31/1/12

Δελτίο Τύπου ΚΟΕ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

31 Ιανουαρίου 2012

Η απάντηση στη νέα κατοχή: Παλλαϊκό Μέτωπο και ξεσηκωμός
Η γερμανική απαίτηση για τοποθέτηση στην Ελλάδα «επιτρόπου προϋπολογισμού», δηλαδή υπερ-πρωθυπουργού, αποτελεί μια νέα άθλια πρόκληση απέναντι στον ελληνική λαό.
Η Γερμανία και οι πολυεθνικές της, τα αρπακτικά κοντσέρν, αφού αποκόμισε τεράστια κέρδη από την ευρω-καταλήστευση του ελληνικού λαού, με τον έλεγχο ολόκληρων τομέων της οικονομίας της χώρας και με τη χρεομηχανή, αφού πέτυχε χάρη στην δουλοπρέπεια του δικομματισμού να μην πληρώσει ούτε δεκάρα τσακιστή από τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο που οφείλει στην Ελλάδα, αφού επέβαλε σε συνεργασία με τους άλλους τοκογλύφους δανειστές το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων και της Τρόικας, τώρα κλιμακώνει τη μεθόδευση της για ολοκληρωτικό έλεγχο της χώρας μας. Βαδίζουμε ολοταχώς προς την ολοκλήρωση και θεσμοθέτηση της «νέας κατοχής». Με το PSI, τη νέα δανειακή σύμβαση και το καθεστώς «επιτροπείας».
Οι κορώνες των κομμάτων του μαύρου μετώπου της συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) και του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, ότι τάχα το ζήτημα του «επιτρόπου προϋπολογισμού» δεν συζητείται, είναι ψεύτικες και ξεδιάντροπες. Γιατί είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν την επαίσχυντη και προδοτική για τη χώρα συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου 2011 στην ΕΕ, όπου επί λέξει αναφέρεται: «Στο πλαίσιο του νέου προγράμματος, η Επιτροπή, σε συνεργασία με τους άλλους εταίρους της τρόικας, θα εγκαθιδρύσει κατά τη διάρκεια του προγράμματος επιτόπια ελεγκτική οντότητα».
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, προφανώς και τα τρία κόμματα, συμφωνούν με τη θέσπιση της νέας Ευρωπαϊκής Συνθήκης, που θέλουν να επικυρωθεί στο Συμβούλιο Κορυφής του ερχόμενου Μάρτη, με βάση την οποία συνταγματοποιείται η απαίτηση για μηδενικό δημόσιο έλλειμμα. Πράγμα που για την Ελλάδα μεταφράζεται ότι δεν θα δει ποτέ διέξοδο, ενώ ταυτόχρονα θα απειλείται με βαριά πρόστιμα. Άλλη μια επίδειξη υποτέλειας του αστικού πολιτικού κόσμου απέναντι στο ευρωπαϊκό Διευθυντήριο.
Ο ελληνικός λαός αισθάνεται βαθειά ντροπιασμένος και προσβεβλημένος. Όμως μέσα στη φτώχεια και την απελπισία του, το έχει αποδείξει, θα βρει το κουράγιο να σηκωθεί. Και θα γκρεμίσει το καθεστώς της χούντας, της νέας κατοχής, της τοκογλυφικής ληστείας και της κοινωνικής εξόντωσης, καθώς και το σάπιο πολιτικό σύστημα που το υπηρετεί.
Η Αριστερά οφείλει να αισθανθεί και να στρατευθεί σε αυτήν την πάνδημη λαϊκή απαίτηση. Να συμβάλει σε ένα μεγάλο παλλαϊκό Μέτωπο Αντίστασης, για τον ξεσηκωμό, που θα φέρει στη χώρα Ελευθερία, Ανεξαρτησία, πραγματική Δημοκρατία, Αξιοπρέπεια, Κοινωνική Δικαιοσύνη, απαλλαγή από τη θηλιά του χρέους, επιβίωση του λαού, Παραγωγική Ανασυγκρότηση.

Γραφείο Τύπου ΚΟΕ

28/1/12

Σπάρτη:Νίκη του κόσμου ενάντια στο χαράτσι

Μια «μικρή» μάχη κερδήθηκε χάρη στην κινητοποίηση του κόσμου - 24/1/2012
Την Τρίτη, 24 Ιανουαρίου, συνεργείο εργολάβου της ΔΕΗ πήγε να κόψει το ρεύμα στην κατοικία δύο μελών της Επιτροπής Πολιτών Λακωνίας Ενάντια στα Χαράτσια, του Μπάμπη Μπασκουρέλου και της Άβας Μπουλούμπαση. Αμέσως ειδοποιήθηκαν τα μέλη της επιτροπής και μια ομάδα πήγε επί τόπου για συμπαράσταση και μια άλλη έκανε παράσταση διαμαρτυρίας στο υποκατάστημα της ΔΕΗ Σπάρτης, που εξακολουθεί να μη δέχεται την πληρωμή των τελών κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος χωρίς το χαράτσι.
Το συνεργείο έφυγε κατόπιν άρνησης των ιδιοκτητών να τους επιτρέψουν την είσοδο στο χώρο του μετρητή στη βάση της κάθετης διαφωνίας τους με το χαράτσι-ΕΕΤΗΔΕ, και λόγω της συμπαράστασης των παρευρισκομένων και του Προέδρου του Εμπορικού Συλλόγου Καστορείου. Ταυτόχρονα ο κόσμος που είχε μαζευτεί στη ΔΕΗ Σπάρτης, μαζί με την παρέμβαση του Δήμου Σπάρτης, απαίτησε και πέτυχε την εντολή απόσυρσης του συνεργείου από το Καστόρι. Σε συμπαράσταση των συγκεντρωμένων πολιτών, ήρθε και αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ, καθώς και ένας εκ των αντιδημάρχων του Δήμου Σπάρτης.
Η Επιτροπή Πολιτών Λακωνίας Ενάντια στα Χαράτσια υπογράμμισε ότι η άμεση ανταπόκριση του κόσμου απέτρεψε την διακοπή του ρεύματος και τόνισε ότι η δύναμη των πολιτών είναι η ενότητα και η συλλογική δράση και μπορεί να έχει αποτελέσματα. Τέλος ο Δήμος Σπάρτης, ύστερα από αίτημά της Επιτροπής Πολιτών και σε συνέχεια ψηφίσματος που είχε πάρει τον Δεκέμβρη, κάτω από πίεση 100 περίπου πολιτών της περιοχής που παρευρέθηκαν στη συνεδρίαση, παραχώρησε χώρο για έδρα της Επιτροπής Πολιτών Λακωνίας Ενάντια στα Χαράτσια.
Το σχετικό βίντεο είναι από το τοπική ενημερωτική ιστοσελίδα Notospress.

πηγή:Ιστοσελίδα της ΚΟΕ

Δρόμος της Αριστεράς-αρ.φύλλου 100 (Φύγαμε για τα 200)

Διαβάστε-Διαδώστε τον Δρόμο του Σαββάτου 28/1

Τα θέλουν όλα εδώ και τώρα
«Πετυχημένο» το PSI...
...και ο λαός στην ουρά για τσάμπα κρεμμύδια!

100 φύλλα Δρόμος
Δ. Κωνσταντακόπουλος: Οι πιστωτές γίνονται νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας. Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο
Ο τρόμος και η αθλιότητα του PSI, του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Ποιος θα πατήσει τη σκανδάλη; Φυγή στη σκλήρυνση για το πολιτικό σύστημα που καταρρέει, του Δημήτρη Υφαντή
Τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα. Το αντεργατικό αμόκ και οι 10 εντολές της τρόικας, του Γιώργου Κατερίνη
Δοκιμάζεται η ενότητα θέλησης και δράσης; Σχετικά με την ΚΟΕ και όσα ακούγονται ή γράφονται, του Γιώργου Παπαϊωάννου
Το… ιδιώνυμο και η συζήτηση του παραλόγου για το Ιράν: Το είναι και το φαίνεσθαι των αμερικανικών (και όχι μόνο) επιδιώξεων, του Γιώργου Τσίπρα
Αφύπνιση της λαϊκής δύναμης στη Νιγηρία: Έγινε η αρχή του διαφαινόμενου μακροχρόνιου ταξικού πολέμου, του Baba Aye (αναπληρωτή γραμματέα του Εργατικού Κόμματος και προέδρου της Σοσιαλιστικής Εργατικής Λίγκας)
Η εξέγερση της Αιγύπτου ένα χρόνο μετά, του Michael Warschawski
Η Ευκαρπία θυμίζει Κερατέα. Αποφασισμένοι δηλώνουν οι κάτοικοι να αποτρέψουν την κατασκευή του ΣΜΑ, του Λευτέρη Αρβανίτη
Να μην εκποιηθεί η περιουσία του λαού. Σχετικά με την παραχώρηση του θαλασσίου μετώπου της Πάτρας, του Χρήστου Πατούχα
Απλώνεται η αναταραχή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ: Πανεπιστημιακοί και φοιτητές δηλώνουν ότι ο νόμος-πλαίσιο δεν θα εφαρμοστεί. του Ηλία Σταθάτου
Θόδωρος Αγγελόπουλος. Η Άλλη θάλασσα δεν θα γυριστεί ποτέ… του Κώστα Στοφόρου
Τα παιδιά του Σπάρτακου: Ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου. Μια συζήτηση με την πανεπιστημιακό και επιμελήτρια του βιβλίου Έρη Σταυροπούλου. Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο
Μια άλλη Αριστερά είναι εφικτή σε μια Ελλάδα που βουλιάζει; Του Στέλλιου Ελληνιάδη



ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ Η ΥΛΗ

editorial
Η απώλεια του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η ανάγκη μιας οραματικής σχέσης με το μέλλον

ΤΟ ΘΕΜΑ
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Οι πιστωτές γίνονται νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας. Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο
Κώστας Χρυσόγονος: Επαχθείς οι κανόνες του βρετανικού Δικαίου

ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ποιος θα πατήσει τη σκανδάλη; Φυγή στη σκλήρυνση για το πολιτικό σύστημα που καταρρέει, του Δημήτρη Υφαντή
Γνώμη: Με δύναμη από τα… κινήματα για ενιαίο μέτωπο, του Χρήστου Παναγή
Ο τρόμος και η αθλιότητα του PSI, του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Scripta Manent, Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Γιαν Μαρεϊνισεν: Αρκετά! Ο σοσιαλισμός αντεπιτίθεται
Κατάσταση λεηλασίας. Ποιος ενδιαφέρεται για το PSI; Του Γιάννη Τσούτσια
Ρεύμα… φυγής στην Ελβετία: Εnerga και Hellas Power επιβεβαίωσαν τα πλεονεκτήματα της ελεύθερης αγοράς
Πουλήστε κανένα νησί κι ας το πάρουν κι οι Τούρκοι. Ένα χαρακτηριστικό δείγμα αρπακτικής επιχειρηματικότητας
Τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα. Το αντεργατικό αμόκ και οι 10 εντολές της τρόικας, του Γιώργου Κατερίνη
Κάθε Τετάρτη και μια συζήτηση για την ελληνική κρίση: Η ΕΛΕ θέτει ερωτήματα και επιδιώκει απαντήσεις
Βαβέλ… ΠΑΣΟΚ: Η σύνοψη του ξεκαρδιστικού θεάματος της εβδομάδας, του Χρήστου Πραμαντιώτη
Ο Σαμαράς κάνει εξωτερική πολιτική… Τα «ανοίγματα» στη Ρωσία και τα «yes» στον ευρωατλαντισμό
Διαδρομές: Προς ανάγνωση από τον κ. Πρωθυπουργό, του Περικλή Π. Βασιλόπουλου
Πίστη στη δύναμη του λαϊκού παράγοντα. Όλα θα κριθούν στους αγώνες και στο δρόμο, του Γιάννη Χριστόπουλου
Θα είμαστε όλοι εκεί: Στις 6/2 η πρώτη δίκη για την παρέλαση του λαού

ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Αριστερές διεργασίες και οι βδομάδες… περνούν. Νέα συνάντηση με αναμενόμενα αποτελέσματα
Του μύθου η ανάσταση. Δεν είναι δυνατόν ν’ αδιαφορούμε, του Μάρκου Δεληγιάννη
Διπλή Ταρίφα: Στη μνήμη του Θόδωρου Αγγελόπουλου
Δοκιμάζεται η ενότητα θέλησης και δράσης; Σχετικά με την ΚΟΕ και όσα ακούγονται ή γράφονται, του Γιώργου Παπαϊωάννου

