αυτά μοιάζουν εξαιρετικά μικρά. Οι ημερήσιες συναλλαγές στις συναλλαγματικές αγορές ξεπερνούν τα 4.000 δισ. δολάρια, από τις οποίες το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος είναι κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Όπως οι χρηματοπιστωτικές αγορές απέναντι στην πραγματική οικονομία έτσι και στο χώρο του νομισματικού πολέμου που έχει ξεκινήσει, η μεγαλύτερη δυνητικά δύναμη δεν είναι οι κεντρικές τράπεζες, τα συναλλαγματικά τους αποθέματα και οι εθνικές πολιτικές υποτίμησης, αλλά οι χρηματοπιστωτικές αγορές. Μόνο που δεν είναι μια ενιαία, κινούμενη δύναμη.
Αυτό είναι το ένα στοιχείο που αποσιωπούν οι Αμερικανοί εκπρόσωποι όταν διαμαρτύρονται για την τεχνητή -όπως αποκαλούν- διατήρηση του γουάν σε επίπεδα 25-40% κάτω της «πραγματικής». Για ποια «πραγματική» αξία μπορεί να γίνεται λόγος, σε έναν κόσμο που οι εμπορικές εισαγωγές-εξαγωγές έχουν από καιρό πάψει να είναι ο μόνος και σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καν ο κύριος παράγοντας καθορισμού; Το δεύτερο στοιχείο που αποσιωπούν είναι ότι ο «πατέρας» του παγκόσμιου νομισματικού πολέμου, εδώ και σαράντα χρόνια (με τη χειραγώγηση του δολαρίου ως κυρίαρχου διεθνούς νομίσματος) αλλά και εντός της κρίσης με τις αλλεπάλληλες «ποσοτικές χαλαρώσεις», είναι η ίδια η Ουάσιγκτον.

Αμερικανικό προνόμιο
Οι ΗΠΑ διαθέτουν ένα αποκλειστικό προνόμιο στο σύγχρονο κόσμο, που καμιά άλλη χώρα δεν διαθέτει και δεν διέθετε ποτέ. Μπορούν να κόβουν νόμισμα και να μειώνουν έτσι το ίδιο το δικό τους χρέος, ενέργεια που για όλες τις άλλες χώρες θα είχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Κυρίως, μπορούν να κόβουν νόμισμα και να συνεχίζουν τις υπέρογκες κρατικές δαπάνες που, μεταξύ άλλων, συντηρούν μια στρατιωτική δύναμη για την οποία δαπανώνται περίπου όσα και για τους στρατούς του υπόλοιπου πλανήτη. Η δήλωση του φαφλατά Πούτιν πως οι Αμερικανοί «ζουν ως παράσιτα της παγκόσμιας οικονομίας και του συναλλαγματικού μονοπωλίου του δολαρίου», δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Αυτά και άλλα προνόμια έχουν ημερομηνία λήξης την ημέρα που το δολάριο θα απολέσει την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία του, μια βόμβα για τις ΗΠΑ πολύ μεγαλύτερης ισχύος από πολλές αληθινές πυρηνικές βόμβες.
Στην πραγματικότητα, η άλλη όψη των τεράστιων συναλλαγματικών αποθεμάτων και κατοχής ομολόγων σε δολάρια από την Κίνα, πέρα από το «φτηνό γουάν», είναι τα ίδια πληθωριστικά δολάρια της Ουάσιγκτον που αγοράζονται από άλλες χώρες (όχι μόνο την Κίνα) για να κουμαντάρουν το δικό τους νόμισμα.
Όπως έχουν επισημάνει πολλοί επίσημοι αξιωματούχοι και οικονομολόγοι, ο νομισματικός πόλεμος θα εντείνει τον εμπορικό πόλεμο και συνολικά θα επιδεινώσει την παγκόσμια ύφεση. Ήδη οι ΗΠΑ έχουν σκληρύνει τη στάση τους τα τελευταία τρία χρόνια απέναντι στην Κίνα με την οποία το εμπορικό έλλειμμα, αν και παραμένει το μεγαλύτερο από κάθε άλλο εμπορικό εταίρο, κατάφεραν να το μειώσουν περισσότερο από κάθε άλλο. Οι πιέσεις των ΗΠΑ προς την Κίνα θυμίζουν τις πιέσεις προς την Ιαπωνία στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Η υποχώρηση του Τόκιο, που ήταν όμως εξαρτημένο γεωπολιτικά από τις ΗΠΑ, συνέβαλε στο μαρασμό και την απότομη λήξη του «ιαπωνικού θαύματος» σε όφελος, κυρίως, των ΗΠΑ.

Οι στόχοι της Κίνας
Για την Κίνα, κατά αντιφατικό τρόπο, η αντίσταση στις αμερικανικές πιέσεις συνδυάζεται εδώ και τρία χρόνια με τη στροφή προς ένα πιο διεθνοποιημένο γουάν, που ορισμένα βήματα αναφέρθηκαν παραπάνω. Στόχος της στροφής αυτής δεν είναι μόνο η έξοδος από τη λεγόμενη δολαριοπαγίδα, δηλαδή την κατάσταση στην οποία η πτώση του δολαρίου προκαλεί απώλειες στους κατόχους δολαρίων και δολαριακών προϊόντων και κάθε προσπάθεια διαφοροποίησης οδηγεί σε περαιτέρω πτώση και απώλεια κ.ο.κ. Η διαμόρφωση ενός διεθνούς γουάν ισοδύναμου με άλλα «δεύτερα» διεθνή νομίσματα, όπως το ελβετικό φράγκο, η στερλίνα ή ίσως ένα αδυνατισμένο ευρώ μεθαύριο, φαίνεται να είναι ο πιο κοντινός στόχος. Το αν οι Κινέζοι θα αποδειχτούν σε αυτό το εγχείρημα μάστορες ή μαθητευόμενοι μάγοι, είναι ένα ερώτημα που τίθεται συνολικότερα για τον κινεζικό καπιταλισμό που μέχρι σήμερα γεννά κυρίως εκπλήξεις. Έτσι κι αλλιώς, μακροπρόθεσμα, σε ένα πιο γενικευμένο οικονομικό-γεωπολιτικό πόλεμο που κάποια στιγμή μπορεί να κριθεί και η ίδια η υπόσταση του δολαρίου, η Κίνα πρέπει να έχει κάτι να αντιπαραβάλει.
Προς το παρόν, παρά την αναντίρρητη τάση του δολαρίου για υποχώρηση, έχοντας χάσει 5-10% από το 70% των παγκόσμιων συναλλαγματικών αποθεμάτων που βρισκόταν πριν από μια δεκαετία, παραμένει πανίσχυρο νόμισμα με μεγάλο «βάθος» σε διάφορες αγορές με μόνο δεύτερο ένα ευρώ που τρίζει. Αλλά οι αλλαγές και ανακατατάξεις που συντελούνται συνολικά στην παγκόσμια οικονομία είναι ταχύτατες στο περιβάλλον της κρίσης και οι ανατροπές σε νομισματικό επίπεδο δεν θα ακολουθήσουν γραμμική πορεία. Η πρόσφατη συμφωνία των κεντρικών τραπεζών για ενέσεις ρευστότητας σε δολάρια που, αντικειμενικά, ενισχύει το δολάριο, μοιάζει περισσότερο με ένα αντίρροπο επεισόδιο, σε μια πορεία που ο νομισματικός πόλεμος, τον οποίο έχει ξεκινήσει η Ουάσιγκτον, ενοχλεί ήδη πολλούς και η κυριαρχία του δολαρίου θα προβληματίζει όλο και περισσότερους παγκόσμιους παίκτες, ακόμη και ανάμεσα στους «φίλους».

Γιώργος Τσίπρας

Δρόμος της Αριστεράς

Διαδώστε το μήνυμα αξιοπρέπειας των εργαζόμενων στον "Λουκίσα"

Οι εργαζόμενοι στην εταιρεία Αφοί Λουκίσα ΑΒΕΕ που βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας βρίσκονται καθημερινά έξω από το χώρο εργασίας τους (Λεύκτρων 12 - Περιστέρι, δίπλα στον Κηφισό) για να την περιφρουρήσουν.
Περάστε από εκεί, σταθείτε δίπλα τους, δώστε την ηθική και υλική σας συμπαράσταση.dikaioma.gr
Μας έστειλαν και δημοσιεύουμε την ανακοίνωσή τους προς όλους τους εργαζόμενους:

Εμείς οι εργαζόμενοι της εταιρείας Αφοι Λουκίσα ΑΒΕΕ αποφασίσαμε όλοι από κοινού στις 5/12/11 να αφήσουμε τα εργαλεία της δουλείας μας και να βγούμε στον δρόμο διεκδικώντας τα δεδουλευμένα μας διότι μας έφτασαν σε σημείο να μην μπορούμε να επιβιώσουμε εμείς και οικογενειές μας, κοροϊδεύοντας μας ότι θα μας πληρώσουν σύντομα. 

Το πρόβλημα με την μισθοδοσία μας ξεκίνησε πριν από ένα περίπου χρόνο με πρόσχημα την οικονομική κρίση και την προβληματική χρηματοδότηση της εταιρείας από τις τράπεζες με αποτέλεσμα η καταβολή των δεδουλευμένων να γίνεται έναντι πληρωμής την ίδια στιγμή που η εταιρεία αναλάμβανε και εκτελούσε έργα μεγάλης κλίμακας εντός και εκτός Αττικής.