ΔΙΕΘΝΗ
Το… ιδιώνυμο και η συζήτηση του παραλόγου για το Ιράν: Το είναι και το φαίνεσθαι των αμερικανικών (και όχι μόνο) επιδιώξεων, του Γιώργου Τσίπρα
Γυρίζει: Μουμία Αμπού Τζαμάλ - Η εκδίκηση του κράτους συνεχίζεται
Η εξέγερση της Αιγύπτου ένα χρόνο μετά, του Michael Warschawski
Ιντιφάντα: Η Γαλλία κατηγορεί το Ισραήλ για «απαρτχάιντ» στο νερό της Δυτικής Όχθης
Αφύπνιση της λαϊκής δύναμης στη Νιγηρία: Έγινε η αρχή του διαφαινόμενου μακροχρόνιου ταξικού πολέμου, του Baba Aye (αναπληρωτή γραμματέα του Εργατικού Κόμματος και προέδρου της Σοσιαλιστικής Εργατικής Λίγκας)
Τουρκία: Το «δημοκρατικό» καθεστώς του Ερντογάν τρομοκρατεί

ΕΡΓΑΣΙΑ
Όλο το ΦΑΣΜΑ της εκμετάλλευσης στο «Γ. Γεννηματάς»: Νέους τραμπουκισμούς και αυθαιρεσίες καταγγέλλει η ΠΕΚΟΠ
Μπλέχτηκε ο μίτος της Αριάδνης. Ο… Μινώταυρος της κακοδιοίκησης τρώει τους εργαζόμενους, του Μάριου Διονέλλη
Απλήρωτοι επί 8 μήνες οι εργαζόμενοι στην ΑΒΕΛΟΝ
Άκυρες οι απολύσεις στο Praktiker. Δικαστήριο δικαίωσε εργαζόμενες που αρνήθηκαν τη μείωση αποδοχών
Σε πρώτο πρόσωπο: Το Νοσοκομείο Κιλκίς άλλαξε σελίδα, του Παναγιώτη Χρονόπουλου

ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Να μην εκποιηθεί η περιουσία του λαού. Σχετικά με την παραχώρηση του θαλασσίου μετώπου της Πάτρας, του Χρήστου Πατούχα
Επικοινωνία: Ηλίθιοι... Του Μάριου Διονέλλη
Απλώνεται η αναταραχή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ: Πανεπιστημιακοί και φοιτητές δηλώνουν ότι ο νόμος-πλαίσιο δεν θα εφαρμοστεί. του Ηλία Σταθάτου
Μπλοκάρεται ο νόμος-πλαίσιο στο ΤΕΙ Κρήτης. Άρχισαν τις κινητοποιήσεις και οι σπουδαστές του νησιού, του Γιώργου Πατέλη
Να αλλάξει η νομοθεσία για τις φυλακές. Συνέντευξη Τύπου της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, του Λεωνίδα Σακλαμπάνη
Τρία χρόνια αγώνα στο πάρκο Κύπρου και Πατησιών

Η άλλη Θεσσαλονίκη
Μια νέα συλλογικότητα δουλεύει στον Θερμαϊκό: Ελπιδοφόρα η δημιουργία της Ανεξάρτητης Πρωτοβουλίας Πολιτών
Φυσάει Βοριάς: Οι μαφιόζοι και τα μαφιοζάκια… του Γιώργου Θεοδωρόπουλου
Η Ευκαρπία θυμίζει Κερατέα. Αποφασισμένοι δηλώνουν οι κάτοικοι να αποτρέψουν την κατασκευή του ΣΜΑ, του Λευτέρη Αρβανίτη
Οργή και αγανάκτηση… του Γιάννη Κούτρα
Μια φασολάδα αποχής. Παρέμβαση στο ΑΠΘ ενάντια στο νόμο-πλαίσιο

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Θόδωρος Αγγελόπουλος. Η Άλλη θάλασσα δεν θα γυριστεί ποτέ… του Κώστα Στοφόρου
Με κόντρα τον καιρό: Il gran rifiuto (Η μεγάλη άρνηση), του Τρύφωνος Χρυσοφρύδη
Τα παιδιά του Σπάρτακου: Ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου. Μια συζήτηση με την πανεπιστημιακό και επιμελήτρια του βιβλίου Έρη Σταυροπούλου. Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο
«Αν κοιτάξεις πολλήν ώρα την άβυσσο, κοιτάει κι η άβυσσος μέσα σου». Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα ρεπορτάζ άλλου είδους… Του Γιώργου Αναγνώστη
Eις το όνομα του… κέρδους. Ο Αμερικανικός Βούβαλος του Ντέιβιντ Μάμετ στο Θέατρο Πορεία, της Χριστίνας Ανδρέου

Ηρόστρατος: Πολιτισμός & βαρβαρότητα

Media
Ψηφίζουν για τις κόκκινες γραμμές οι δημοσιογράφοι, της Ματίνας Παπαχριστούδη
Ανοιχτά ΜΜΕ ή μάτια ερμητικά κλειστά; Του Τηλέμαχου

ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ του Στέλιου Ελληνιάδη
Μια άλλη Αριστερά είναι εφικτή σε μια Ελλάδα που βουλιάζει;

Εναλλάξ του Νίκου Κουνενή
Επιστολή στον Κάρολο Ντίκενς (1812-1870)

Όσα θάφτηκαν
Απίστευτη σπέκουλα με τους συμβούλους των υπουργών

Εν τέλει
Αναπάντητα συνδικαλιστικά ερωτήματα, του Απόστολου Καψάλη


Σκιτσάρουν ο Πέτρος Ζερβός και ο Latuff

Απλώνεται η αναταραχή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ

Πανεπιστημιακοί και φοιτητές δηλώνουν ότι ο νόμος-πλαίσιο δεν θα εφαρμοστεί.
Τα πράγματα, πολύ συχνά, δεν είναι όπως φαίνονται. Τι μας γέννησε αυτή τη σκέψη; Μα φυσικά, οι διθυραμβικές δηλώσεις του πολιτικού προσωπικού του υπουργείου Παιδείας, για τον πολυθρύλητο και πολυχρονεμένο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Με το προαναφερθέν νομικό μόρφωμα θα επέλθει η «αξιοκρατία», ο «εκσυγχρονισμός», η «ανάπτυξη», κ.ά. στην κόλαση (κατ' αυτούς) των ελληνικών πανεπιστημίων.
Η πραγματικότητα, φυσικά, απέχει κατά πολύ από τα προαναφερθέντα. Δραματική υποβάθμιση των σπουδών, περικοπές στις φοιτητικές παροχές, κατάργηση ολόκληρων επιστημών, τμημάτων και πτυχίων, αυταρχικοποίηση, επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα της πανεπιστημιακής κοινότητας, απολύσεις, καθώς και επέμβαση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου στον πυρήνα της γνώσης. Και όλα αυτά, μέσω ενός πανηγυρικά ψηφισθέντος, αντισυνταγματικού νομοσχεδίου.
Πρώτο και σημαντικό βήμα προς την εφαρμογή αυτού του νόμου-εκτρώματος αποτελεί η θέσπιση των συμβουλίων διοίκησης σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, τα οποία θα αποτελέσουν το μοχλό εφαρμογής, ώστε αυτή η μνημονιακή παρωδία εκπαίδευσης να γίνει πραγματικότητα. Στις αρμοδιότητες των συμβουλίων, συγκαταλέγονται: η επιλογή του «manager-κοσμήτορα», των εξωπανεπιστημιακών μελών του συμβουλίου και γενικά όλα τα κρίσιμα μέρη της λειτουργίας των ιδρυμάτων, τα οποία μέχρι πρότινος αποτελούσαν αρμοδιότητα όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Η διαπίστωση με την οποία ξεκινήσαμε όμως βρίσκει κι άλλη εφαρμογή. Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και στο κομμάτι των κινητοποιήσεων. Δεν υπάρχει ηρεμία. Αντίθετα, πλήθος δράσεων από πανεπιστημιακούς, εργαζόμενους και φοιτητές, βάζει εμπόδια στα σχέδια των χασάπηδων της Παιδείας.
«Οι εκλογές δεν θα γίνουν!»
Στις 19/1 πραγματοποιήθηκε πανπολυτεχνική συνάντηση στην οποία έδωσαν το παρόν εκατοντάδες φοιτητές, διοικητικοί εργαζόμενοι και καθηγητές όλων των βαθμίδων. Συμφωνήθηκε να γίνουν προσπάθειες να ματαιωθούν οι εκλογές «νέου τύπου», που θα σημάνουν την αρχή της πλήρους και οριστικής κατάργησης του Δημόσιου Πανεπιστημίου, καθώς και η δημιουργία ενός δικτύου αλληλεγγύης στα θύματα της εργασιακής «εφεδρείας».
Παράλληλα το Σάββατο, 14/1/2012, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η 6η Πανελλαδική Συνάντηση Συλλόγων Μελών ΔΕΠ με συμμετοχή εκπροσώπων από τους 17 Συλλόγους ΔΕΠ Πανεπιστημίων της χώρας. Στη συνάντηση, αφού αρχικά διαπιστώθηκε ότι ο πανεπιστημιακός Καλλικράτης και η επιχειρούμενη συρρίκνωση των πανεπιστημίων κατά 30% αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της γενικότερης επίθεσης εναντίον του ελληνικού λαού, εκφράστηκε η ίδια θέληση μπλοκαρίσματος των εκλογών για τα προαναφερθέντα συμβούλια. Επίσης, τα μέλη ΔΕΠ καλούνται σε απεργιακή ετοιμότητα, με αφορμή την εφεδρεία και τις νέες περικοπές.
Στη συμπρωτεύουσα τώρα, ο Σύλλογος Εργαζομένων ΑΠΘ μιλά για «εταιρικό σχήμα» διοίκησης, με συμβούλιο όπου θα συμμετέχουν οι «μέτοχοι» επιχειρηματίες των πανεπιστημιακών «μαγαζιών» καθώς και αυτών της πόλης, με συνέλευση-«Σύγκλητο», διευθυντές-«κοσμήτορες» και τμηματάρχες-«διευθυντές», ενώ κρούει των κώδωνα του κινδύνου για τις δραματικές μειώσεις στη χρηματοδότηση, την κατάργηση των Τμημάτων, την εισαγωγή στις Σχολές, τα «ευέλικτα» προγράμματα σπουδών, την κατάργηση των επιστημονικών αντικειμένων, την επιστημονική υποβάθμιση και τη γνωστική απαξίωση, τα πτυχία των δεξιοτήτων και την αποσύνδεσή τους από τα πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα, καθώς και την αποτίμηση του περιεχομένου των γνώσεων με πιστωτικές μονάδες. Όσο για το θέμα των συμβουλίων, συλλογικότητες φοιτητών και εργαζομένων καλούν σε μπουκοτάζ των εκλογών στις 15 Φλεβάρη.
Στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ο σύλλογος εργαζομένων, αναρωτιέται πόσοι από αυτούς θα εξακολουθήσουν να διατηρούν την ιδιότητά τους ως εργαζόμενοι και το 2013, καθώς μετά τις ήδη αρκετές de facto απολύσεις-μη διορισμούς, σχεδιάζονται νέες περικοπές. Ενώ στα Ιωάννινα, η Συσπείρωση Πανεπιστημιακών εμμένει στη θέση της για μη συμμετοχή της στην παρωδία εκλογών για το «Συμβούλιο Ιδρύματος» που προωθεί το υπουργείο.
Στο Βόλο, το πρώτο πανεπιστημιακό ίδρυμα στο οποίο θα λάμβαναν χώρα εκλογές για την ανάδειξη των μελών που θα απαρτίζουν το συμβούλιο διοίκησης, πάρθηκε απόφαση αναβολής της διαδικασίας. Ακόμη, κυρίαρχη είναι η διάθεση από μεγάλο μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας, να παρέμβει δυναμικά και να τις ακυρώσει στην πράξη.
Στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ήδη έχουν προκηρυχθεί εκλογές για τις 6 Φλεβάρη. Η Πρωτοβουλία καθηγητών/εργαζόμενων Παντείου καλεί «όλα τα μέλη της Παντειακής Κοινότητας, φοιτητές, καθηγητές, εργαζόμενους καθώς και τους συλλόγους τους, να συνδράμουν, ώστε οι εκλογές στο Πάντειο να μην γίνουν» για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας.
Ακόμα, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Ειδικού και Εργαστηριακού Διδακτικού Προσωπικού απευθύνει σύσταση στα μέλη της να απέχουν από τις διαδικασίες ανάδειξης συμβουλίων διοίκησης.
Περνάμε στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας, αυτό των Αθηνών. Με πρωτοβουλία του Συλλόγου Διδακτικού Προσωπικού της Φιλοσοφικής Σχολής πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 24 Ιανουαρίου κοινή έκτακτη Γενική Συνέλευση με τους Συλλόγους Διοικητικού Προσωπικού και φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής και γενικότερα του Ιδρύματος. Στη δυναμική και μαζικότατη αυτή συνέλευση, αφού καταδικάστηκε σύσσωμος ο νόμος, καθώς και οι περικοπές σε όλα τα επίπεδα, αποφασίστηκε σωρεία δράσεων, μεταξύ άλλων να λάβουν μέρος στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Συμβούλιο της Επικρατείας την Παρασκευή 3/2/2012, ημέρα εκδίκασης της προσφυγής των Πανεπιστημίων για τις αντισυνταγματικές διατάξεις του Ν. 4009/2011.
Στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, το Δ.Σ. του Συλλόγου Διδασκόντων, θέτει σειρά κρίσιμων ερωτημάτων στους υποψήφιους που σκοπεύουν να θέσουν υποψηφιότητα για τα περιβόητα συμβούλια, όπως το αν σκοπεύουν να διασφαλίσουν τη δημοκρατική τους λειτουργία, την επαρκή τους χρηματοδότηση, και με ποια συγκεκριμένα κριτήρια θα επιλέξουν τα εξωπανεπιστημιακά μέλη του Συμβουλίου.
Τέλος, αρκετά διαφωτιστικές είναι οι επισημάνσεις του Δικτύου Πανεπιστημιακών, σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις. Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της συλλογικότητας: «Αν εκλεγούν οι νέες διοικήσεις, θα περιοριστούν στο ελάχιστο οι δυνατότητες εποπτείας και παρέμβασης των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας στις λειτουργίες –εκπαιδευτικές, ερευνητικές, ακαδημαϊκές, διοικητικές– του ιδρύματός τους. Τα Συμβούλια Διοίκησης δεν αφορούν μόνο τη διοίκηση, αλλά τη συνολική φυσιογνωμία και τον προσανατολισμό της ανώτατης εκπαίδευσης».
«Υπακούστε, για να πληρωθείτε»
Σε άψογο ολοκληρωτικό στυλ, η υπουργός μας συνεχίζει να εκτελεί το εθνοσωτήριο έργο της με χάρη, κέφι και μια απαραίτητη δόση μεταξικής φινέτσας. Σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με τη χρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, συνέδεσε την παροχή της με την εφαρμογή του νόμου. Πιο συγκεκριμένα δήλωσε: «Τόσο ο αναπληρωτής υπουργός, όσο και εγώ, έχουμε επαναλάβει πολλές φορές ότι το σημαντικό είναι να προχωρήσει η υλοποίηση του νόμου σε όλα τα επίπεδα. Ο νόμος έχει, ήδη, υλοποιηθεί από συγκεκριμένα Ιδρύματα, άρα, μπορεί να υλοποιηθεί και από τα υπόλοιπα».
Η πολιτική ηγεσία δείχνει τρομερή ζέση για την εφαρμογή του, σε αντίθεση με άλλους νόμους, δεν νομίζετε; Προξενεί απορίες. Όσοι από τους αναγνώστες μας έχουν γνωστούς στην λέσχη Μπίλντερμπεργκ, ας τους κάνουν μια ερώτηση. Αυτοί ίσως ξέρουν...

Ηλίας Σταθάτος

Δρόμος της Αριστεράς


26/1/12

Χρήστος Γιοβανόπουλος:«Οι μορφές αλλάζουν,η αντίσταση μένει»

«Καλύτερο είναι να μιλάμε για "κύκλους αντίστασης"».Ο κ. Χρήστος Γιοβανόπουλος, υπήρξε ενεργό μέλος των «Αγανακτισμένων» τον περασμένο Ιούνιο, συμμετέχοντας στην Ομάδα Επικοινωνίας. Τον Δεκέμβριο που πέρασε επιμελήθηκε μια έκδοση με απόψεις ανθρώπων που βρέθηκαν στο Σύνταγμα και ντοκουμέντα από τους δύο μήνες της «αγανάκτησης». Ο κ. Γιοβανόπουλος μιλά σήμερα τόσο για το βιβλίο αυτό («Από τους δρόμους στις πλατείες: Δημοκρατία under construction», εκδόσεις Α/ Συνέχεια), όσο και για τις σκέψεις του για το φαινόμενο των Αγανακτισμένων και την πιθανότητα επανεμφάνισής του. 
Τι ακριβώς πραγματεύεται το βιβλίο και από ποια σκοπιά;
«Το βιβλίο αποτελεί μία προσπάθεια καταγραφής της εμπειρίας κόσμου που συμμετείχε ενεργά στις ομάδες της πλατείας Συντάγματος και σε όλη την χώρα, όπως και ένα πρώτο εγχείρημα εμβάθυνσης στα θέματα και τις προκλήσεις που έθεσε η κοινωνική έκρηξη του καλοκαιριού. Όπως αναφέρει "προσπαθεί να ανιχνεύσει το νέο αλφάβητο της ζωής" όπως αναδείχτηκε σε νέα εγχειρήματα πραγματικής, άμεσης, λαϊκής δημοκρατίας, υπό κατασκευή. Εξ' ου και Δημοκρατία Under Construction».
Συμμετείχατε στην απόπειρα επανεμφάνισης των αγανακτισμένων την περασμένη Κυριακή;
«Πέρασα από το Σύνταγμα την Κυριακή, πιστεύω όμως ότι το ίδιο φαινόμενο, δηλαδή μία νέα κοινωνική έκρηξη, δεν θα εμφανιστεί με την ίδια μορφή. Θα είναι απρόβλεπτη, όπως και οι πλατείες. Μπορεί βέβαια να έχει πολλά στοιχεία από την περσινή έκρηξη αγανάκτησης, να χτίσει πάνω σε αυτά. Όταν βίαια και αντιδημοκρατικά εκκενώθηκε η πλατεία Συντάγματος, δηλώσαμε ότι "οι πλατείες είμαστε εμείς και είμαστε παντού". Δεν ήταν σχήμα λόγου. Η λογική οργάνωσης και οι πρακτικές αντίστασης που γεννήθηκαν στις πλατείες πλέον έχουν διαχυθεί παντού. Κάθε κοινωνικός χώρος πια κρύβει μία πλατεία και αυτή είναι η νίκη μας. Σήμερα υπάρχουν πάρα πολλές σημαντικές εστίες φωτιάς - Χαλυβουργία, Λουκίσα, Άλτερ, αντίσταση στα χαράτσια - που θα ξαναγίνουν η φωτιά που θα κάψει τον κάμπο».
Πώς βλέπετε τη σύνδεση των παραδοσιακών κινητοποιήσεων με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας τύπου Σύντάγματος;
«Νομίζω ότι τα ζητήματα δημοκρατίας που έθεσαν οι λαϊκές συνελεύσεις αφορούν και τις δομές των παραδοσιακών μορφών οργάνωσης και αντίστασης. Δεν βλέπω όμως τα δύο, πλατείες (οργάνωση του λαού, πλήθους) από την μία και συνδικαλιστικό κίνημα ή επαναστατικές οργανώσεις (πολιτική οργάνωση της τάξης) από την άλλη σε αντίθεση. Αφορούνε διαφορετικά επίπεδα ενός κοινού αγώνα και συνήθως το λάθος που γίνεται είναι ότι το καθένα κρίνει το άλλο με τα δικά του κριτήρια και απαιτήσεις.Καλύτερο είναι να μιλάμε για "κύκλους αντίστασης" μέσα σε έναν παρατεταμένο αγώνα, όπου οι μαζικές λαϊκές εξεγερσιακές στιγμές (Δεκέμβρης '08, 10 Μάη '10, πλατείες '11), αλληλοδιαδέχονται και αλληλοσυμπληρώνονται με τα κινήματα εργαζομένων, νεολαίας, Δεν Πληρώνω, μεταναστών κλπ. για να ξαναγυρίσουν πιο μαζικά, πιο ριζοσπαστικά. Μέσα σε αυτές τις διαδικασίες υπάρχουν και συγκλίσεις και διαφορετικότητα, και μέσα σε αυτές θα συγκροτηθούν και τα νέα κοινωνικά υποκείμενα και οι πολιτικές τους εκφράσεις, ο δημόσιος χώρος και η δημοκρατία του 21ου αιώνα».

Το Βήμα online

Η πιο μεγάλη πλατεία του κόσμου-Ταχρίρ 25 Γενάρη 2012




Όμορφη εικόνα από το Νεπάλ



25/1/12

Δελτίο Τύπου ΚΟΕ-Για το χαμό του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Φτωχότερη η χώρα, φτωχότερη η Αριστερά και η τέχνη.

Το φυσικό σκηνικό άρρηκτα δεμένο με την πραγματικότητα της χώρας. Σαν φωτογραφία που απεικονίζει ένα γνώριμο, υγρό, μελαγχολικό τοπίο. «Η άλλη Θάλασσα» έμεινε στη μέση ένα κρύο και βροχερό απόγευμα σε μια εργατική περιοχή της Αττικής. Ένα απόγευμα σημαδιακό, απόλυτα ταιριαστό με τη θλίψη που απλώνεται πάνω από την Ελλάδα της κρίσης, έφυγε απροσδόκητα από τη ζωή, την ώρα των γυρισμάτων, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.


Η χώρα είναι ακόμα πιο φτωχή, ακόμα πιο άδεια από εικόνες, μηνύματα, θύμησες. Ο αθεράπευτα αριστερός Θόδωρος Αγγελόπουλος, με τις πολλές διακρίσεις, έφυγε, μάλλον, όπως θα ‘θελε… Διαμορφώνοντας ένα πλάνο, μια φωτογραφία, μια ακόμα αλήθεια.
Με τις ταινίες του ανέδειξε με μοναδικό τρόπο την ελληνική πραγματικότητα. Σκιαγράφησε με εικόνες, χρώματα και συναισθήματα τη δύσκολη πορεία ενός λαού που προσπαθεί να ορθοποδήσει. Μίλησε με το δικό του καθηλωτικό τρόπο για την Αριστερά, καταθέτοντας ένα κινηματογραφικό χρονικό της πορείας της τον 20ο αιώνα.
Από χτες το απόγευμα η χώρα, η Αριστερά, η τέχνη είναι φτωχότερες. Από χτες το απόγευμα ο χορός του Μάνου Κατράκη γίνεται συγκλονιστική κραυγή για τη χώρα που πεθαίνει, για το όνειρο που χάνεται, για την «άλλη θάλασσα» που δεν θα τελειώσει ποτέ.