Απέναντι στην ομόφωνη και αποφασιστική στάση μας η απάντηση της εργοδοσίας ήταν μόνο υποσχέσεις κι ότι θα πρέπει να δουλέψετε για να πληρωθήτε. Χρησιμοποιώντας νομικά τεχνάσματα, ψευδείς μηνύσεις τρομοκράτησης μας, απειλές ότι θα ΄΄κλείσει τα σπίτια μας΄΄, πλάγιους τρόπους λειτουργίας της με άλλους ΄΄εφεδρικούς΄΄ εργαζόμενους, δεν κοίταξε την ουσιαστική επίλυση του προβλήματος αλλά αντιθέτως έδειξε την πλήρη αδιαφορία της προς τους απλήρωτους εργαζόμενους της.
Γι΄ αυτό διεκδικούμε την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων μας και του δώρου Χριστουγέννων και την επιστροφή όλων των εργαζομένων στον φυσικό εργασιακό χώρο μας.
Σ΄αυτόν τον δίκαιο αλλά δύσκολο αγώνα μας αρκετός κόσμος από διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους αλλά και απλός κόσμος, από τις πρώτες κιόλας στιγμές έχει σταθεί δίπλα μας δείχνοντας την αλληλεγγύη και τον σεβασμό του προσφέροντας ακόμα και υλική βοήθεια.
Γνωρίζουμε ότι, δίκαιο είναι ο εργάτης να πληρώνεται προτού ο ιδρώτας του μόχθου του στεγνώσει στο πρόσωπο του και άδικο είναι οι εργοδότες να κρατάνε τα λεφτά μας.
Δεν δουλεύουμε για να έχουμε λεφτά στην άκρη αλλά για να ζούμε με αξιοπρέπεια.
Δεν είμαστε μόνοι και θα συνεχίσουμε μέχρι τέλους.

Οι εργαζόμενοι της
ΑΦΟΙ ΛΟΥΚΙΣΑ ΑΒΕΕ

dikaioma.gr

Δρόμος της Αριστεράς-αρ.φύλλου 96

Διαβάστε-Διαδώστε τον Δρόμο της Παρασκευής 30/12

Το αγωνιστικό παζλ του 2012

• Editorial: Χρονιά καθοριστικών εξελίξεων το 2012
• Μέγας Καζαμίας του 2012, του Νίκου Κουνενή
• Ισορροπώντας στο κενό – Οι ακροβατισμοί του συστήματος και οι προκλήσεις του 2012, του Δημήτρη Υφαντή
• Νομισματικός πόλεμος και παγκόσμια κρίση, του Γιώργου Τσίπρα
• Ο Γιλμάζ βάζει φωτιά και στις αντιλήψεις μας, του Γιάννη Τσούτσια
• Πολλαπλό «διαβατήριο» το σκάνδαλο του Βατοπεδίου
• Μια εσχατολογική ματιά στο 2012, του Τζέιμς Πέτρας
• Ο Σώκρατες ζει ή όταν το ποδόσφαιρο έχει συνείδηση! του Στέλιου Ελληνιάδη
• Οι φτωχοί και η φτώχεια τους, της Αλίκης Βεγίρη
• Η ανάπηρη δημοκρατία – Για το νέο βιβλίο του Νίκου Κουνενή, Περί Δημοκρατίας – Σάτιρα ηθών και θεσμών

Το επόμενο φύλλο του Δρόμου της Αριστεράς θα κυκλοφορήσει επίσης Παρασκευή, λόγω των εορτών, και συγκεκριμένα στις 6/1/2012.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ Η ΥΛΗ

editorial

Χρονιά καθοριστικών εξελίξεων το 2012

ΤΟ ΘΕΜΑ

Μέγας Καζαμίας του 2012, του Νίκου Κουνενή

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ισορροπώντας στο κενό – Οι ακροβατισμοί του συστήματος και οι προκλήσεις του 2012, του Δημήτρη Υφαντή

Γνώμη: Η γάγγραινα και το νυστέρι, του Νίκου Ταυρή

Νομισματικός πόλεμος σε… δόσεις – Η παγκόσμια κρίση, η συμφωνία Κίνας – Ιαπωνίας, οι πιέσεις της Ουάσιγκτον, το εγχείρημα του Πεκίνου και οι τριγμοί του ευρώ, του Γιώργου Τσίπρα

Scripta Manent, Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1770-1843) – Λόγος στην νεολαία των Αθηνών στην Πνύκα

Ο Γιλμάζ βάζει φωτιά και στις αντιλήψεις μας – Τι περιλαμβάνει, τελικά, η πολιτική; του Γιάννη Τσούτσια

ΓΑΠ: Κοσμοπολίτης (πρώην) ηγέτης ψάχνει ρόλο

Πολλαπλό «διαβατήριο» το σκάνδαλο του Βατοπεδίου – Οι προφανείς και κρυφές πλευρές της σύλληψης του Εφραίμ

Χέρι-χέρι ακροδεξιά και Αλαφούζος – ΛΑΟΣ και Σκάι επιτίθενται εναντίον των εργαζομένων και της ΕΣΗΕΑ, του Μιχάλη Σιάχου

Τι δείχνει η νέα «δωρεά» της ΕΚΤ στις τράπεζες – Τα 489 δισ. ευρώ και η αφωνία της Αριστεράς, του Χρίστου Καραμάνου

Ένοχοι και συνένοχοι σε θέσεις μάχης – Από μέρα σε μέρα πάει ο ΓΑΠ τους «πρωτοκλασάτους» που… ξερογλείφονται, του Χρήστου Πραμαντιώτη

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ασίστ… του Μίκη στους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές – Τους κάλεσε να αγωνιστούν με την κοινωνία για τη σωτηρία της χώρας

Διπλή ταρίφα: Ο Εφραίμ και το ράντισμα

ΔΙΕΘΝΗ

Οι φτωχοί και η φτώχεια τους – Ο νεοφιλελευθερισμός παρήγαγε… πρότυπα, της Αλίκης Βεγίρη

Γυρίζει: ΙΡΑΚ – Εκτελείται ένα παλιό σχέδιο διαμελισμού

Μια εσχατολογική ματιά στο 2012 – Ανακατατάξεις και ένταση των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών φέρνει η νέα χρονιά, του Τζέιμς Πέτρας

Ιντιφάντα: Η Γάζα δεν θα γονατίσει

ΕΡΓΑΣΙΑ

Εργοδότης εγκατέλειψε απλήρωτους εργαζόμενους! Η 3Ε Εκτυπωτική κήρυξε λοκ άουτ για να μην πληρώσει δεδουλευμένα, του Γιώργου Κατερίνη

Στο άρθρο 99 και η Alex Pak – Εφάρμοσε στο εργασιακό καθεστώς το σλόγκαν «και φθηνά και εγγυημένα»

«Κάναμε υπομονή ένα χρόνο» – Επίσχεση εργασίας στου Λουκίσα, παρά τις απειλές και τις μηνύσεις

Mediaλογώντας: Το προαναγγελθέν ντόμινο και η «σωτηρία» των νταβατζήδων της ενημέρωσης, της Ματίνας Παπαχριστούδη

Με μια «λάθος ερμηνεία» πετιούνται στο δρόμο – Χωρίς δουλειά και σύνταξη πρώην εργαζόμενες σε ΟΣΕ-ΟΤΕ-ΕΛΤΑ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Αυξάνεται κατά τρεις μήνες η στρατιωτική θητεία – Αύξηση κατά 66% των δαπανών για το στρατό και 22% για το ΝΑΤΟ, του Λεωνίδα Σακλαμπάνη

Ένα παντοπωλείο για όσους έχουν ανάγκη – Κοινωνικό Παντοπωλείο λειτουργεί πλέον στη Νέα Ιωνία, της Κατερίνας Καραβία

Επικοινωνία: Ρασπούτιν, του Μάριου Διονέλλη

ΛΑΟΣ και Ν.Δ. ξαναθυμήθηκαν το λιμάνι του Νότου – Με το όπλο παρά πόδα κάτοικοι και τοπικοί φορείς της Κρήτης, του Μάριου Διονέλλη

Η άλλη Θεσσαλονίκη

Για ποια Εγνατία πληρώνουμε διόδια; Επικίνδυνη η εθνική οδός όταν φυσάει ή χιονίζει, του Γιάννη Σιδηρόπουλου

Ξεθώριασε η λάμψη του Μακεδονία Παλλάς – Πολλά τα δωράκια του ΙΚΑ στον όμιλο Δασκαλαντωνάκη, του Λευτέρη Αρβανίτη

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η ανάπηρη δημοκρατία – Για το νέο βιβλίο του Νίκου Κουνενή, Περί Δημοκρατίας – Σάτιρα ηθών και θεσμών

Με κόντρα τον καιρό: Πρωτοχρονιάτικα, του Μάκη Μαλαφέκα

Ο Φώτης Αγγουλές και η ξεχασμένη επέτειος, του Κώστα Στοφόρου

Ηρόστρατος: Πολιτισμός & βαρβαρότητα

ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ του Στέλιου Ελληνιάδη

Η μεγαλύτερη ουτοπία είναι ο αθάνατος καπιταλισμός!

Ο Σώκρατες ζει ή όταν το ποδόσφαιρο έχει συνείδηση!

Εναλλάξ του Ν. Κουνενή

Take the money and run ((Μικρός απολογισμός του 2011)

Όσα θάφτηκαν

Οι καλοί και οι κακοί

Εν τέλει

Τα είκοσι μικρά πακέτα, της Αλίκης Βεγίρη

Σκιτσάρουν ο Γιάννης Αντωνόπουλος, ο Πέτρος Ζερβός και ο Latuff

Δημοκρατία Under Construction

Από τους δρόμους στις πλατείες
 

Εμπειρίες-αναλύσεις-ντοκουμέντα

Πώς «ξαφνικά» καταλήφθηκαν οι πλατείες; Τι ήταν το φαινόμενο των «αγανακτισμένων»; Τι σήμαινε και ποια ζητήματα έθετε η «πραγματική» ή «άμεση δημοκρατία»; Ποιες δυναμικές απελευθέρωσε και ποιά τα όρια του; Τι είδους νέο δημόσιο χώρο όρισε; Τι νέο έφερε σε επίπεδο πολιτικής κουλτούρας και κινηματικής οργάνωσης; Ποιά ήταν η σχέση του με προηγούμενα υποκείμενα; Τι προκλήσεις έθεσε για το ισχύον πολιτικό εποικοδόμημα αλλά και για τις δυνάμεις του ανταγωνιστικού κινήματος; Ποιά η σχέση του με προηγούμενες κοινωνικές εκρήξεις (Δεκέμβρης του 2008) και κινήματα ενάντια στην κρίση; Τι ερωτήματα εγείρει σχετικά με την ανάδειξη νέων κοινωνικών αναφορών και διεργασιών συγκρότησης υποκειμένων; Υπάρχει δυνατότητα «μετάθεσης» ή αντανάκλασης του στο πολιτικό επίπεδο; Ποιά η σχέση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με αυτό; Ποιός ο ρόλος του τοπικού και εθνικού στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του; Τι είδους πολιτισμό παρήγαγε; Πώς σχετίστηκε με τα αντίστοιχα κινήματα του εξωτερικού;
Αυτά είναι μερικά από τα βασικά ερωτήματα με τα οποία καταπιάστηκαν άνθρωποι που συμμετείχαν ενεργά στο κίνημα των πλατειών και εκτίθενται σε αυτό το βιβλίο. Μια προσπάθεια αξιοποίησης των όσων συνέβησαν που προσπαθεί από τη μία να επιχειρήσει μια πρώτη καταγραφή και συμπεράσματα και από την άλλη να διατηρήσει ανοιχτό τον διάλογο και τις διεργασίες ανατροπών που το κίνημα των αγανακτισμένων και οι πλατείες έθεσαν. Η έκδοση συμπεριλαμβάνει ένα χρονικό και μία σειρά δημοσιοποιημένα, ή μη μέχρι τώρα, ντοκουμέντα καθώς και dvd με υλικό από τη δράση του κινήματος.