To Γραφείο Τύπου της ΚΟΕ - 25/1/2012

24/1/12

Σχετικά με όσα ακούστηκαν ή γράφτηκαν για την ΚΟΕ

Μια πρώτη ξεκάθαρη τοποθέτηση.
Τις τελευταίες μέρες γράφτηκαν και ακούστηκαν διάφορα σχετικά με προβλήματα που προέκυψαν στην ΚΟΕ. Με δεδομένη την ανάγκη από την πλευρά της εφημερίδας να διαφυλαχθεί αφενός η ΚΟΕ και αφετέρου να μην προκύπτουν λανθασμένες εντυπώσεις, σχόλια και διαδόσεις, σε αυτό το φύλλο αρκούμαστε σε δύο μικρές επίσημες τοποθετήσεις, σεβόμενοι την εσωτερική διαδικασία της οργάνωσης, που αυτές τις μέρες βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Σε επόμενα φύλλα θα υπάρξει αναλυτική και έγκυρη ενημέρωση προς κάθε κατεύθυνση.
Δήλωση του Γιώργου Παπαϊωάννου, συντονιστή της Γραμματείας της ΚΟΕ
«Σε μια περίοδο που είναι αναγκαία η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση και ενότητα και δοκιμάζεται έντονα ο ελληνικός λαός, έγινε γνωστό στο χώρο της Αριστεράς ότι παρουσιάστηκαν προβλήματα στο εσωτερικό της ΚΟΕ. Ταρακουνηθήκαμε, αλλά τελικά διαφυλάχθηκε η ενότητα και η αντοχή της οργάνωσης», λέει ο Γιώργος Παπαϊωάννου, μέλος της Γραμματείας της ΚΟΕ. «Αυτό είναι το συμπέρασμα των συνελεύσεων και διεργασιών που έγιναν την περασμένη βδομάδα στο εσωτερικό της οργάνωσης, όπου υπερψηφίστηκαν με συντριπτική πλειοψηφία οι θέσεις και αποφάσεις του Καθοδηγητικού Οργάνου της.
Μόλις ολοκληρωθεί ο κύκλος της εσωτερικής συζήτησης, θα υπάρξουν πιο αναλυτικές τοποθετήσεις και θα ενημερώσουμε υπεύθυνα τις δυνάμεις και τον κόσμο της Αριστεράς».
Ανακοίνωση της ΚΟΕ για αναρτήσεις στο Διαδίκτυο
Σχετικά με αναρτήσεις των τελευταίων ημερών στο Διαδίκτυο για εσωτερικά ζητήματα της ΚΟΕ (και μάλιστα με αλλοιωμένα «στοιχεία»), έχουμε να δηλώσουμε τα παρακάτω:
Η ΚΟΕ λύνει τα πολιτικά και οργανωτικά ζητήματά της, όπως πάντα, με δημοκρατική συζήτηση στο εσωτερικό της, στις συνελεύσεις και τα όργανά της.
Οποιαδήποτε προσπάθεια παρέμβασης στα εσωτερικά της οργάνωσης, για άγνωστους σκοπούς, θα πέσει στο κενό.
Η κοινωνία που δοκιμάζεται σε μια δύσκολη κατάσταση, δεν έχει να ασχοληθεί με σενάρια και διαδρομισμούς τέτοιου είδους, αλλά με πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Με αυτά τα προβλήματα θα αναμετρηθεί η ΚΟΕ όλο το επόμενο διάστημα.

Δρόμος της Αριστεράς

Όρκοι πίστης στο συμβόλαιο χρεοκοπίας της χώρας και του λαού

Συνάντηση υποταγής στις εντολές τρόικας και δανειστών.
Το χειρότερο είναι πως όλα όσα λαμβάνουν χώρα στην κεντρική σκηνή του θιάσου των εντολέων, των εκτελεστών, των προθύμων και των χορηγών, γίνεται εύκολα πια αντιληπτό, που παραπέμπουν οι χαρακτηρισμοί, όλα λοιπόν παρουσιάζονται ως… φυσιολογικά. Ο Καρατζαφέρης, βγαίνοντας από τη σύσκεψη των αρχηγών δεν μας το έκρυψε: «Ήταν ένα ωραίο κλίμα». Ο ίδιος πριν από τις γιορτές είχε θέσει την ατζέντα της στοίχισης και των «τριών» σε νέα άγρια μέτρα και ταυτόχρονα είχε αξιώσει το δικαίωμα του Παπαδήμου σε ανασχηματισμό, παράλληλα με τον εξοστρακισμό των εκλογών στο φθινόπωρο, τουλάχιστον. Φαίνεται να έχει ήδη επιβάλει τους δύο όρους του, για να μην πούμε τους…δυόμισι.
Βεβαίως και δεν πρόκειται για τη διαπραγματευτική δύναμη του Καρατζαφέρη, αλλά για το στυγνό καθεστώς, που έχει αναλάβει σε διατεταγμένη υπηρεσία να σαρώσει οτιδήποτε μπορεί ακόμη να στέκει όρθιο ως εργατικό δικαίωμα, κοινωνικό κράτος και δημόσια περιουσία σε αυτό τον τόπο. Το σάρωμα προϋποθέτει, υποχρεωτικά, το γκρέμισμα ακόμη και των υπολειμμάτων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ένα κέλυφος, καλύτερα ένα κουφάρι σε αποσύνθεση έχει καταλήξει στη διετία του ειδικού καθεστώτος το πολιτικό σύστημα.
«Σας παρακαλώ», επανέλαβε κατά λέξη ξανά και ξανά ο Ευ. Βενιζέλος, απευθύνοντας έκκληση στους βουλευτές να υπερψηφίσουν «αδιάβαστο» το πολυνομοσχέδιο ισοπέδωσης των επαγγελμάτων. Και για άλλη μία φορά, ούτε λίγο-ούτε πολύ αξίωσε σιωπητήριο. «Η σιωπή σας μπορεί να είναι πιο ηχηρή». Να, λοιπόν, τι αντηχεί απειλητικά στο πολιτικό στερέωμα: η παγερή ηχώ των τελεσιγράφων σφαγιασμού της κοινωνίας και άλωσης της χώρας. Οι μεθοδεύσεις και οι χειρισμοί είναι πλέον τόσο φτηνοί και αναμενόμενοι, που δεν έχουν κανένα άλλο αποτέλεσμα, παρά να ξεγυμνώνουν το εκτελεστικό επιτελείο του κατοχικού καθεστώτος στο εσωτερικό της χώρας, που δεν είναι άλλο από το δοτό πρωθυπουργό και τους έμπιστους υπουργούς και συμβούλους του.
Είναι σκέτη θλίψη και ντροπή, αλλά αυτό είναι: Ο Παπαδήμος στο κέντρο να ορίζει χρονοδιαγράμματα και καθήκοντα και οι αρχηγοί γύρω του, αμήχανοι και προβλέψιμοι να σκιαμαχούν με μοναδικό αντικείμενο τη χίμαιρα της κομματικής, ούτε καν της πολιτικής τους, διάσωσης. Δεν ήταν γενική η αίσθηση την Πέμπτη της 19/01 πως η συνάντηση Παπαδήμου-Νταλάρα, που θα ακολουθούσε, σφράγιζε εκ των προτέρων τη δεδομένη συνομολόγηση και των «τριών» στο απόλυτο δικαίωμα του «πρωθυπουργού» να διεκπεραιώσει το συμβόλαιο της… σωτηρίας μας; Και δεν ήταν αίσθηση βεβαίως, αυτή είναι η αμείλικτη πραγματικότητα. Εννοείται, φυσικά, πως ο εκάστοτε πρωθυπουργός απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και έχει εξουσία νομοθετικής πρωτοβουλίας και ανασχηματισμού. Αλλιώς, τι πρωθυπουργός είναι;
Είπαμε, φυσιολογικά πράγματα σε ένα κλίμα ωραιότατο. Στη Ν.Δ. παριστάνουν πως ακόμα αντιπολιτεύονται κι αυτό μπορεί να στέκει μόνο αν ως διά μαγείας εξαφανιστούν και η άγρια ληστεία των αλλεπάλληλων χαρατσιών και το ξεπούλημα και τα νέα μέτρα. Η τρόικα απαιτεί, εδώ και τώρα, καρατόμηση συντάξεων και μισθών και η Ν.Δ. παραπέμπει σε αναλογιστικές μελέτες του ασφαλιστικού και στο διάλογο των κοινωνικών εταίρων. Στο ΠΑΣΟΚ κανείς από τους επίδοξους διαχειριστές ενός πολιτικού ερειπίου -προς κατεδάφιση ή αναπαλαίωση;- δεν μπορεί να προσδιορίσει έναν ασφαλή δρόμο προς την πολιτική αυτοχειρία, που θα σημάνει η ανάληψη της ηγεσίας. Και στο ΛΑΟΣ συνειδητοποιούν πως η εργολαβία του βρόμικου ρόλου του πρώτου σωματοφύλακα του Παπαδήμου και της τρόικας καταλήγει, μοιραία, στη φθορά. Το μεγαλειώδες πολιτικό σχέδιο με κωδικό «ψάξε τις εκλογές και βρες τες» ή «εκλογές, τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακριά», με το οποίο το πολιτικό κατεστημένο αυταπατάται ότι κερδίζει χρόνο, μπορεί να δουλευτεί μία χαρά από τον άξονα τρόικα-Παπαδήμος.
Η πατέντα μπορεί πλέον να κατοχυρωθεί παγκοσμίως. Το πολιτικό πείραμα της κλωνοποίησης της τρόικας στο κυβερνητικό τιμόνι μιας χώρας θα πρέπει να θεωρείται ολοκληρωμένο. Και μάλλον αποδεικνύεται λειτουργικό και αποτελεσματικό, σύμφωνα με το «σχέδιο». Ώς ώρας; Μένει να κριθεί πολύ σύντομα.
Γιατί πλέον δεν υπάρχει χρόνος, καθόλου. Τα πολιτικά ανδρείκελα, ο καταρρακωμένος δικομματισμός και οι συνοδοιπόροι του θα το συνειδητοποιήσουν οδυνηρά. Αλλά η κοινωνία δεν θα οδηγηθεί παραδομένη στον απόλυτο εξανδραποδισμό της. Αυτό είναι και το ζωτικό και επείγον καθήκον για τις δυνάμεις της Αριστεράς. Να αντιληφθούν με το λόγο τους και να το αποδείξουν με την πράξη τους πως τη χώρα δεν μπορεί παρά να τη σώσει ο ξεσηκωμός του λαού. Και να στρατευτούν σε αυτή την υπόθεση με σοβαρότητα και συγκρότηση.

Δημήτρης Υφαντής

Δρόμος της Αριστεράς

Στην Ελλάς του δυο χιλιάδες (δώδεκα)

Στην Ελλάδα κάποτε ευημερούσαν οι αριθμοί αλλά όχι οι άνθρωποι. Στην Ελλάδα του 2012 έπαψαν να ευημερούν και οι αριθμοί ενώ οι άνθρωποι πίσω από αυτούς βρίσκονται σε κατάσταση εξαθλίωσης.
Άστεγοι
Η Ελλάδα του 2012 θρηνεί πλέον κάθε εβδομάδα και έναν άστεγο που πεθαίνει αβοήθητος στη μέση του δρόμου. Μετά τον άντρα που βρέθηκε νεκρός σε παγκάκι στα Χανιά, ακόμα ένας 64χρονος άφησε την τελευταία του πνοή στη Σητεία, μέσα σε ένα ερειπωμένο σπίτι που χρησιμοποιούσε ως κατάλυμα τον τελευταίο καιρό. Τα στοιχεία για τους άστεγους στην Ελλάδα είναι αποκαλυπτικά. Ήδη, σύμφωνα με τα στοιχεία του περασμένου Νοεμβρίου από τη ΜΚΟ «Κλίμακα», οι άνθρωποι που κοιμούνται στο δρόμο ή σε αποθήκες, εγκαταλελειμμένα κτίρια, ξενώνες κ.λπ. ήταν περίπου 20.000, με τον αριθμό πλέον να αυξάνεται ραγδαία όσο βαθαίνει και η οικονομική κρίση. Πολλαπλάσιος είναι ο αριθμός των κατοίκων της χώρας που έχουν επισφαλή κατοικία, καθώς πλέον κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους.  
Συσσίτια
Παράλληλα, η Ελλάδα του 2012 έχει πλέον να φροντίσει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που προστρέχουν στα συσσίτια όλης της χώρας για ένα πιάτο δωρεάν φαγητό. Ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων αυτών είναι αδύνατο να υπολογιστεί καθώς είναι πάρα πολλοί οι φορείς που παρέχουν συσσίτια στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκης και όλες τις πόλεις. (Ενορίες, Δήμοι, κοινωνικές οργανώσεις κ.λπ.). Σύμφωνα με την «Τράπεζα Τροφίμων» στην Αττική, μέσα σε μόλις ένα χρόνο ο αριθμός των ανθρώπων που ζήτησαν βοήθεια αυξήθηκε κατά 35%. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας που έγινε για λογαριασμό της Αποστολής (Αρχιεπισκοπή) στην Αθήνα, στα συσσίτιά της εμφανίζονται καθημερινά περίπου 5.000 άνθρωποι, ενώ στην αντίστοιχη δομή του Δήμου Αθηναίων σιτίζονται καθημερινά 1.200 άνθρωποι. Και αυτά χωρίς να υπολογιστούν τα συσσίτια δεκάδων άλλων φορέων και οργανώσεων στην Αττική. Σημείο των καιρών αποτελούν, επίσης, και οι «ταξιδιώτες» των συσσιτίων, άνθρωποι κυρίως στην επαρχία που αναγκάζονται να μετακινηθούν ακόμα και χιλιόμετρα μέχρι να παραλάβουν μία μερίδα φαγητό.  
Φτώχεια
Αποκαλυπτικά ήταν τα επίσημα στοιχεία για τη φτώχεια στην Ελλάδα και μάλιστα με απόσταση δύο ετών από τη σημερινή πραγματικότητα. Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, το 2009 ο πληθυσμός της Ελλάδας που βρισκόταν σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού (εισόδημα κάτω από τα 7.178 ευρώ ετησίως) ανερχόταν σε 3.030.900 άτομα. Το γεγονός ότι τα στοιχεία είναι του 2009 αφήνει έξω από τον αριθμό αυτό ανθρώπους που υπέστησαν την περικοπή μισθών, δώρων και επιδομάτων που έχασαν τη δουλειά τους, μετά τα μέτρα του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου και όσους κλήθηκαν να πληρώσουν υπέρογκους φόρους, μετά την αύξηση του ΦΠΑ και την επιβολή έκτακτης εισφοράς και χαρατσιών.