Για όλα όσα έγιναν, γράφουν:
Β. ΑΝΤΩΝΙΟΥ – Δ. ΒΑΣΤΑΡΔΗΣ –
Σ. ΙΣΑΑΚΙΔΗΣ / Λ. ΑΞΕΛΟΣ / Α. ΒΡΑΔΗΣ / CEAMOR / ΧΡ. ΓΙΟΒΑΝΟΠΟΥΛΟΣ /
Δ. ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ / Κ. ΔΟΥΖΙΝΑΣ /
Ν. ΚΟΣΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ / ΣΤ. ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ / Δ. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ / Μ. ΜΠΡΕΣΤΑ /
Ρ. ΡΙΝΑΛΝΤΙ / Β. ΣΠΑΘΑΣ - Α. ΓΑΖΑΚΗΣ /
ΣΤ. ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ / ΑΧ. ΣΤΑΥΡΟΥ /
Γ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΙΣ / Π. ΣΩΤΗΡΗΣ / Μ. ΤΣΩΜΟΥ / Κ. ΧΑΡΙΤΑΚΗΣ / ΧΡΙΣΤΙΝΑ Λ.

Επιμέλεια έκδοσης: Χρήστος Γιοβανόπουλος - Δημήτρης Μητρόπουλος
352 σελίδες
Τιμή: 16 ευρώ (συμπεριλαμβάνεται ΦΠΑ)
ISBN: 978-960-6625-22-0

εκδόσεις Α/συνεχεια

Για την τακτική πάλης ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Ένα «προφητικό» κείμενο θέσεων από το 2ο Συνέδριο της ΚΟΕ.

Το κείμενο που δημοσιεύουμε είναι ένα ντοκουμέντο από το 2ο Συνέδριο της ΚΟΕ (Ιούνιος 2007). Αναλύει πώς συνδέονται οι γενικές θέσεις της οργάνωσης για την Ε.Ε. με την τακτική, τους όρους ενότητας στα κινήματα, την πολιτική συμμαχιών, τα συνθήματα δράσης που κάθε φορά αναδεικνύονται. Τόσο για αυτό το λόγο, όσο και γιατί «προβλέπει» τη διαλυτική πορεία της Ε.Ε. ένα χρόνο πριν από την κορύφωση της παγκόσμιας κρίσης, το κείμενο διατηρεί την αξία του, παρ’ όλο που οι εξελίξεις από τότε μέχρι σήμερα είναι ραγδαίες και πολλά δεδομένα έχουν τροποποιηθεί.

Ποια είναι η βασική λογική με την οποία αντιμετωπίζουμε το ζήτημα; H Eυρώπη βρίσκεται σε βαθιά και συνολική κρίση, σε όλα τα επίπεδα. Δεν μπορούμε να συζητάμε επίκαιρα, χωρίς να ξεκινάμε από το σημείο αυτό.
H κρίση βασίζεται στην αδυναμία εφαρμογής του «οράματος» για έναν ενιαίο ευρωπαϊκό πόλο, στο διεμβολισμό της Ε.Ε. από τη βορειοαμερικανική πολιτική, στην αδυναμία οικονομικής επιτάχυνσης, στη σύγκρουση διαφορετικών κρατικών και μονοπωλιακών συμφερόντων, στον τορπιλισμό εγχειρημάτων πολιτικής και στρατιωτικής ενοποίησης, στην αδυναμία χάραξης και υιοθέτησης μιας ξεκάθαρης συνολικής προοπτικής που να παρασύρει όλα τα μέρη σε μια κοινή κατεύθυνση.
Δίπλα σ’ αυτούς τους παράγοντες, η κρίση οξύνεται από τη ναρκοθέτηση μεσαίων και περιφερειακών στρωμάτων, από τις στοιχειώδεις ή πιο οργανωμένες απόπειρες ενάντια στη συμπίεση του εργατικού κόστους, από το ξεσήκωμα μαζών και τάξεων ενάντια στις δύο βασικές αιχμές που, ξεκάθαρα, έχουν αναδειχτεί τα τελευταία χρόνια, τη νεοφιλελεύθερη πολιτική και τον πόλεμο.
Yπερθεματίζοντας προβληματισμούς και ενστάσεις λέμε ξεκάθαρα ότι σήμερα το αίτημα διάλυσης της Ε.Ε. τίθεται από την ίδια τη ζωή στην ευρωπαϊκή ήπειρο, τίθεται από τις τεράστιες αντιθέσεις ανάμεσα στα ξεχωριστά ευρωπαϊκά μονοπώλια, ανάμεσα στον κοσμοπολιτισμό και στον εθνικισμό του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ανάμεσα στους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ή στον ατλαντισμό και τη Γηραιά Eυρώπη, ανάμεσα στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στη διεθνοποίηση της παραγωγής και την ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, ανάμεσα στην εθνική καταπίεση και την εθνική ανεξαρτησία.
Mέσα σ’ αυτή τη «συγκεκριμένη κατάσταση» έχει σημασία η παρέμβαση στις υπαρκτές αντιθέσεις, ρίχνοντας δυνάμεις στη ζυγαριά του συσχετισμού. M’ αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζει η KOE το ζήτημα όχι μόνο της Eυρώπης, αλλά ευρύτερα μιας κομμουνιστικής πολιτικής σήμερα που θέλει να είναι ενεργή και παρεμβατική και δεν παρακολουθεί από μακριά τις εξελίξεις.  

Για τη στάση της KOE
H KOE συμμετείχε τα τελευταία χρόνια σε διεργασίες, γεγονότα και κινήματα με όσες δυνάμεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο θέλουν να κινηθούν ενάντια σε πλευρές ή στο σύνολο της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης - ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Λέμε «σε πλευρές ή στο σύνολο» γιατί δεν μιλάμε για την οικοδόμηση του επαναστατικού υποκειμένου σε εθνικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο αλλά για την οικοδόμηση μετώπων και κινημάτων που να τροποποιούν το συσχετισμό, που να αθροίζουν εμπειρίες και νίκες στην ευρωπαϊκή διάσταση του υπό διαμόρφωση πόλου της Διεθνούς Kοινότητας των Λαών. Mέσα σ’ αυτά τα μέτωπα και κινήματα που οικοδομούνται, θα διαμορφωθούν κοινές συνολικότερες αντιλήψεις και θα αποσυντεθούν άλλες, θα δυναμώσουν τάσεις και θα αποδυναμωθούν άλλες. Mέσα σε μέτωπα και κινήματα και όχι σε δοκιμαστικούς σωλήνες θα διαμορφωθεί και θα αναδειχτεί η σύγχρονη κομμουνιστική Αριστερά.
Σε τέτοιες διεργασίες και κινήματα ποτέ δεν τοποθετηθήκαμε χωρίς να επισημαίνουμε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ε.Ε., να καταγγέλλουμε τη φιλοπόλεμη στάση της, να αντιστεκόμαστε στην αυτοκτονία της σκέψης που δεν μπορεί να δει τους λαούς της Eυρώπης χωρίς τη συμμαχία των μονοπωλίων και τη γραφειοκρατία των Bρυξελλών πάνω από το κεφάλι τους. H KOE έβλεπε ως πλαίσιο συνεργασίας τον αγώνα ενάντια στην Eυρώπη του πολέμου και του νεοφιλελευθερισμού, την αντίσταση στις πολιτικές της Ε.Ε. για επέκταση, διεύρυνση, συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, για λιτότητα και ιδιωτικοποιήσεις, για συμμετοχή στον πόλεμο και την αντιτρομοκρατική σταυροφορία. Ένα τέτοιο πλαίσιο επέτρεπε τη συσπείρωση όσων δυνάμεων ήθελαν να συσπειρωθούν και να τοποθετηθούν από τη μεριά των εργαζόμενων και των λαών. 

Για το χαρακτήρα της Ε.Ε.
H Θέση 14 περιγράφει το χαρακτήρα της Ε.Ε. και η Θέση 17 αναφέρει ότι «δεν μεταρρυθμίζεται, δεν αλλάζει χαρακτήρα». Θα το ξαναθέσουμε όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται. H Eυρωπαϊκή Ένωση δεν είναι «η Eυρώπη». Eίναι διακρατική, μονοπωλιακή ένωση, φτιαγμένη από τις πιο αντιδραστικές και καταπιεστικές δυνάμεις της Eυρώπης. Aπό την ανάγκη, μεταξύ άλλων, απάντησης στην ενδυνάμωση του κομμουνιστικού κινήματος. Συγκροτημένη από τους απόγονους του πιο απαίσιου στρώματος που γέννησε αυτή η ήπειρος, των συνεχιστών της αποικιοκρατίας που εξόρμησε σε όλο τον κόσμο με βασικό μέσο την κρεμάλα, στην Aνατολή, την Aμερική, την Aφρική, τις Iνδίες, την Kύπρο, οπουδήποτε έβλεπε ότι μπορεί να κλέψει γη και πλούτο. Ποτισμένη από την ιδεολογία του χρήματος και των όπλων, της λατρείας των τραπεζών, των χρηματιστηρίων, των πολυεθνικών εταιριών. Oργανωμένη από τη μάζα των χειρότερων ανθρώπων της Eυρώπης, των χαρτογιακάδων διευθυντικών στελεχών των πολυεθνικών, της νόμιμης μαφίας των τραπεζών και των ομίλων, μαζί με το πολιτικό προσωπικό του «μεγάλου συνασπισμού», των συντακτών αυτοκρατορικών διαταγμάτων για την οικονομία, την εργασία, την Παιδεία, την Υγεία που δεν έχουν γράψει ούτε μια λέξη ποτέ χωρίς να παραγγέλνουν τη συγκέντρωση του πλούτου, της εξουσίας και της γνώσης από τους πολλούς στους λίγους, από την περιφέρεια στο κέντρο, από την εργατική τάξη στο κεφάλαιο.
Όλους αυτούς που πίσω από την πανάκριβα πληρωμένη βιτρίνα μιας πολύχρωμης, χαμογελαστής Eυρώπης κρύβουν την Eυρώπη που πολεμάει σήμερα στο Iράκ και το Aφγανιστάν, που στριμώχνει τους φτωχούς σε γκέτο, που στοχοποιεί τους εργαζόμενους. Δεν υπάρχει καμιά λογική στην ταύτιση αυτής της μονοπωλιακής ένωσης με τους λαούς, τους εργαζόμενους και τη νεολαία των ευρωπαϊκών χωρών. Oύτε υπάρχει λογική στην υπεράσπιση μιας «ευρωπαϊκής ταυτότητας και παράδοσης» κοινής για τα αντίπαλα στρατόπεδα που περιγράφουμε. H Eυρώπη γέννησε τον Διαφωτισμό αλλά και τον Μεσαίωνα, το εργατικό κίνημα αλλά και το φασισμό. «Περισσότερη Eυρώπη», λοιπόν, δεν σημαίνει κατοχύρωση κάποιων δημοκρατικών παραδόσεων και κουλτούρας. Eιδικά όταν κάποιοι με το «περισσότερη Eυρώπη» εννοούν «περισσότερη Ε.Ε.» τότε σημαίνει το αντίθετο. H προοπτική των λαών της ηπείρου περνάει πάνω από τα συντρίμμια αυτού του αντιδραστικού οργανισμού.
Πολιτικοί στόχοι και προσανατολισμός
H διάλυση όμως της Ε.Ε. δεν θα παραγγελθεί ούτε θα έρθει με το πάτημα ενός κουμπιού. Oι μεγάλες πολιτικές αλλαγές και ανατροπές έρχονται ως αποτέλεσμα συσσώρευσης όρων, έρχονται ως χιονοστιβάδες μέσα από την άθροιση δεκάδων σημαντικών, εκατοντάδων λιγότερο σημαντικών, χιλιάδων καθημερινών γεγονότων που σε διαμάχη με άλλα γεγονότα οδηγούν, τελικά, σε αναπόφευκτες ρήξεις με το παλιό. H διάλυση της Ε.Ε. θα είναι το αποτέλεσμα δύο ειδών γεγονότων. Aπό τη μια μεριά, επεισοδίων στην αντιπαράθεση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Aπό την άλλη, γεγονότων που θα προέρχονται από τη δραστηριοποίηση του λαϊκού παράγοντα: Aγώνες ενάντια σε συγκεκριμένα μέτρα της Ε.Ε. Aντιστάσεις στις ιδιωτικοποιήσεις και τη διάλυση κοινωνικών κατακτήσεων. Aντιστάσεις εθνικών και τοπικών στοιχείων στον οδοστρωτήρα της «ενιαίας ευρωπαϊκής κουλτούρας». Aπόρριψη στρατηγικών επιλογών του διευθυντηρίου. Aποσχίσεις χωρών κάτω από το βάρος οικονομικών, κοινωνικών, εθνικών εξελίξεων.
Aς μείνουμε, όμως, και στην πρώτη κατηγορία γεγονότων, γιατί πολλές φορές ξεχνιέται η σημασία της: Oι αντιθέσεις στο εσωτερικό του διευθυντηρίου, οι αντιθέσεις ανάμεσα σε ευρωπαϊκά κράτη, μονοπώλια και στρατόπεδα είναι τέτοιες που είναι δυνατό να τιναχτεί στον αέρα το εγχείρημα κάτω από το βάρος κυρίως εσωτερικών αντιθέσεων και προστριβών. Kαι σ’ αυτή την περίπτωση έχει σημασία η συγκέντρωση δυνάμεων που δεν θα σπεύσουν να «σώσουν την Eυρώπη», αλλά να επηρεάσουν τις εξελίξεις μέσα σε μια κατάσταση που θα μπορεί να οδηγήσει τόσο σε ενδυνάμωση όσο και σε αποδυνάμωση τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Aπέναντι, λοιπόν, σε πιθανές εθνικές αναδιπλώσεις -και δεν μιλάμε εδώ για τις αντιστάσεις των εξαρτημένων χωρών αλλά για μια πιο «πατριωτική» και ευρωσκεπτικιστκή στάση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (χτες η Aγγλία, σήμερα η Γαλλία, τουλάχιστον σε επίπεδο προεκλογικού κλίματος κ.λπ.)- ο προσανατολισμός της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι η «σωτηρία της Ε.Ε. » αλλά η σωτηρία των λαών από την Ε.Ε. και το νεοφιλελευθερισμό σε κάθε χώρα. Kατάργηση συνθηκών και οδηγιών, ανατροπή των αντιλαϊκών και αντεργατικών κατευθύνσεων, αντιστροφή της ιδιωτικοποίησης και της διάλυσης, αποκατάσταση κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, αντικατάσταση της υπαγωγής στα ισχυρά κράτη με την αμοιβαία εθελοντική συνεργασία, είσοδος στο πολιτικό προσκήνιο του πολύχρωμου ευρωπαϊκού προλεταριάτου, των εργαζόμενων, της νεολαίας, των γυναικών, των καταπιεσμένων εθνών, πραγματική ρήξη με τον ατλαντισμό και τον αμερικανισμό.
Aς πάμε, όμως, στα διδάγματα της πραγματικότητας. H απόρριψη του ευρωσυντάγματος έδειξε ότι είναι δυνατόν να δεχτεί ισχυρά πλήγματα ο ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός και (με ευθεία συνεπαγωγή) ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός. Eίναι δυνατόν όταν η συνεργασία πολιτικών δυνάμεων διαμορφώνει δομές και διαδικασίες που μπορούν να υποδεχτούν και να δώσουν χώρο έκφρασης σε κοινωνικές δυνάμεις και αντιστάσεις, όταν ενώνονται όσοι μπορούν να ενωθούν, σε όσα μπορούν να ενωθούν δημιουργώντας μαζικές καταστάσεις που μπαίνουν σφήνα σε εξελίξεις που μοιάζουν προκαθορισμένες. Έδειξε ότι η επικινδυνότητα της Αριστεράς κρίνεται από την πράξη και τα αποτελέσματα και όχι από τις διακηρύξεις.
Eυρώπη και Eλλάδα
Aντίστοιχα με όσα λέμε σχετικά με τη διάλυση της Ε.Ε. θα μπορούσαμε να επιχειρηματολογήσουμε για τη δυνατότητα απόσχισης χωρών και ειδικότερα της Eλλάδας από την Eυρωπαϊκή Ένωση. H κοινωνική αλλαγή στην Eλλάδα αναγκαστικά περνάει μέσα από την καταγγελία και αποχώρηση από τη διακρατική μονοπωλιακή ένωση. Mια τέτοια εξέλιξη θα υπηρετηθεί από γεγονότα και εξελίξεις που θα απονομιμοποιούν τον ευρωπαϊκό μονόδρομο, θα ακυρώνουν ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες, θα επιβάλλουν καταστάσεις που να είναι ασύμβατες με την «ευρωπαϊκή πορεία».
H χρησιμότητα των αριστερών δυνάμεων στα κινήματα που φέρνουν στο προσκήνιο μια τέτοια κατεύθυνση είναι πιο σημαντική από την καθαρότητα της τοποθέτησής τους. Tι αξίζει περισσότερο; Tο πρόσφατο φοιτητικό κίνημα που στην πράξη ήρθε σε ρήξη και ανάγκασε σε αναδιπλώσεις το ευρωπαϊκό σχέδιο για την παιδεία ή χίλιες διακηρύξεις και πολιτικά πλαίσια; Tην ίδια στιγμή που μέσα από τις πολιτικές της Ε.Ε. προχωράει η χειροτέρευση της θέσης των εργαζόμενων, η εγκατάλειψη της υπαίθρου, η ανατίναξη της παραγωγικής βάσης, η λιτότητα, η διάλυση της κουτσουρεμένης ελλαδικής έκδοσης του κοινωνικού κράτους, η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση όλων των πλευρών της ζωής, την ίδια στιγμή παραμένει ισχυρή η «ιδεολογία» της αναπόφευκτης συμμετοχής της Eλλάδας στην Ε.Ε. Eπηρεάζει ακόμα τα πλατιά λαϊκά στρώματα η πληρωμένη επιχειρηματολογία που υποστηρίζει ότι η συμμετοχή στην Ε.Ε. είναι σε όφελος της χώρας και του λαού. H αποκάλυψη της πραγματικότητας περνάει μέσα από τη συστηματική δουλειά για ανάπτυξη μετώπων και κινημάτων που να φέρνουν σε καλύτερη θέση τα λαϊκά στρώματα μέσα από το χτύπημα των ευρωπαϊκών κατευθύνσεων. Mέσα από την κατάδειξη της πολιτικής της Ε.Ε. και του ρόλου της. O στόχος της απόσχισης είναι κενό γράμμα, όσο δεν αποσπώνται δυνάμεις από τα ευθυγραμμισμένα με την Ε.Ε. κόμματα και τους μύθους για το ρόλο της Eυρώπης και δυνάμεις θα αποσπαστούν μέσα από αγώνες και ρήγματα.
H νεοφιλελεύθερη επίθεση στην εργατική τάξη, τη νεολαία, τους λαούς της Eυρώπης, η αφαίμαξη ολόκληρων περιοχών και χωρών δημιουργεί μια τεράστια βάση για κοινό βηματισμό μαζών, τάξεων και στρωμάτων ενάντια στον αντιδραστικό γραφειοκρατικό μηχανισμό και τους τοποτηρητές του. Eίναι σήμερα δεδομένο και το δείχνουν και μια σειρά γεγονότα (κοινές απεργίες σε ευρωπαϊκά μονοπώλια, πανευρωπαϊκές συναντήσεις, διαδηλώσεις και δίκτυα) ότι είναι αναγκαίος ο συντονισμός αγώνων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο, το ρατσισμό, την καταπίεση, όλες τις πλευρές και αιχμές του ευρωπαϊκού καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Mε το βλέμμα μας λοιπόν και στη βαλκανική και μεσογειακή διάσταση της Eλλάδας, με τη σκέψη μας σε όλες τις γωνιές του κόσμου (άρα και σε αυτές που ένας ιδιότυπος ευρωπαϊκός ρατσισμός θεωρεί πολύ καθυστερημένες για να δώσουν πολιτικά παραδείγματα και να ανοίξουν δρόμους), αλλά και με τη δράση μας προσανατολισμένη σε μια διαφορετική προοπτική για τους λαούς της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Δρόμος της Αριστεράς