M.Δ.

Δρόμος της Αριστεράς


Τείχος αλληλεγγύης,ποτάμι αντίστασης

Να σταματήσουμε την παγωνιά που απλώνεται.
Δεν έχει ιδιαίτερη αξία να τονίσουμε το πόσο άσχημη είναι η κατάσταση σε όλα τα επίπεδα για τον λαό μας. Και ότι θα συνεχίζει να γίνεται ολοένα και πιο άσχημη το επόμενο διάστημα, μέχρι η χώρα να φτάσει στο επίπεδο κράτους της υποσαχάριας Αφρικής.
Αυτό που έχει σημασία να τονίσουμε είναι το πώς θα μπορέσει ο λαός να σταματήσει την παγωνιά που απλώνεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στην κοινωνία και στην χώρα. Φαίνεται ξεκάθαρα όλο το τελευταίο διάστημα, ειδικά μετά τις κινητοποιήσεις του καλοκαιριού στις πλατείες, ότι μόνος δρόμος είναι η οργάνωση του λαού. Είναι αναγκαίο ο λαός να οργανωθεί με όλους τους τρόπους: μέσα από επιτροπές, μέσα από συνελεύσεις, μέσα από κινήσεις κάθε είδους. Όλες αυτές οι κινήσεις πρέπει να έχουν ως βασικό περιεχόμενο δύο ζητήματα.
Το πρώτο ζήτημα που πρέπει με άμεσο τρόπο να προωθηθεί είναι η αλληλεγγύη μεταξύ όλων των πολιτών για να αντιμετωπίσουν τα βασικά προβλήματα διαβίωσης, που θα έχουμε όλοι το επόμενο διάστημα. Το φαγητό, το ρεύμα, η θέρμανση, η στέγη, η περίθαλψη είναι μερικά από τα σοβαρά ζητήματα αξιοπρεπούς επιβίωσης που θα αντιμετωπίσει μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού σύντομα.
Ήδη βλέπουμε τις τραγικές συνέπειες της παγωνιάς που έπληξε την χώρα τις τελευταίες μέρες. Τουλάχιστον δύο συμπολίτες μας πέθαναν από το κρύο. Απέναντι σε αυτά πρέπει να ορθωθεί από το λαό ένα τείχος αλληλεγγύης. Μέσα στις γειτονιές, στους δήμους, στις πόλεις, στους χώρους δουλειάς, στους χώρους σπουδών.
Το δεύτερο ζήτημα είναι εκείνο της αντίστασης. Είναι αυτονόητο ότι πρέπει όλοι μαζικά, συλλογικά και δημοκρατικά να αντισταθούμε στην λαίλαπα. Ήδη χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλη την χώρα βαδίζουν σε αυτό τον δρόμο μέσα από απεργίες, καταλήψεις και επισχέσεις εργασίας. Ήδη χιλιάδες πολίτες αγωνίζονται με όλους τους τρόπους ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα της κατοχικής κυβέρνησης Παπαδήμου, με κορυφαίο αγώνα εκείνον ενάντια στο χαράτσι. Αυτό το ποτάμι της αντίστασης πρέπει να συνεχίσει να ρέει. Για να μην περάσουν άλλα μέτρα όπως και για να ανατραπούν όλα όσα έχουν περάσει ως τώρα.
Η προώθηση αυτών των δύο ζητημάτων δεν είναι μόνο ανάγκη για τον λαό μας. Είναι και όρος για να υπάρξει και να ξεδιπλωθεί ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα ενάντια στην ιδιότυπη κατοχική χούντα που έχει επιβληθεί στο λαό και στον τόπο. Ένα τέτοιο λαϊκό κίνημα είναι αναγκαίο να ανατρέψει, μέσα από μια μεγάλης κλίμακας πανεθνική εξέγερση, αυτό το καθεστώς και να ανοίξει μια νέα σελίδα στην ιστορία του τόπου που θα φέρει ολοκάθαρη τη λαϊκή σφραγίδα.
Όμως για να φτάσουμε εκεί, υπάρχουν μια σειρά από προαπαιτούμενα. Ένα από αυτά είναι ο συντονισμός όλων όσων αγωνίζονται. Ευκαιρία αποτελεί ο αγώνας που δίνεται αυτή τη στιγμή για τα χαράτσια. Ο πιο πλατύς συντονισμός αυτού του αγώνα είναι απαραίτητος τόσο για να μπορέσουν να υπάρξουν μια σειρά από μικρές και μεγάλες νίκες όσο και για να μπουν οι βάσεις για πιο μόνιμη ύπαρξη και δράση όλων των επιτροπών και συνελεύσεων που υπάρχουν. Παράδειγμα για αυτό είναι και το πρώτο μάζεμα συντονισμού των λαϊκών συνελεύσεων της Αττικής που έγινε πριν από μία εβδομάδα στο Πάντειο.
Ένα ακόμα προαπαιτούμενο μαζί με τα αιτήματα για το χαράτσι είναι να μπαίνει ως βασική αιχμή, ως κεντρική απαίτηση το «ουστ». Να φύγουν όλοι το συντομότερο, να ανατραπεί η σαπίλα που κυβερνά τη χώρα με τις εντολές των ξένων. Με αυτό τον τρόπο όλα τα ρυάκια αντίστασης και αλληλεγγύης θα ενωθούν σε ένα μεγάλο ορμητικό ποτάμι που θα τα σαρώσει όλα.

Νίκος Ταυρής

Δρόμος της Αριστεράς

Τρικάκι Αρ.Εν Ιωαννίνων

Στα πλαίσια της ευρύτερης επίθεσης συνεχίζεται η προσπάθεια διάλυσης του Δημόσιου και Δωρεάν Πανεπιστημίου.
 
Στις επικείμενες εκλογές ανάδειξης Συμβουλίου Διοίκησης, εάν δε ματαιωθούν, γίνεται το πρώτο βήμα ουσιαστικής εφαρμογής του νόμου,

(ο οποίος φέρνει δίδακτρα, διαγραφές φοιτητών, τσάκισμα πτυχίων, απαξίωση της μόρφωσης, κατάργηση του ασύλου).

Είναι αναγκαίο να ενώσουμε τις δυνάμεις μας:
ΔΕΠ, εργαζόμενοι του Πανεπιστημίου, φοιτητές

 ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 25/1
ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
ΣΤΗΝ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ ΣΤΙΣ 10:00
ΣΤΟ  ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΔΕΠ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ  ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ, ΣΤΙΣ 13:00
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ




22/1/12

Ξένο κεφάλαιο

Mια ξεχασμένη αλλά επίκαιρη έννοια.
Η Αριστερά στη δεκαετία του ’90 σχεδόν έσβησε από το λεξιλόγιό της την αναφορά στο ξένο κεφάλαιο. Κατά βάση -σε όλες μάλιστα τις εκδοχές της, ευρωπαϊστική, αντικαπιταλιστική, ταξικιστική- επηρεάστηκε από την αστική προπαγάνδα για «ισχυρή Ελλάδα του ευρώ» και μεταλλάχθηκε η αντίληψή της για την χαρακτήρα της χώρας. Κυριαρχεί πλέον η αντίληψη για «ιμπεριαλιστική Ελλάδα» ή για «μικροϊμπεριαλιστική Ελλάδα». Οι φορείς των αντιλήψεων αυτών προφανώς δεν μπορούσαν να δουν στην πραγματική διάσταση τον παράγοντα χρέος. Έτσι, από το 2010 και μετά οι αναφορές αυτές περιορίζονται, καθώς η χώρα βαδίζει στη χρεοκοπία, οι αντιλήψεις, όμως, παραμένουν και εκφράζονται με την υποτίμηση των ζητημάτων της χούντας και της Κατοχής, την υποτίμηση του στόχου της ανεξαρτησίας, καθώς και με την υποτίμηση του ρόλου του ξένου κεφαλαίου στη χώρα.
Για να αποφύγουμε τις ιδεοληψίες, μια μέθοδος υπάρχει: να υπερισχύσει το κριτήριο της πραγματικότητας. Αυτό λοιπόν που εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία «φώναζε» η πραγματικότητα -αλλά η Αριστερά κατά βάση το παρέβλεπε- ήταν ότι το χρέος ήταν ο κεντρικός παράγοντας των αρνητικών εξελίξεων στην οικονομία της χώρας, σταθερά πάνω από 100% του ΑΕΠ, με τους τόκους να απορροφούν σταθερά πάνω από 20% των κρατικών εσόδων, τα χρεολύσια ούτε καν να πληρώνονται, απλά να ανακυκλώνονται με νέα, με το δημόσιο πλούτο να ξεπουλιέται, τους εργαζομένους να ληστεύονται και το όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε να κατεδαφίζεται για να τραφεί η αδηφάγος χρεομηχανή.
Αν με βάση το κριτήριο της πραγματικότητας εξετάσουμε το ρόλο του ξένου κεφαλαίου στη χώρα μας, θα διαπιστώσουμε ότι από την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ εντείνεται με γεωμετρική πρόοδο η διείσδυση του ξένου κεφαλαίου στην Ελλάδα. Η δεκαετία της ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ ήταν -εκτός των άλλων- η δεκαετία του ξένου κεφαλαίου. Πρώτον έχουμε μια μεγάλη ανατροπή στον παραγωγικό ιστό, με την ντόπια παραγωγή να αποδιαρθρώνεται και τις εισαγωγές να αυξάνονται αλματωδώς. Δεύτερον, το ξένο κεφάλαιο ελέγχει τη χρεομηχανή και απολαμβάνει άκοπα μεγάλα κέρδη. Τρίτον, σε ό,τι αφορά την ντόπια παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών το ξένο κεφάλαιο ελέγχει τους πιο βασικούς τομείς της οικονομίας. Κι αυτά ισχύουν ήδη πριν η χώρα μπει στη φάση της χρεοκοπίας το 2010.
Η πραγματική κατάσταση
Προβάλλεται η αντίρρηση στους παραπάνω ισχυρισμούς ότι «εθελοντικά» ο ελληνικός μεγαλοαστισμός αποδέχθηκε όλα τα παραπάνω και ότι κράτησε για τον εαυτό του τις πιο κερδοφόρες δραστηριότητες, επί παραδείγματι τις τράπεζες. Ως προς το «εθελοντικά», αν κυριολεκτήσουμε, ισχύει. Δεν είδαμε καμιά αστική πτέρυγα να αντιδρά στη διείσδυση του ξένου κεφαλαίου. Προσαρμόστηκε ο αστισμός της Ελλάδας σε μια διαδικασία που, στην ουσία, γι’ αυτόν ήταν μονόδρομος, αλλά που οδηγούσε αντικειμενικά σε υποβάθμιση τόσο του ιδίου όσο και της χώρας συνολικά. Απλά προσπάθησε αυτήν την υποβάθμιση να την αντιρροπήσει με μια μεγάλη επίθεση στη ζωντανή εργασία, καθώς και με «αρπαχτές» στο εσωτερικό και τα Βαλκάνια -οι τελευταίες κράτησαν λίγο. Η εικόνα ότι έχουμε έναν «ανθηρό ελληνικό αστισμό, μέρος της διεθνούς πλουτοκρατίας» -όπως επιμένουν οι πτέρυγες της Αριστεράς που προαναφέραμε- είναι μια ψευδής εικόνα. Είναι απόρροια της ίδιας ιδεοληψίας περί «ισχυρής Ελλάδας», ιμπεριαλιστικής, μικροϊμπεριαλιστικής κ.λπ. Κι εδώ η πραγματικότητα δίνει αδιάσειστα στοιχεία. Ας επιμείνουμε λίγο σε αυτά πριν περάσουμε στα κρίσιμα πολιτικά συμπεράσματα.
Υποτίθεται ότι βασικό στοιχείο της ανθηρότητας του αστισμού είναι οι ελληνικές τράπεζες. Σχεδόν το 40% του ελληνικού τραπεζικού συστήματος ελέγχεται από τον Όμιλο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας (ΕΤΕ). Αν δούμε τη μετοχική σύνθεση της ΕΤΕ, εκεί που θα περιμέναμε να δούμε την ελληνική κεφαλαιοκρατία, αν ίσχυαν οι ιδεοληψίες περί ανθηρότητας, τι διαπιστώνουμε; Ότι το 47,4% είναι θεσμικοί επενδυτές του εξωτερικού, ενώ μόλις το 28,4% είναι ντόπιοι ιδιώτες και θεσμικοί επενδυτές. Ανάλογα ισχύουν στην Alpha Bank, όπου οι ξένοι θεσμικοί επενδυτές ελέγχουν το 40%. Η δε Eurobank ουσιαστικά ελέγχεται από το κοσμοπολίτικο κεφάλαιο - σε αυτό εντάσσεται ο Όμιλος Λάτση που έχει έδρα τη Γενεύη και μόλις το 15% των δραστηριοτήτων του είναι στην Ελλάδα. Άλλωστε, τι καλύτερη απόδειξη χρειάζεται από το γεγονός ότι στην υπό διαμόρφωση νέα τράπεζα από τη συγχώνευση Alpha Bank - Eurobank πρώτος και κύριος μέτοχος είναι αμοιβαίο κεφάλαιο του Κατάρ. Ο μύθος για το ισχυρό άλογο του ντόπιου αστισμού, που είναι οι τράπεζες, καταρρέει αμέσως, αν κάποιος αναζητήσει τα πραγματικά στοιχεία, που διατίθενται εύκολα στο Διαδίκτυο.
Ας ρίξουμε, όμως, μια ενδεικτική ματιά στους βασικούς τομείς της ντόπιας παραγωγής. Στις τηλεπικοινωνίες υπάρχει πλέον μετά την απόκτηση του ΟΤΕ από την Deutshe Telekom σχεδόν αποκλειστικά ξένο κεφάλαιο (Vodafone, Wind κ.λπ). Η πάλαι ποτέ κραταιή Intracom του Σ. Κόκκαλη ελέγχεται κατά 50% από τη ρωσική Sistema, ενώ η Siemens παίρνει πλέον τις δουλειές του ΟΤΕ χωρίς να χρειάζεται Έλληνα υπεργολάβο –αυτό τον ρόλο έπαιζε παλιά ο Κόκκαλης. Στις κατασκευές γαλλογερμανικά κονσόρτσιουμ ελέγχουν το Αεροδρόμιο των Σπάτων, τη Γέφυρα Ρίου Αντίρριου καθώς και τους 5 μεγάλους οδικούς άξονες –με τους μεγάλους ελληνικούς ομίλους να λειτουργούν ως υπεργολάβοι. Στην τσιμεντοβιομηχανία, ο ένας από τους δύο μεγάλους ελληνικούς ομίλους, η ΑΓΕΤ, πέρασε πλέον στη γαλλική Lafarge.
Στην καπνοβιομηχανία ο Παπαστράτος εξαγοράστηκε από τη Phillip Morris. Στην ακτοπλοΐα το ίδιο, με τις πάλαι ποτέ Μινωικές Γραμμές να είναι πλέον Grimaldi group. Στα λιμάνια ήδη έγινε η αρχή με την Cosco στον Πειραιά. Στην ενέργεια, οι προμηθευτές και οι κατασκευαστές των μονάδων της (ακόμη δημόσιας) ΔΕΗ είναι κυρίως γερμανικές, γαλλικές και ιταλικές εταιρίες. Ήδη δε, έχουν εγκατασταθεί στην Ελλάδα και κατασκευάζουν δικά τους εργοστάσια όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές πολυεθνικές - η γαλλική EdF, οι γερμανικές RWE και EON, η ιταλική ENEL, η ισπανική Endessa. Οι ελληνικοί όμιλοι παραμένουν σε ρόλο υπεργολάβου -Κοπελούζος, Βαρδινογιάννης, Μυτιληναίος κ.λπ. Στον τουρισμό, η τουριστική κίνηση ελέγχεται από τους μεγάλους tour operators, όπως π.χ. η TUI, που εισπράττουν το μεγάλο ποσοστό από τα τουριστικά πακέτα. Στα χημικά είδη οικιακής χρήσης κυριαρχούν η Colgate και η Procter & Gamble, έχοντας εξαγοράσει τις ελληνικές εταιρίες. Το ίδιο στο χώρο του φάρμακου με τις Glaxo, Aventis, Sanofi. Ανάλογη η κατάσταση στο χώρο της διαφήμισης. Η αναφορά θα μπορούσε να είναι πολύ πιο εκτενής και αναλυτική - κι ας μην ξεχνάμε ότι επιπροσθέτως όλων αυτών υπάρχουν οι εισαγωγές και η χρεομηχανή, όπως προαναφέρθηκε.
Πολιτικό συμπέρασμα
Απέναντι στην ορμητική διείσδυση του ξένου κεφαλαίου και την υποτελή, υπεργολαβική, διαμεσολαβητική στάση του ντόπιου αστισμού -σε συνδυασμό, προφανώς, με την πολιτική πλευρά της κατοχής στην οποία δεν αναφερθήκαμε στο παρόν άρθρο- η Αριστερά οφείλει να σταματήσει το στρουθοκαμηλισμό, οφείλει να τοποθετηθεί. Να αποκαλύψει με συστηματική δουλειά στο λαό το πώς φθάσαμε ώς εδώ, το ρόλο του αστισμού και του ευρωπαϊσμού. Και πρώτιστα οφείλει να αναδείξει τη σημασία του αγώνα για οικονομική και πολιτική, δηλαδή, εθνική ανεξαρτησία και παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου. Αυτό πλέον το συνειδητοποιεί κάθε άνθρωπος του λαού. Ο λαός ζητά «ανεξαρτησία και όχι κατοχή». Σ’ αυτό το σύνθημα βρίσκεται μια κεντρική κατεύθυνση για το λαϊκό κίνημα.
Επίσης, το γεγονός πως έχουμε απέναντί μας έναν υποβαθμισμένο αστισμό, δεν σημαίνει καθόλου ότι είναι λιγότερο επιθετικός. Το αντίθετο μάλιστα ισχύει. Είναι πιο επιθετικός, πιο κυνικός, πιο καταπιεστικός. Το ότι ο αστισμός υποβαθμίζεται δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι υπάρχουν περιθώρια συνεργασίας ή αναζήτησης μια προοδευτικής τάσης μέσα σε αυτόν. Αυτό το λάθος έγινε από σύσσωμη την επίσημη Αριστεράς στο παρελθόν (π.χ. συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στις δεκαετίες του ’70 και του ’80). Αυτό το λάθος, όμως, δεν ξεπερνιέται κάνοντας ένα νέο και εξίσου μεγάλο λάθος, δηλαδή υποτιμώντας το ρόλο του ξένου κεφαλαίου και τη σημασία του αγώνα για ανεξαρτησία. Αυτό που χρειάζεται είναι η ανάδειξη του κοινωνικού και πολιτικού περιεχόμενου της ανεξαρτησίας.
Από την άποψη αυτή ας σημειώσουμε ότι ο αστισμός μας δεν είχε ούτε έχει αντιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά - πόσο πιο καθαρά να φανεί αυτό από το γεγονός ότι σύσσωμος και χωρίς καμιά αναστολή παρέδωσε τη χώρα πρώτα στους δανειστές και στο τέλος της πορείας στην τρόικα;
Η ιδιαίτερη πολιτική σημασία αυτών των διαπιστώσεων είναι ότι ο αστισμός αδυνατεί πια να έχει ένα όραμα για την Ελλάδα, ότι πλέον βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση να αναπαράγει την ηγεμονία του σε μικροαστικά στρώματα, ότι έχει κυρίως εναποθέσει τις ελπίδες για τη διάσωσή του στους ιμπεριαλιστές πάτρωνές του -κάτι που γίνεται όχι για πρώτη φορά- και ότι πλέον οδηγεί τη χώρα στο γκρεμό της κατοχής. Κι όλα αυτά σημαίνουν για την Αριστερά πως έχει τη μεγάλη ευθύνη να οικοδομήσει ένα παλλαϊκό μέτωπο στη βάση μιας πρότασης για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο, στη βάση μιας πρότασης για τη σωτηρία του λαού και της χώρας.

* Σε επόμενο άρθρο θα αναλυθούν οι πολιτικές που άνοιξαν το δρόμο και επιδότησαν την εισβολή του ξένου κεφαλαίου.

Χρίστος Καραμάνος

Δρόμος της Αριστεράς

Λίγο πριν το «κούρεμα» λαού και χώρας

Βαρύ και ιδιότυπο είναι το κλίμα που επικρατεί τις μέρες αυτές στη χώρα με την αναμονή της τρόικας, τις απανωτές δηλώσεις και επισκέψεις του Τ. Νταλάρα, τις συναντήσεις των αρχηγών κομμάτων με τον Λουκά Παπαδήμο, τις φήμες για ανασχηματισμό, τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, τα παρακάλια Βενιζέλου για να υπερψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο που απελευθερώνει τα επαγγέλματα, τις διεργασίες για το χρόνο των εκλογών, την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Βεστερβέλε κ.λπ.
Όλα συνηγορούν ότι βρισκόμαστε στο χείλος του… κουρέματος. Κούρεμα όχι μόνο των ομολόγων με το περίφημο PSI, αλλά της χώρας και του λαού, αφού αυτά ορίζονται σαφώς από το πνεύμα και τα διατάγματα του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, για την περίπτωση της Ελλάδας. Η δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο 2 ορίζουν από τώρα την καταστροφή για τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους και την υφαρπαγή όλου του εθνικού πλούτου. Το Αγγλικό Δίκαιο θα αποτελέσει την τελευταία πινελιά στο κρέμασμα-κούρεμα που θα επιτελέσει και προσυπογράψει η κυβέρνηση των τραπεζιτών του κ. Λουκά Παπαδήμου.
Κι αν έχουν έτσι τα πράγματα και οδηγούμαστε σαν πρόβατα στην κουρά και τη σφαγή, η συμπεριφορά της επίσημης Αριστεράς δεν φαίνεται να αλλάζει από όλα όσα έχουμε δει μέχρι τώρα. Ε, τι να κάνουμε, θα τα υπομείνουμε όλα, αλλά θα βελτιώσουμε τα ποσοστά μας στη νέα Βουλή. Κι όσο πιο γρήγορα γίνουν εκλογές τόσο το καλύτερο. Άλλη εκδοχή, άλλη προοπτική δεν υπάρχει. Αν και φθάσαμε να πεθαίνουν άστεγοι από το κρύο και την πείνα, αν και στα σχολεία δεν υπάρχει θέρμανση, αν και υπάρχουν τόσες ελλείψεις στα φάρμακα, αν και το πετρέλαιο πετάει στα ύψη, αν και άρχισε το κόψιμο του ρεύματος σε διάφορους χώρους και η ανεργία ξεπερνάει το κατώφλι του 1 εκατομμυρίου, η Αριστερά δεν φαίνεται να κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που έκανε μέχρι σήμερα. Δεν σκέφτεται σοβαρά να οργανώσει το λαό για την επιβίωση και την καταστροφή που έρχεται. Δεν νοιάζεται για την οικοδόμηση ενός μετώπου, μιας κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης του λαού που θα γκρεμίσει αυτό το σάπιο καθεστώς. Ο νους είναι στα ποσοστά βασικά, μόνον εκεί βρίσκεται. Η χώρα επιστρέφει στις συνθήκες της δεκαετίας του ‘50 και ‘60 και η Αριστερά πετά προς το μέλλον προσμετρώντας ποσοστά και βουλευτικές έδρες. Αγνοεί τα πραξικοπήματα που πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Αγνοεί πως ο Παπαδήμος δεν έχει εκλεγεί από κανέναν κι όμως κυβερνά, αγνοεί πως η τρικομματική κυβέρνηση μπορεί να απομακρύνει τις εκλογές όσο θέλει ή ακόμα να τις κάνει με ένα άλλο εκλογικό σύστημα. Αλλά ας φαντασιώνεται όλα αυτά η Αριστερά. Το κύριο είναι πως δεν κάνει τίποτα χρήσιμο και άξιο λόγου για την ανατροπή αυτής της άθλιας πραγματικότητας. Γι’ αυτό, να μην παραξενευτεί όταν θα της γυρίζουν την πλάτη. Γι’ αυτό, μην ξινίσει αν σε κινητοποιήσεις και μαζικά κινήματα τής υποδειχθεί να συμμετέχει σιωπηλά και χωρίς τυμπανοκρουσίες… Οι πλατείες δεν έγιναν πριν από πολύ καιρό και ο κόσμος έχει μνήμη και καταλαβαίνει…
Ποτέ δεν είναι αργά για μια αντίστροφη πορεία από όσα είναι προδιαγεγραμμένα. Ποτέ δεν είναι αργά για μια μεγάλη πρωτοβουλία οικοδόμησης ενός μεγάλου μετώπου αντίστασης και αλληλεγγύης, μετώπου για την πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας.