«Χριστούγεννα θα κάνουμε στη Χαλυβουργία»

Οι εργάτες είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι τη νίκη.

Αποφασισμένοι να συνεχίσουν την απεργία τους μέχρι να επαναπροσληφθούν όλοι οι απολυμένοι, οι εργαζόμενοι της Ελληνικής Χαλυβουργίας συνεχίζουν τον αγώνα τους, συμπληρώνοντας δύο μήνες απεργίας. Η πρόταση της εργοδοσίας στην τριμερή συνάντηση που έγινε στις 21/12, παρουσία του υπουργού Εργασίας, αν και έδειξε σημάδια υποχώρησης, δεν ικανοποιεί τους απεργούς.
Συγκεκριμένα, οι εκπρόσωποι της επιχείρησης συμφώνησαν να αποσύρουν την πρόταση για εφαρμογή 5ωρου ή εκ περιτροπής εργασίας και πρότειναν να δοθούν άδειες 20 ημερών τον Ιανουάριο σε εργαζόμενους, με το υπουργείο να προσφέρει βοήθεια με επιδότηση του μισθολογικού κόστους.
Όμως, επέμειναν μέχρι τέλους να μη δεχτούν την επαναπρόσληψη των 50 απολυμένων, αλλά μόνο ενός μέρους από αυτούς. Το σωματείο των εργαζομένων δεν αποδέχτηκε αυτή την πρόταση και όπως τόνισε ο πρόεδρος, Γιώργος Σιφωνιός, στους συγκεντρωμένους εργαζόμενους που με τις οικογένειές τους παρέμεναν καθ’ όλη τη διάρκεια της τετράωρης συνάντησης έξω από το υπουργείο Εργασίας: «Αποδείξαμε ότι δεν είμαστε εμείς αδιάλλακτοι, αλλά η εργοδοσία».
Οι απεργοί συνεχίζουν, έχοντας ξεσηκώσει ένα πρωτοφανές κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης, που έχει εκφραστεί με την καθημερινή παρουσία ανθρώπων όλων των ηλικιών στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου, αλλά και τις πορείες και άλλες κινητοποιήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί. Η πρόταση του σωματείου των απεργών για κήρυξη παναττικής απεργίας από τα εργατικά κέντρα του Λεκανοπεδίου, βρήκε απήχηση στην ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου για 24ωρη απεργία, στο πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου.

Δρόμος της Αριστεράς

«Είμαστε μαζί σας»

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,
Εμείς οι απεργοί χαλυβουργοί χαιρετίζουμε τον αγώνα που δίνετε ως εκπρόσωποι της φωνής του λαού. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να φιμώνει τις δίκαιες φωνές, οι οποίες λένε τρανταχτές αλήθειες που θίγουν συμφέροντα, κεφάλαια, εργοδοσία και παράνομες κυβερνήσεις, αυτή τη φωνή δεν τη φιμώνει κανένας. 45 ημέρες απεργίας μάς έχουν δείξει, έμπρακτα, το τι ακριβώς παίζεται τόσο στα κανάλια, όσο και τους σταθμούς. Βλέπουμε καθαρά γιατί ένα πρωτοφανές γεγονός για τα εργατικά δρώμενα αποκρύπτεται εντέχνως, όπως είναι ο δικός μας και ο δικός σας αγώνας.
Σας εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας με τον πιο δυνατό τρόπο.
Μην κάνετε πίσω σε τίποτα από τα δίκαια αιτήματά σας. Εκφράζουμε συμπαράσταση σε όλους τους συναδέλφους του Alter, του Star (τις απολύσεις που έχουν ήδη γίνει), στις Αττικές Εκδόσεις, το Κέρδος, τον Αγγελιοφόρο και σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που πλήττονται με αυτόν τον τρόπο.
Συνάδελφοι εργαζόμενοι,
Καταγγέλλουμε όλους όσοι καπηλεύονται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο εργασιακά δικαιώματα. Ας το πάρουν χαμπάρι επιτέλους: Η τρομοκρατία δεν περνά.Δρόμος της Αριστεράς
Χαρτί και ατσάλι δύναμη μεγάλη.
Είμαστε μαζί σας.
Ένας για όλους και όλοι για έναν!

Σωματείο Εργαζομένων
Ελληνικής Χαλυβουργίας
«Η Ενότητα»
Ασπρόπυργος, 14/12/2011

Δρόμος της Αριστεράς

Πρωταγωνιστής του 2011 η λαϊκή διαθεσιμότητα

Ποια ανοιχτά στοιχήματα θα καθορίσουν το μέλλον.

Το κλείσιμο της χρονιάς, ως γνωστόν, δίνει την ευκαιρία για διατύπωση απολογισμών. Από αυτούς, πιο σημαντικοί είναι όσοι φωτίζουν την ουσία των πραγμάτων, όσοι τακτοποιούν τη σκέψη. Τα γεγονότα του 2011 μπορεί να ήταν εκρηκτικά, πασίδηλα, δεν αρκούν όμως από μόνα τους να μας κάνουν να καταλάβουμε τι πραγματικά έγινε στην Ελλάδα. Πολλοί, δε, περισσότερο να μας βοηθήσουν να τοποθετήσουμε τη χώρα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών και παγκόσμιων αντιθέσεων που βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη. Απαιτείται ερμηνευτικός μίτος.
Το κλειδί είναι η λαϊκή διαθεσιμότητα-κίνηση και παρουσία. Αυτή ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής που σφράγισε την πολιτική και κοινωνική ζωή το 2011. Δεν ήταν η τρόικα, ο Παπανδρέου ή ο τρικομματικά στηριγμένος Παπαδήμος. Η λαϊκή διαθεσιμότητα, έκφραση ενός αναπτυσσόμενου πολλαπλά αντιφατικού ριζοσπαστισμού, σημάδεψε τις εξελίξεις.
Το συγκροτούμενο, αναδυόμενο λαϊκό μαζικό κίνημα, αγωνιστικός βραχίονας της λαϊκής διαθεσιμότητας με την επίμονη και πεισματική παρουσία του σε γενικές απεργίες, σε πλατείες, σε παρελάσεις, σε επιτροπές, σε λαϊκές συνελεύσεις, έδωσε μεγάλες πολιτικές μάχες, στοχοποίησε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα Μνημόνιο και τρόικα. Πέτυχε την απομάκρυνση της κυβέρνησης Παπανδρέου, εξανάγκασε σε χειρισμούς και υποχωρήσεις στα θέματα με τα χαράτσια, έδωσε ζωή σε νέες μορφές οργάνωσης και συλλογικής δράσης, έδειξε στους «από πάνω» πως δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση η διακυβέρνηση της χώρας υπό όρους κατοχής και χούντας.
Οι «από πάνω», βεβαίως, περίμεναν πως θα υπάρξει αντίδραση. Ήλπιζαν πως θα είναι χειραγωγήσιμη μέσα από την αποσπασματικότητα και τους αποπροσανατολισμούς που επέβαλαν. Το ποτάμι της οργής, όμως, έδειξε πως τόσο ο συστημισμός συνδικάτων και επίσημης Αριστεράς όσο και η ανοικτή καταστολή δεν μπορούν να φρενάρουν την ορμητική εισβολή του λαού, που με ειρηνικό και ακηδεμόνευτο τρόπο μπόρεσε να δώσει τις δικές του απαντήσεις, να θέσει τα δικά του ερωτήματα, να ψάξει για εναλλακτικές προτάσεις, να διευρύνει και βαθύνει αιτήματα προοπτικές και αναζητήσεις. Η μετατόπιση των συνειδήσεων που έγινε τη χρονιά αυτή, ήταν ίσως το εκπληκτικότερο γεγονός. Σημάδεψε ολόκληρη την κοινωνία και συνεχίζεται ως διαδικασία με σημαντικές απολήξεις-συμπεράσματα στη συμπεριφορά και τη στάση των πολιτών.
Αυτή η λαϊκή διαθεσιμότητα επέβαλε και ξανάφερε στην επιφάνεια ζητήματα που είχαν περίπου ξεχαστεί: απαίτησε να ανατραπεί το πολιτικό σύστημα, να τιμωρηθούν οι ένοχοι, πραγματική δημοκρατία, ανεξαρτησία, χειραφέτηση, παραγωγική ανασυγκρότηση, νέα θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο. Ζήτησε επαναηθικοποίηση όλων των σφαιρών της δημόσιας, κοινωνικής πραγματικότητας, ιδιαίτερα της πολιτικής. Έγινε η ίδια φορέας νέων αξιών και αρετών.
Πραγματικός πρωταγωνιστής, λοιπόν, στην χρονιά που κλείνει.
Τώρα, σε ποιο σημείο βρίσκεται; Είναι βέβαιο ότι γίνονται συνεργασίες στη λαϊκή συνείδηση. Γίνονται και απολογισμοί. Δεν δίνεται συγχωροχάρτι σε κανέναν. Διαμορφώνονται ελπίδες και πεποιθήσεις, ουσιαστικές, αυθεντικές, πρωτόγνωρες, σε μήκος κύματος διαφορετικό από τους σχεδιασμούς όσων θέλουν να τη χρησιμοποιήσουν ως όχημα. Οι πολλοί σήμερα προσαρμόζονται, σκληραίνουν, προσεγγίζουν την πολιτική με ουσιαστικότερους και πιο πρακτικούς όρους. Γνωρίζουν ότι οι δρόμοι της μέχρι τώρα ζωής τους ματαιώθηκαν οριστικά. Αναγκάζονται σε αναζητήσεις δύσβατες. Έρχονται πιο κοντά με δοτικές νοοτροπίες, εξοικειώνονται με θυσιαστικά ενδεχόμενα, προκειμένου να υπάρξει ελπίδα και προοπτική. Τώρα πια δεν φθάνει η απλή καταγγελία. Ζητούν πράγματα χειροπιαστά, προσαρμοσμένα πρώτα απ’ όλα στο σήμερα, που ως τέτοια να μπορούν να επεκταθούν και στο αύριο, ακόμα καλύτερα.
Τι είδους απάντηση μπορεί να λάβει η «κάθοδος στον Άδη» που μας καταδικάζουν; Μπορεί να υπάρξει ένας χειρισμός της στις πιο σκληρές πλευρές που φέρνει: ανεργία, μισθοί, συντάξεις, σχολεία, υγεία; Μπορεί μέσα από την ένταση της διαθεσιμότητας και νέων συλλογικών μορφών να δοθούν άμεσες και πρακτικές απαντήσεις; Και ποια η σχέση όλων αυτών με το πρόβλημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης; Μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο ώστε ο λαός να μπορέσει να αναπνεύσει; Και πώς μπορεί το κίνημα να συμβάλει σε αυτήν την προοπτική; Πώς μπορεί να σταματήσει η διάλυση της χώρας; Υπάρχουν ρεαλιστικές ή είναι μοιραίος ο ερειπιώνας;
Δεν χρειάζονται σκέτες γενικολογίες, μελλοντολογίες. Υπάρχει προς αντιμετώπιση μια κυβέρνηση που τη στηρίζουν 3 κόμματα και ένα καθεστώς τρόικας. Υπάρχει ένα τεράστιο πολιτικό κενό και μια τεράστια πολιτική κρίση- ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Υπάρχει η αλληλοδιαδοχή των πολιτικών πραξικοπημάτων και των αντιδημοκρατικών εκτροπών.
Όλοι μιλούν για εκλογές. Πώς θα συμπεριφερθεί η λαϊκή διαθεσιμότητα; Θα θεωρήσει τα αριστερά ψηφοδέλτια ως ρεαλιστική λύση, αφού δεν θα υπάρχει άλλη πρόταση; Τι είδους εισβολή στο προσκήνιο του λαού θα δούμε; Θα δημιουργηθούν όροι για ένα πραγματικό μέτωπο διεξόδου της χώρας;
Ορισμένα από τα ανοικτά στοιχήματα που θα κρίνουν τη συνέχεια και το μέλλον της λαϊκής διαθεσιμότητας.

Ρούντι Ρινάλντι

Δρόμος της Αριστεράς

Ψήφισμα συμπαράστασης στους εργαζόμενους του Alter

Tην Κυριακή 18/12, το ΔΙΚΑΙΩΜΑ βρέθηκε στις εγκαταστάσεις του Alter, όπου οι εργαζόμενοι, απλήρωτοι για μήνες, δίνουν έναν αγώνα διεκδικώντας τα δεδουλευμένα και την αξιοπρέπειά τους.

Ακολουθεί το ψήφισμα συμπαράστασης του ΔΙΚΑΙΩΜΑ

Ένα μεγάλο ΟΧΙ, το ΟΧΙ της αντίστασης και του αγώνα, εκπέμπεται εδώ και μέρες από την τηλεοπτική συχνότητα του Alter. Οι εργαζόμενοι του σταθμού, απλήρωτοι για μήνες, διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους και δίνουν σε πανελλαδική κλίμακα το παράδειγμα της αξιοπρέπειας και της μαχητικής διεκδίκησης.

Μαζί με τους εργάτες της Χαλυβουργίας, αυτές τις μέρες στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα σε κάθε κατεύθυνση: ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι αναλώσιμοι, οι εργαζόμενοι αντιδρούν, οι εργαζόμενοι βγαίνουν μπροστά, αντιπαλεύουν την εργοδοτική ασυδοσία. Και μαζί αντιπαλεύουν την πολιτική που νομοθετεί ό,τι διατάζουν οι εργοδότες και τα ευρω-αφεντικά. Την πολιτική που σπρώχνει το λαό στον πάτο, που παίρνει τον κοινωνικό πλούτο για να τον μεταφέρει στους διεθνείς πιστωτές της χώρας.

Ο δρόμος των εργαζόμενων του Alter είναι μονόδρομος. Είναι ένας αγώνας που δείχνει ότι οι εργαζόμενοι στα Μέσα Ενημέρωσης στέκουν μακριά από το δηλητήριο που εκδότες, καναλάρχες και τηλε-αστέρες δημοσιογράφοι προσπαθούν μεθοδικά να χύσουν σε κάθε σπίτι, σε όλο το λαό, διαφημίζοντας τα μνημόνια, συκοφαντώντας τους εργατικούς αγώνες, υποστηρίζοντας ότι κάθε αντίσταση είναι μάταιη.

Στoν μαχητικό, ανυποχώρητο και ενωτικό αγώνα όλων των εργαζόμενων θα βρούμε τη δύναμη και την έμπνευση να ξεσηκωθούμε, να ενωθούμε σε ένα παλλαϊκό μέτωπο, να διώξουμε το σάπιο καθεστώς της τροϊκανής βαρβαρότητας και να χαράξουμε μια άλλη πορεία για το λαό και τον τόπο.

Ο αγώνας, η ενότητα, η αλληλεγγύη είναι μονόδρομος

Δίκτυο Αλληλεγγύης Εργαζομένων-Ανέργων ΔΙΚΑΙΩΜΑ

H εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο Ξαστεριά (Ηράκλειο) με θέμα "Η Μεσόγειος φλαίγεται.Η χώρα μας τι κάνει;".Ομιλητής:Γιώργος Τσίπρας (συντάκτης στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς")

Απόσπασμα από την εκδήλωση που διοργάνωσε η ΚΟΕ στην πόλη των Χανίων με θέμα "Διέξοδος από την κριση:Η μεταπολίτευση του λαού" στις 21/12/2011

Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι ειδική περίπτωση

Τελευταία κάνουν την εμφάνιση τους κείμενα πρώτα με τη μορφή emails και στη συνέχεια άρθρα σε ιστοσελίδες που μιλούν για κλαδικά αιτήματα και δικαστικούς αγώνες προκειμένου να εξαιρεθεί ο κλάδος των εκπαιδευτικών από τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση κατ επιταγή της τρόικα.

Είναι παράξενο, αυτή την εποχή να γράφονται σενάρια περί διεκδίκησης των 176 ευρώ τα οποία τα δικαιούμαστε. Άραγε θυμάται κανείς ότι περισσότερο από ένα χρόνο πριν κάποιοι εκπαιδευτικοί στη Θεσσαλονίκη κέρδισαν ένα δικαστικό αγώνα για αυτά τα 176 ευρώ; Τελικά τι έγινε; Τα πήραν; Ή απλώς έμειναν με τα έγγραφα της  δικαστικής νίκης στο χέρι; Όταν στα "ήρεμα” χρόνια της προ οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας της χώρας, δεν έγινε δυνατή, ακόμα και με δικαστήρια, η νικηφόρα διεκδίκηση αυτού του ποσού, πως μπορεί να θεωρείται κάτι τέτοιο αποτελεσματικό σήμερα;
Είναι εξίσου παράξενο να ξεφυτρώνουν δικηγορικά γραφεία  που να βεβαιώνουν ότι η κατάταξη στους νέους βαθμούς των εκπαιδευτικών είναι αντισυνταγματική. Ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάζει βαθμό κάποιος που έχει πάει στον Α ή Β αντίστοιχα. Μα αναρωτιέται κανείς. Είναι συνταγματικά όλα τα υπόλοιπα μέτρα; Είναι συνταγματική η περικοπή μισθών και συντάξεων; Είναι συνταγματική η  διαρκής μείωση μέχρι εξαφάνισης του εφάπαξ; Είναι συνταγματική η εφεδρεία που εφαρμόζουν στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα και μας περιμένει και εμάς με το τέλος της σχολικής χρονιάς; Είναι συνταγματικά τα χαράτσια; Είναι συνταγματικά όλα αυτά μνημόνια που περνούν πραξικοπηματικά από τη Βουλή με απλή ενημέρωση – και αυτό με αμφιβολίες – των βουλευτών που δεν ξέρουν τι ψηφίζουν; Είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτή η κυβέρνηση που δεν την ψήφισε κανείς;

Αλλά αν κάποιοι αετονύχηδες δικηγόροι μυρίστηκαν μια νέα αρπαχτή σε καιρούς δύσκολους και τρέχουν να προλάβουν, είναι πολύ πιο παράξενο, να σιγοντάρονται τέτοιες ενέργειες από συνδικαλιστικούς εκπροσώπους και να τις ενστερνίζονται και άνθρωποι της αριστεράς. Μέσα σε ένα κλίμα συνδικαλιστικής ακινησίας με ευθύνη των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, αυτές οι πρακτικές αποβλέπουν στον αποπροσανατολισμό, την απογοήτευση, την αδυναμία και στην παραίτηση των εργαζομένων.
Βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή. Έχει επιβληθεί μια χούντα από το μαύρο μέτωπο του αστισμού σύμφωνα με τις οδηγίες της Μέρκελ. Η χώρα οδηγείται σε μια μεγάλη κοινωνική καταστροφή. Την μεγαλύτερη που έχουμε υποστεί σαν λαός από την ναζιστική κατοχή και μετά. Μπροστά μας έχουμε ένα και  μοναδικό ερώτημα Πως θα σταματήσει η διαρκής κάθοδος στον Άδη.