Δρόμος της Αριστεράς

21/1/12

Η ζωή και το έργο του Λένιν (σαν σήμερα απεβίωσε)

ΛΕΝΙΝ: Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
η ζωή και το έργο του
Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ Λένιν

Ο Λένιν γεννήθηκε στις 9 (22) Απριλίου του 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ στη Ρωσία. Ο πατέρας του, Ιλγιά Νικολάγιεβιτς Ουλιάνοφ (1831 - 1886) και η μητέρα του, Μαρία Αλεξάνδροβνα Μπλανκ (1835 – 1916) ήταν εκπαιδευτικοί.
Καθοριστικό γεγονός στη ζωή του Λένιν ήταν η εκτέλεση του μεγαλύτερου αδερφού του, Αλεξάντρ (μέλους της «Ναρονδοβόλτσι», της επαναστατικής οργάνωσης των Ναρόντικων) το 1987, με την κατηγορία της συμμετοχής σε απόπειρα κατά της ζωής του τσάρου Αλέξανδρου Γ’.
Το 1887 ο Λένιν εισήλθε στο νομικό τμήμα του πανεπιστημίου του Καζάν και έρχεται σε επαφή με επαναστατικές φοιτητικές ομάδες. Αποβάλλεται το Δεκέμβριο του ίδιου έτους για τη συμμετοχή του στο επαναστατικό κίνημα των φοιτητών και εξορίστηκε.
Το φθινόπωρο του 1888 παίρνει άδεια να επιστρέψει στο Καζάν, όπου προσχωρεί σε ένα μαρξιστικό κύκλο οργανωμένο από τον Φεντοσέγιεφ. Το 1889 πηγαίνει στη Σαμάρα, όπου σχηματίζει γύρω του τον πρώτο μαρξιστικό κύκλο.
Το 1891 ο Λένιν περνά στις εξετάσεις της Νομικής του Πανεπιστημίου της Πετρούπολης και του χορηγείται άδεια εξάσκησης του νομικού επαγγέλματος. Εγκαθίσταται στην Πετρούπολη το 1893 και προσεγγίζει τους μαρξιστικούς κύκλους.
Το 1894 αναλαμβάνει την ηγεσία των σοσιαλδημοκρατών της Πετρούπολης και γράφει το πρώτο του μεγάλο έργο: «τι είναι οι “φίλοι του λαού” και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες».
Με την Τον Μάιο του 1895 ταξιδεύει στο εξωτερικό και συναντά τους Πλεχάνοφ, Ζασούλιτς, Αξελρόντ και τη μαρξιστική τους ομάδα, γνωστή ως «Απελευθέρωση της εργασίας». Επισκέπτεται το Παρίσι και το Βερολίνο. Με την επιστροφή του στην Αγία Πετρούπολη, συγκαλεί τους μαρξιστικούς κύκλους και ιδρύει την παράνομη «Ένωση αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης» με σκοπό την προετοιμασία για τη δημιουργία ενός εργατικού κόμματος.
Σύμφωνα με τον Λένιν η Ένωση αποτελεί το πρώτο «σοβαρό σπέρμα ενός επαναστατικού κόμματος στηριγμένο στο εργατικό κίνημα». Μετά την δημιουργία της, την περίοδο 1895-1900 αναπτύχθηκαν αντίστοιχες οργανώσεις σε αρκετές περιοχές της αυτοκρατορίας. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από σθεναρή πάλη του Λένιν ενάντια στους Ναρόντνικους και το «νόμιμο μαρξισμό», που κατέληξε στην ιδεολογική συντριβή των πρώτων.

Το δελτίο σύλληψης του ΛένινΣτις 21 Δεκεμβρίου του 1895 ο Λένιν και οι στενότεροι συνεργάτες του συνελήφθησαν. Πέρασε το 1896 στη φυλακή, και τον Φεβρουάριο του 1897 εξορίστηκε για τρία χρόνια στην επαρχία Γενισέης στην ανατολική Σιβηρία. Το 1898 παντρεύτηκε τη Ν.Κ.Κρούπσκαγια, συνεργάτιδά του στην εργατική Ένωση της Αγίας Πετρούπολης. Κατά τη διάρκεια της εξορίας τελείωσε τη σημαντικότερη οικονομική εργασία του, «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία» (1899). Μετά τις συλλήψεις, η σύνθεση της καθοδήγησης της Ένωσης άλλαξε σημαντικά.
Τον Μάρτη του 1898 γίνεται απόπειρα στο Μίνσκ συνένωσης των Ενώσεων αγώνα που καταλήγει στην ίδρυση σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (ΡΣΔΕΚ).
Πρωτοσέλιδο της ΊσκραΤο 1900 ο Λένιν πήγε στην Ελβετία. Στο τέλος του έτους (Δεκέμβρη) το πρώτο φύλλο της εφημερίδας "Ίσκρα" (Σπίθα) εμφανίστηκε στο Μόναχο, με το σύνθημα "Από τη σπίθα αυτή θα βγει η φλόγα". Σκοπός της Ίσκρα ήταν να συνδέσει μεταξύ τους τις μαρξιστικές οργανώσεις και να προετοιμάσει τη δημιουργία πραγματικού κόμματος (αφού μετά το ιδρυτικό του Μίνσκ δεν υπήρχε ούτε καταστατικό του κόμματος, ούτε πρόγραμμα). Ταυτόχρονα μέσω της Ίσκρα ασκεί κριτική στην ομάδα των οικονομιστών.
Το 1902 εκδίδεται στη Στουτγάρδη το «τι να κάνουμε».
Στις αρχές του 1900 στη Ρωσία πραγματοποιούνται διαδηλώσεις, απεργίες εργατών, οργανωμένες και καθοδηγούμενες από σοσιαλδημοκρατικές επιτροπές. Οι αγώνες μετρούν αρκετούς νεκρούς και συλλήψεις. Ξεσπάει κίνημα αγροτών και εμφανίζεται και φοιτητικό κίνημα το οποίο καταδιώκεται. Μέσα σε αυτό το κλίμα πραγματοποιείται το 2ο συνέδριο του Ρωσικού σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κόμματος (ΡΣΔΕΚ) στις 30 Ιούλη - 23 Αυγούστου 1903. Το συνέδριο άρχισε στις Βρυξέλλες και κατόπιν μεταφέρθηκε στο Λονδίνο.
Μέσα στο συνέδριο έρχονται αντιμέτωπες δύο πλευρές. Ο Λένιν που υποστηρίζεται από τον Πλεχάνωφ και τους σταθερούς «Ισκριστές» και ο Μαρτώφ με την υποστήριξη των Άξελροντ, Ζασούλιτς, Τρότσκι και όλη την ανοιχτή οπορτουνιστική μερίδα του συνεδρίου. Το συνέδριο ψηφίζει τελικά το πρόγραμμα της Ίσκρα. Η νίκη αυτή του Λένιν και των οπαδών του διαμόρφωσε δύο ομάδες, τους Μπολσεβίκους (πλειοψηφούντες) και τους Μενσεβίκους (μειοψηφούντες).
Μετά το 2ο συνέδριο η πάλη μέσα στο κόμμα οξύνθηκε. Οι Μενσεβίκοι προσπαθούν να τινάξουν στον αέρα τις αποφάσεις και για το σκοπό αυτό δημιουργούν κρυφά αντικομματική φραξιονιστική οργάνωση με επικεφαλής τους Μαρτώφ, Άξελροντ και μένουν περιχαρακωμένοι στο «Σύνδεσμο του εξωτερικού». Με την προσχώρηση και του Πλεχάνωφ στους Μενσεβίκους η Ίσκρα μετατρέπεται σε όργανο πάλης ενάντια στους Μπολσεβίκους.
Τη 1η του Νοέμβρη ο Λένιν εγκαταλείπει τη συντακτική επιτροπή της Ίσκρα. Η απάντηση του Λένιν στις κατηγορίες των Μενσεβίκων συνοψίζεται στο βιβλίο του της περιόδου αυτής: «Ένα βήμα μπροστά και δύο βήματα πίσω» το οποίο δημοσιεύεται το Μάη του 1904 στη Γενεύη. Μετά την έκδοση του βιβλίου οι περισσότερες τοπικές οργανώσεις συσπειρώνονται γύρω από τον Λένιν.
Ο Ρωσοϊαπωνικός πόλεμος βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη γεγονός που εντείνει τις διαφωνίες των δύο κομματιών αφού η γραμμή των Μενσεβίκων είναι «άμυνα μέχρις εσχάτων».
Το καλοκαίρι του 1904 με την βοήθεια του Πλεχάνωφ και των πρώην Μπολσεβίκων Κράσιν και Νοσκώφ, οι Μενσεβίκοι παίρνουν την πλειοψηφία στη κεντρική επιτροπή. Η ανάγκη για το 3ο συνέδριο γίνεται επιτακτική.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ «ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ (1894)
«Αλήθεια τι σημαίνει επανάσταση από τη μαρξιστική άποψη; Βίαιη συντριβή του παλιωμένου πολιτικού εποικοδομήματος, που η αντίθεση του προς τις νέες σχέσεις παραγωγής προκάλεσε σε μια ορισμένη στιγμή τη χρεοκοπία του».
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΣ (1899)
«Όταν το προλεταριάτο κατακτήσει την πολιτική εξουσία δεν σταματά την ταξική πάλη, αλλά τη συνεχίζει ως την κατάργηση των τάξεων, εννοείται όμως σε διαφορετικές συνθήκες, με διαφορετική μορφή, με διαφορετικά μέσα».