Από την άλλη, όλη η πείρα του 1,5 χρόνου με τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα και τα μέτρα δείχνει ότι κανείς κλάδος δεν μπορεί να κερδίσει από μόνος του «να εξαιρεθεί» από την μνημονιακή πολιτική. Οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ, οι της ΠΟΕ-ΟΤΑ, έδωσαν σημαντικούς αγώνες που όμως δεν κατόρθωσαν να νικήσουν. Μόνο η μαζική λαϊκή συμμετοχή, με τις πλατείες του καλοκαιριού, την 48ωρη απεργία στις 19-20/10 που είχε σαφέστατα πολιτικά χαρακτηριστικά,  τις παρεμβάσεις στις παρελάσεις της 28 Οκτωβρίου, ταρακούνησε το πολιτικό σύστημα.

Όποιος σήμερα σπέρνει αυταπάτες ότι είναι δυνατόν οι εργαζόμενοι να ανακουφιστούν προβάλλοντας συντεχνιακά αιτήματα και ότι θα πάρουν κάτι κάτω από το τραπέζι, το λιγότερο  που μπορούμε να πούμε είναι ότι δεν φαίνεται να έχουν επαφή από την περίοδο που ζούμε. Το χειρότερο είναι ότι παίζουν το ρόλο των σύγχρονων Γενίτσαρων της Τρόικας στο εργατικό κίνημα κατά παραγγελία του συνδικαλισμού του Παναγόπουλου και των γαλαζοπράσινων συνοδοιπόρων του. Δεν υπάρχει δυνατότητα οποιασδήποτε βελτίωσης της ζωής μας σε οποιοδήποτε τομέα (μισθός, εργασιακές σχέσεις, περίθαλψη κοκ), αν κινούμαστε με την λογική «των ιδιαιτεροτήτων του κλάδου». Η απεργία διαρκείας των Χαλυβουργών δείχνει ότι ακόμα και για την υπεράσπιση στοιχειωδών δικαιωμάτων για τον μισθό και τις θέσεις εργασίας πρέπει να διεξάγουμε αποφασιστικό αγώνα με σκληρή σύγκρουση που η κοινωνία ολόκληρη θα τον αντιλαμβάνεται σαν δικό της αγώνα. Και κυρίως, να αναπτυχθούν πρωτοβουλίες που θα αναδεικνύουν, ότι αν όλα αυτά τα ρυάκια δεν ενωθούν σε ένα ευρύτερο μέτωπο του λαού για να υπάρξει μια μεγάλη ανατροπή του πολιτικού συστήματος και του ειδικού καθεστώτος της δικτατορίας Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., κάθε τέτοιος αγώνας σε επί μέρους χώρους θα γίνεται όλο και πιο ευάλωτος, όλο και πιο αδύναμος.

Σήμερα, αυτό που πρέπει να γίνει καθημερινός οδηγός στα σχολεία είναι ο πολιτικός αγώνας. Πρέπει να διεξάγουμε πολιτικό αγώνα και να οργανώσουμε τον αγωνιστικό συντονισμό και τον ξεσηκωμό πάνω σε 2-3 σαφείς κεντρικούς στόχους και όχι ένα αγώνα που θα στοχεύει να θέλουμε να την βγάλουμε καθαρή και με λίγες απώλειες. Τα 5ωρα και τα 3μερα στα εργοστάσια, οι απολύσεις και οι εφεδρείες στο δημόσιο, οι νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, η νέα φορολογική αφαίμαξη, τα μαζικά λουκέτα, η παραγωγική διάλυση και η λαίλαπα της ανεργίας δεν μπορεί να απαντηθεί από τις 24ωρες απεργιακές εκτονώσεις διαμαρτυρίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και ΟΛΜΕ-ΔΟΕ.

- Καθημερινή οργάνωση του ξεσηκωμού του λαού και αγωνιστικός πολιτικός συντονισμός για «να φύγουν όλοι», πολιτικό σύστημα και τρόικα για να καταργηθούν μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και δανειακές συμβάσεις αυτού του ειδικού καθεστώτος των τελευταίων 2 ετών

- Αντιπαράθεση στους εκβιασμούς και στους μύθους συγκυβέρνησης-ΜΜΕ για την αδυναμία εναλλακτικής πορείας. Καθημερινή προβολή και ζύμωση στους χώρους δουλειάς ενός εναλλακτικού δρόμου εθνικής ανεξαρτησίας, πραγματικής δημοκρατίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου, έξω από την δικτατορία της Ε.Ε. και των δανειστών-τοκογλύφων.

Ξέρουμε ότι ο δρόμος των «ενστάσεων» και των δικηγόρων είναι πιο απλός. Και δεν μας «ξεβολεύει». Ή ο αγώνας «των συνδικαλιστών - εκπροσώπων» που κάναμε για πολλά χρόνια τώρα. Αλλά αυτοί οι αγώνες είναι πια αναποτελεσματικοί. Και επιζήμιοι γιατί συντηρούν το κατά φαντασία «βόλεμα»…Και η συνδικαλιστική αριστερά πρέπει να δεί τις νέες συνθήκες, αυτού που χρόνια λέγαμε «χούντα της αγοράς»… Και να αντιληφθεί ότι οι χούντες φεύγουν με ξεσηκωμούς.
Ο δρόμος που προτείνουμε είναι δύσκολος. Θα χρειαστεί κόπο και χρόνο.
Πόσο κόπο και χρόνο όμως χάσαμε μέσα στα δύο τελευταία χρόνια;

Βύρων Λάμπρου αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Καβάλας
 

Δημήτρης Μητρόπουλος μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Πειραιά

Δρόμος της Αριστεράς-αρ.φύλλου 95

Ελπίδα είναι μόνο ο αγώνας
Φέτος τα Χριστούγεννα να ευχηθούμε Καλή Ανάσταση

• Editorial: Η διαχείριση του ερειπιώνα και η προοπτική
• Το Θέμα της εβδομάδας: οι αγώνες στα ΜΜΕ
• Πρωταγωνιστής του 2011 η λαϊκή διαθεσιμότητα, του Ρούντι Ρινάλντι
• Η Ευρώπη των τραπεζιτών – Η ΕΚΤ, που βγάζει φλύκταινες στην ιδέα της διάσωσης κρατών, σώζει τις τράπεζες με δωρεάν δάνεια 489 δισ. Ευρώ, του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
• «Θέλουμε, πραγματικά, να κάνουμε αυτό που λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε;» Το αναγκαίο μέτωπο, οι στρατηγικές και ο τακτικός δρόμος, της Σοφίας Σακοράφα
• Η συσπείρωση της Αριστεράς, όρος για μια αριστερή ριζοσπαστική πολιτική, του Γιάννη Θεωνά
• Για την τακτική πάλης ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση: Ένα «προφητικό» κείμενο θέσεων από το 2ο Συνέδριο της ΚΟΕ
• Για τον Πούτιν τα δύσκολα είναι μπροστά
• H επανάσταση στην Υεμένη συνεχίζεται. Αγώνας μέχρι την ανατροπή του Σάλεχ, του Μουράντ Αλαζάνι
• Προχωράει η εμπορευματοποίηση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Αποκαλυπτικά έγγραφα δηλώνουν ό,τι γίνεται μέσω του Ενιαίου Οργανισμού Παροχών Υπηρεσιών Υγείας, της Κατερίνας Παγουλάτου
• Σεζάρια Εβόρα: Μπορεί ποτέ να σιγήσει μια τέτοια φωνή; Του Κώστα Στοφόρου
• Σωτηρία Μπέλλου: Άνοιξε, άνοιξε, γιατί δεν αντέχω…! του Στέλιου Ελληνιάδη

Τα δύο επόμενα φύλλα του Δρόμου της Αριστεράς θα κυκλοφορήσουν επίσης Παρασκευή, λόγω των εορτών, και συγκεκριμένα στις 30/12 και 6/1/2012.

Σαν σήμερα (22/12/1915) γεννήθηκε ο Νίκος Μπελογιάννης,ο "άνθρωπος με το γαρύφαλλο"

Δρόμος της Αριστεράς-αρ.φύλλου 94

Ανθρωπιστική κρίση στη χώρα

Κοινωνική ερήμωση φέρνουν τα Μνημόνια και η κατοχή

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

30 χρόνια ΕΟΚ/Ε.Ε. – 10 χρόνια ευρώ

Γράφουν: Γιάννης Θεωνάς, Νίκος Χουντής, Κώστας Μελάς, Χρίστος Καραμάνος, Γιώργος Τσίπρας

• Editorial: Η ωρολογιακή πολιτική βόμβα
• Ευρωλιτότητα με ολίγη από ανάπτυξη, του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
• Το σήμερα, το αύριο και το «κενό». Μεγαλώνει η ρωγμή στην καρδιά του πολιτικού σκηνικού, του Δημήτρη Υφαντή
• 2η Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, γράφουν ο Τάσος Σταυρόπουλος και ο Κώστας Βαμβακάς
• Απεργία στην Χαλυβουργία: Χαρτί, τραγούδι, μπάλα κι ατσάλι, δύναμη μεγάλη, του Στέλιου Ελληνιάδη
• Αμπντέλ Τζαμπάρ Μαντούρι, μέλος του Π.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών Τυνησίας-«Ο δρόμος της επανάστασης είναι ακόμα μακρύς». Συνέντευξη στον Πέτρο Αλ Αχμάρ
• Αchy Ekissi, γενικός γραμματέας του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ακτής Ελεφαντοστού-«Μόνο η λαϊκή επανάσταση θα φέρει εθνική συμφιλίωση». Συνέντευξη στον Πέτρο Αλ Αχμάρ
• Νικήτας Κανάκης, πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου: Οι φτωχοί δίνουν περισσότερα, γιατί ξέρουν τι θα πει φτώχεια. Συνέντευξη στον Μάριο Διονέλλη
• Παράνομες όσες απεργίες είναι κόντρα στο Μνημόνιο: Η ΕΡΤ με δικαστικές αποφάσεις επιχειρεί να απαγορεύσει τις συμβάσεις, του Γιώργου Κατερίνη
• Ιστορικές και πολιτικές επισημάνσεις μετά την πτώση του Μπερλουσκόνι, μέρος Β’, του Κοστάντσο Πρέβε, ιταλού φιλόσοφου και συγγραφέα
• Έλενα Πατρικίου: Η ζωντανή παράσταση κάνει οποιοδήποτε έργο σύγχρονο, συνέντευξη στον Στρατή Αρτεμισιώτη
• Δεκεμβριανά: Μια λαϊκή εξέγερση ενάντια στον ιμπεριαλισμό – 67 χρόνια από τη μάχη της Αθήνας, του Γιάννη Σκαλιδάκη

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ Η ΥΛΗ

 editorial

Η ωρολογιακή πολιτική βόμβα

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ:

Ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα – Οι οργανώσεις και η αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων υποκαθιστούν το κράτος πρόνοιας, του Μάριου Διονέλλη

Νικήτας Κανάκης, πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου: Οι φτωχοί δίνουν περισσότερα, γιατί ξέρουν τι θα πει φτώχεια. Συνέντευξη στον Μάριο Διονέλλη

Απ’ τον «κανένα» ως το… τίποτα, του Μιχάλη Σιάχου

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Το σήμερα, το αύριο και το «κενό». Μεγαλώνει η ρωγμή στην καρδιά του πολιτικού σκηνικού, του Δημήτρη Υφαντή

Γνώμη: Στην ΕΟΖ του Τύπου, του Ανδρέα Πετρόπουλου

Ευρωλιτότητα με ολίγη από ανάπτυξη, του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Scripta Manent, Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός

Νατάσα Πολονύ: Τα χαμένα παιδιά μας

Η χαλαρή τρόικα, η αγωνία του PSI και η προσδοκία του «θαύματος»

Όχι στη νέα αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος, του Δημήτρη Σιανίδη

Συνεχίζεται και οργανώνεται η αντίσταση ενάντια στα χαράτσια

Ανάγκη η οργάνωση του λαού – Καθοριστικός ο συντονισμός και η μονιμότητα, του Νίκου Ταυρή

Συντονίζονται οι επιτροπές του Νομού Θεσσαλονίκης – Πλούσια εμπειρία για το χτίσιμο ενός παλλαϊκού μετώπου, του Νίκου Νούλα

Παράνομες όσες απεργίες είναι κόντρα στο Μνημόνιο: Η ΕΡΤ με δικαστικές αποφάσεις επιχειρεί να απαγορεύσει τις συμβάσεις, του Γιώργου Κατερίνη

Media-λογώντας: Λίγο πριν από την τελική σύγκρουση στη βιομηχανία της ενημέρωσης, της Ματίνας Παπαχριστούδη

Της συγκλήτου η παρακμή, του Μάρκου Δεληγιάννη

Εξουθενωμένος υπουργός, του Χρήστου Πραμαντιώτη

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Συνεργασία της Σ. Σακοράφα με τον ΣΥΡΙΖΑ

Κάτω η νέα κατοχή, εμπρός για τη μεταπολίτευση του λαού, του Νίκου Κιούση

Διπλή ταρίφα: Ο Παπαδήμος κι ο Παπαδήμας

Σήμερα και αύριο η 2^η Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Α.Α.

Επιμονή στην πλατιά, ενότητα ανατροπής, του Τάσου Σταυρόπουλου

Επίδικα και προτάγματα της περιόδου. Ευκαιρία για αποσαφηνίσεις, του Κώστα Βαμβακά

Το πρόγραμμα του διημέρου - Ανοιχτή εκδήλωση το Σάββατο

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: 30 χρόνια ΕΟΚ-Ε.Ε. – 10 χρόνια ευρώ

Η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας μέσα στην Ε.Ε. και το ευρώ – Η αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού και η ληστρική χρεομηχανή, του Χρίστου Καραμάνου

Βασικοί σταθμοί στην πορεία της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής οικοδόμησης – Μια αναδρομή που αποκαλύπτει δομικά χαρακτηριστικά και σκοπιμότητες, του Γιάννη Θεωνά

Κοινή δράση της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη – Εναλλακτικές πολιτικές, το όραμα για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, του Νίκου Χουντή

Ο ευρωπαϊσμός στρατηγική αποτυχία της ελληνικής Αριστεράς. – Ένα στοίχημα που δεν τέθηκε, δεν παλεύτηκε ποτέ, του Γιώργου Τσίπρα

Από τα «σπάργανα» υποθηκευμένο το ενιαίο νόμισμα – Οι θεμελιώδεις αντιθέσεις και η συνωμοσία των πολιτικών ελίτ, του Κώστα Μελά

ΔΙΕΘΝΗ

Ανατροπές σε καιρούς κρίσης! Από τη δημοκρατία της Βαϊμάρης έως το CERN, της Αλίκης Βεγίρη

Γυρίζει: Ρωσικές εκλογές: Η εκδίκηση της ιστορίας;

Αchy Ekissi, γενικός γραμματέας του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ακτής Ελεφαντοστού-«Μόνο η λαϊκή επανάσταση θα φέρει εθνική συμφιλίωση». Συνέντευξη στον Πέτρο Αλ Αχμάρ

Ιντιφάντα: Η χαρά της συνάντησης και οι απαιτήσεις της δράσης. Συνέδριο για το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων

Αμπντέλ Τζαμπάρ Μαντούρι, μέλος του Π.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών Τυνησίας-«Ο δρόμος της επανάστασης είναι ακόμα μακρύς». Συνέντευξη στον Πέτρο Αλ Αχμάρ

Ιστορικές και πολιτικές επισημάνσεις μετά την πτώση του Μπερλουσκόνι, μέρος Β’, του Κοστάντσο Πρέβε, ιταλού φιλόσοφου και συγγραφέα

ΕΡΓΑΣΙΑ

Μια γνωμοδότηση-κόλαφος από την Επιθεώρηση Εργασίας για απόλυση δημοσιογράφου που δεν δέχτηκε ατομική σύμβαση, του Γιώργου Κατερίνη

Σε πρώτο πρόσωπο: Οι μηχανικοί παίρνουν την υπόθεση πάνω τους, του Δημήτρη Πετρόπουλου

Απέτυχε η εφεδρεία, εμπρός για μαζικές απολύσεις! του Γιώργου Κατερίνη

Εργοδότες όλου του κόσμου ενωθείτε! Οι καναλάρχες τρόμαξαν από την εργατική παρέμβαση στη συχνότητα του Alter.

Υποδείξεις της ΗΑΥΑΤ στον ΟΜΕΔ!

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ξύλο σε μάρτυρα δολοφονίας μετανάστη

Δημοκρατία, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Άμεση Δημοκρατία, του Πάνου Τότσικα

Η βία κατά των γυναικών σε συνθήκες κρίσης: Αυξάνονται σημαντικά οι καταγγελίες στις γραμμές SOS, της Κατερίνας Λουκίδου

«Θάβουν» και τους νεκροθάφτες, βάζουν φόρους και στις νεκροφόρες…

Επικοινωνία: Σε άλλη χώρα, του Μάριου Διονέλλη

Εκκενώθηκε η κατάληψη στέγης Επιβίωση – Επέμβαση των ΜΑΤ μετά από μήνυση της καθολικής εκκλησίας, του Λευτέρη Αρβανίτη

Ελπιδοφόρα η πρώτη συνάντηση συλλογικοτήτων για τα σκουπίδια

Τριήμερο Εναλλακτικής Οικονομίας στην Ιεράπετρα

Η άλλη Θεσσαλονίκη

Τρεις ιστορίες νέων στον καιρό του Μνημονίου

Υπάρχει ζωή μέσα στην κρίση;

Οι αόρατοι, του Λευτέρη Αρβανίτη

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Έλενα Πατρικίου: Η ζωντανή παράσταση κάνει οποιοδήποτε έργο σύγχρονο, συνέντευξη στον Στρατή Αρτεμισιώτη

Με κόντρα τον καιρό: Η ρημαγμένη μνήμη, του Εντουάρντο Γκαλεάνο

Μια ανάγνωση της σύγχρονης πραγματικότητας: Υπό το μηδέν του Άμπελ Θαμόρα στο Θέατρο Π.Κ. στο Νέο Κόσμο, της Χριστίνας Ανδρέου

Δίνοντας το λόγο στους μαθητές: Τάσος Χατζηαναστασίου, Το σχολείο είναι γυρισμένο ανάποδα, του Στρατή Αρτεμισιώτη

Ηλεκτρικές αναγνώσεις, του Κώστα Στοφόρου

Ηρόστρατος: Πολιτισμός & βαρβαρότητα

ΜΑΤΙΕΣ

Δεκεμβριανά: Μια λαϊκή εξέγερση ενάντια στον ιμπεριαλισμό – 67 χρόνια από τη μάχη της Αθήνας, του Γιάννη Σκαλιδάκη

ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ του Στέλιου Ελληνιάδη

Απεργία στην Χαλυβουργία: Χαρτί, τραγούδι, μπάλα κι ατσάλι, δύναμη μεγάλη!

Εναλλάξ του Νίκου Κουνενή

Κι όμως, κάτι θα γίνει

Όσα θάφτηκαν: Ανώνυμα θύματα

Εν τέλει

Διεθνισμός εναντίον πατριωτισμού; του Βένιου Αγγελόπουλου

Σκιτσάρουν ο Πέτρος Ζερβός και ο Latuff