Στις 4 Γενάρη 1905 βγαίνει στη Γενεύη η νέα εφημερίδα του Λένιν, η Βπερυόντ (Εμπρός). Η 9η Γενάρη είναι η αρχή των επαναστατικών εξελίξεων στη Ρωσία: η ειρηνική πομπή 140.000 εργατών πνίγεται στο αίμα («ματωμένη Κυριακή») και ξεσπούν απεργίες και διαδηλώσεις.
Οι διαδηλώσεις τις πρωτομαγιάς και οι οδομαχίες προμηνύουν την επανάσταση. Τον Ιούνη πραγματοποιείται εξέγερση στο θωρηκτό Ποτέμκιν η οποία καταπνίγεται.
Τον Αύγουστο γίνεται σύσκεψη 22 Μπολσεβίκων στην Ελβετία όπου απευθύνεται έκκληση «προς το κόμμα» και αρχίζει η προετοιμασία για το 3ο συνέδριο. Ο Τσάρος αναγγέλλει την δημιουργία συμβουλευτικής Δούμας («Βουλής») την οποία οι Μπολσεβίκοι μποϊκοτάρουν ενώ οι Μενσεβίκοι δηλώνουν ανοιχτοί σε όποια συμμετοχή.
Στις 25 του Απρίλη καλείται το 3ο συνέδριο του κόμματος στο οποίο οι Μενσεβίκοι αρνούνται να συμμετάσχουν. Πραγματοποιείται με παρουσία μόνο Μπολσεβίκων ενώ ταυτόχρονα γίνεται συνδιάσκεψη των Μενσεβίκων στη Γενεύη. Τον Ιούλιο εκδίδεται το βιβλίο του Λένιν: «οι Δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση».
Το φθινόπωρο το επαναστατικό κίνημα βρίσκεται σε ανοδική πορεία. Δημιουργούνται για πρώτη φορά τα Σοβιέτ των εργατών βουλευτών. Ο Λένιν επιστρέφει στη Ρωσία Η γενική απεργία του Οκτώβρη αναγκάζει τον Τσάρο σε Διάγγελμα για το απαραβίαστο του ατόμου, την ελευθερία συνείδησης, λόγου, του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι. Υπόσχεται Δούμα με εκλογές και συμμετοχή όλων των τάξεων. Οι Μπολσεβίκοι ανακοινώνουν πως πρόκειται για παγίδα και καλούν το λαό σε ένοπλη εξέγερση. 
Οι υποσχέσεις πράγματι δεν πραγματοποιούνται και μετά την υπογραφή ειρήνης με την Ιαπωνία ο Τσάρος συγκεντρώνει δυνάμεις και χτυπάει τις εξεγέρσεις.
Η ένοπλη εξέγερση έχει ξεκινήσει και ήδη εξαπλώνεται σε Γεωργία, Ουκρανία, Φιλανδία και Λετονία. Η τσαρική κυβέρνηση αντεπιτίθεται με φοβερή αγριότητα. Το Δεκέμβρη αναγγέλλεται η νέα Δούμα.
Τον Απρίλη του 1906 γίνεται στη Στοκχόλμη το 4ο (ενωτικό) συνέδριο του ΡΣΔΕΚ με τη συμμετοχή και των δύο παρατάξεων.
Η πρώτη Δούμα διαλύεται το καλοκαίρι. Οι Μπολσεβίκοι αποφασίζουν να πάρουν μέρος στις εκλογές για τη δεύτερη Δούμα.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ (1902)
«Το κόμμα σαν πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο οργανωμένο, να δέχεται στις γραμμές του μόνο τα στοιχεία που παραδέχονται ένα ελάχιστο όριο οργάνωσης».
«Το προλεταριάτο δεν φοβάται την οργάνωση και την πειθαρχία, κύριοι που τόσο πολύ νοιάζεστε… Το προλεταριάτο δεν θα νοιαστεί καθόλου να αναγνωριστούν μέλη του κόμματος οι κύριοι καθηγητές και τα γυμνασιόπαιδα που δεν θέλουν να μπουν στο κόμμα επειδή θα δουλέψουν κάτω από τον έλεγχο μιας οργάνωσης. Το προλεταριάτο από όλη τη ζωή του διαπαιδαγωγείται στην οργάνωση πολύ ριζικότερα από ότι πολλοί διανοουμενίσκοι»
«Στην πάλη του για την εξουσία, το προλεταριάτο δεν έχει άλλο όπλο από την οργάνωση…»

Το Μάη (13-1 Ιούνη) του 1907 πραγματοποιείται το 5ο συνέδριο στο Λονδίνο. Το κόμμα απαριθμεί περισσότερα από 150.000 μέλη. Ο Τρότσκυ επιχειρεί να σχηματίσει δική του ομάδα του κέντρου αλλά αποτυγχάνει.
Στις 3 Ιούνη ο Τσάρος διαλύει και την δεύτερη κρατική Δούμα ενώ ταυτόχρονα ο υπουργός του, ο Στολύπιν, εξαπολύει αιματηρή τρομοκρατία σε εργάτες και αγρότες με μαζικούς τουφεκισμούς, απαγχονισμούς και βασανιστήρια. 
Στις 8 Ιούλη ο Λένιν γίνεται αντιπρόσωπος των Ρώσων σοσιαλδημοκρατών στο Διεθνές Σοσιαλιστικό Γραφείο.
Στις 18-23 Αυγούστου συμμετέχει στο Συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Στουτγάρδη.
Στις 25 Δεκέμβρη ξεκινά η 2η περίοδος της εμιγκράτσιας του Λένιν φεύγοντας για το εξωτερικό.
Σχηματίζεται η τρίτη Δούμα με διαφορετικό εκλογικό νόμο ώστε να απαλλαγεί από τη σοσιαλδημοκρατική μερίδα.
Το 1908 ο Λένιν μετοικεί από την Ελβετία στο Παρίσι.
Το 1910 επισκέπτεται τον Γκόρκυ στο Κάπρι της Ιταλίας.
Στις 28 Αυγούστου -3 Σεπτέμβρη συμμετέχει στο συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (2η Διεθνής) στην Κοπεγχάγη.
Το 1911 τέλη Αυγούστου οργανώνει μια Κομματική σχολή στο Longjumeau κοντά στο Παρίσι.

Οι Μενσεβίκοι αυτήν την εποχή γίνονται λικβινταριστές, ζητούν να διαλύσουν το παράνομο κόμμα της εργατικής τάξης. Επιχειρούν να οργανώσουν το δικό τους ρεφορμιστικό κόμμα που οι εργάτες ονομάζουν «εργατικό κόμμα του Στολύπιν».
Οι Οτζοβιστές μέσα στο κόμμα το σπρώχνουν να αποκοπεί από τις μάζες και εμποδίζουν την συγκέντρωση δυνάμεων για νέα επαναστατική άνοδο.
Τα δύο αυτά ρεύματα συνενώνονται σε συνασπισμό ενάντια στον Λένιν, στον συνασπισμό του Αυγούστου, τον οποίο οργανώνει ο Τρότσκι. Οι Μπολσεβίκοι επικρατούν και υπερασπίζουν το παράνομο κόμμα. Κατάληξη αυτής της περιόδου είναι η ίδρυση του κόμματος των Μπολσεβίκων, απαλλαγμένο από όλα τα οπορτουνιστικά στοιχεία, το1912 στις 18 - 30 Ιούνη στη Πράγα. Η συνδιάσκεψη βάζει τα θεμέλια για ένα κόμμα νέου τύπου. Ο Λένιν πηγαίνει στη Κρακοβία για την σύνταξη της καινούριας εφημερίδας του κόμματος, της Πράβντα.
Το 1913 η Πράβντα απαγορεύεται και βγαίνουν αντικαταστάτριες εφημερίδες.
Το 1914 γίνεται συνεδρίαση στην Κρακοβία για τη δουλειά της ομάδας των Μπολσεβίκων στο ρωσικό κοινοβούλιο.
Στις 8 Αυγούστου λόγω του πολέμου οι Αυστριακές αρχές παρενοχλούν με συλλήψεις τον Λένιν, και αναγκάζεται να πάει στην ουδέτερη Ελβετία.
Τα χρόνια της επαναστατικής ανόδου (1912-1914) χαρακτηρίζονται από τον πρωταγωνιστικό ρόλο του κόμματος στις εξελίξεις χρησιμοποιώντας και νόμιμες και παράνομες μορφές πάλης.
Στις 14 Ιούλη του 1914 γίνεται γενική επιστράτευση και η Γερμανία κηρύττει τον πόλεμο στη Ρωσία. Το Μπολσεβίκικο κόμμα μπαίνει στην περίοδο του ιμπεριαλιστικού αυτού πολέμου κρατώντας ψηλά τη σημαία του διεθνισμού.
Στις 4 Αυγούστου η γερμανική σοσιαλδημοκρατία ψήφισε στο Ράιχσταγκ (Γερμανική Βουλή) τις πολεμικές πιστώσεις δηλαδή την υποστήριξη του πολέμου. Το ίδιο γίνεται και σε Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο. Στην ουσία η 2η Διεθνής έπαψε να υπάρχει. Ο πόλεμος καθυστέρησε την επαναστατική δραστηριότητα στη Ρωσία και ουσιαστικά την μετάθεσε τρία χρόνια αργότερα. 
Το 1915 (2-4 Σεπτέμβρη) ο Λένιν συμμετέχει στην αντιπολεμική συνδιάσκεψη του Τσιμμερβαλντ όπου αναδεικνύεται σε οργανωτή της αριστερής του πτέρυγας.
Το 1916 γράφει το «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού».

Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
«Ο ιμπεριαλισμός είναι ένα ιδιόμορφο ιστορικό στάδιο του καπιταλισμού. Η ιδιομορφία του αυτή είναι τριπλή: ο ιμπεριαλισμός είναι 1. μονοπωλιακός καπιταλισμός, 2. παρασιτικός καπιταλισμός ή καπιταλισμός που σαπίζει, 3. καπιταλισμός που πεθαίνει».


Το 1917 στις 10 Μάρτη αρχίζει η επανάσταση στη Ρωσία.
Στις 3 Απριλίου μετά από πολύχρονη εξορία ο Λένιν γυρίζει στη Ρωσία μετά την πτώση του τσάρου Νικόλαου Β’ και διατυπώνει την άποψη για την μετατροπή της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική, άποψη που συμπυκνώνεται στις «Θέσεις του Απρίλη».
Στις 4 Ιούλη πραγματοποιείται διαδήλωση. Ο Λένιν μπαίνει στην παρανομία.
Στις 8-16 Αυγούστου γίνεται το 6ο συνέδριο του κόμματος με τον Λένιν απόντα.
Στις 4 Σεπτέμβρη ο Λένιν βρίσκεται στη Φιλανδία. Γράφει το «κράτος και επανάσταση».
Στις 20 Οκτώβρη επιστρέφει στην Πετρούπολη.
Στις 7 Νοέμβρη (25 Οκτώβρη) αρχίζει η ένοπλη εξέγερση. Ο Λένιν μιλά στη συνεδρίαση του Σοβιέτ της Πετρούπολης. Συντάσσει την «έκκληση των Μπολσεβίκων προς το λαό της Ρωσίας».
Στις 8 Νοέμβρη συντάσσει τα διατάγματα για την ειρήνη και τη γη και την απόφαση για το σχηματισμό της κυβέρνησης αγροτών – εργατών. Μιλάει στην συνεδρίαση του Πανρωσικού συνεδρίου των Σοβιέτ που τον εκλέγει πρόεδρο του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού.
Στις 12 Νοέμβρη συντάσσει το διάγγελμα «Προς όλους»

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Το βασικό ζήτημα κάθε επανάστασης είναι το ζήτημα της κρατικής εξουσίας. Στα χέρια ποιας τάξης βρίσκεται η εξουσία – αυτό κρίνει το παν […]
Το ζήτημα της εξουσίας δεν μπορεί κανείς ούτε να το παρακάμψει, ούτε να το παραμερίσει, γιατί πρόκειται ακριβώς, για το βασικό ζήτημα που καθορίζει το παν στην ανάπτυξη της επανάστασης, στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της.
Οι εκμεταλλευόμενες τάξεις ποτέ δε θα μπορέσουν να ελευθερωθούν, αν δεν δημιουργήσουν μια σταθερή, αμείλικτη επαναστατική εξουσία.
Εμείς οι μποσελβίκοι, είμαστε υπέρ της σταθερής εξουσίας, αλλά υπέρ μιας τέτοιας εξουσίας που θα ήταν εξουσία των εργατών και των αγροτών.
Κάθε κρατική εξουσία είναι καταναγκασμός, ως τώρα όμως η εξουσία αυτή ήταν εξουσία της μειοψηφίας, εξουσία του τσιφλικά και του καπιταλιστή ενάντια στον εργάτη και στον αγρότη.
Εμείς είμαστε υπέρ της εξουσίας που θα ήταν σταθερή εξουσία της πλειοψηφίας των εργατών και των αγροτών ενάντια στους καπιταλιστές και τους τσιφλικάδες.

ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
Η εργατοαγροτική κυβέρνηση, βγαλμένη από την επανάσταση της 24-25 του Οχτώβρη και στηριγμένη στα Σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και αγροτών βουλευτών, προτείνει σε όλους τους εμπόλεμους λαούς και στις κυβερνήσεις τους να αρχίσουν αμέσως διαπραγματεύσεις για μια δίκαιη δημοκρατική ειρήνη.
[…] Τέτοια ειρήνη η κυβέρνηση θεωρεί την άμεση ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις (δηλαδή χωρίς αρπαγή ξένων εδαφών, χωρίς βίαιη ενσωμάτωση ξένων εθνοτήτων) και χωρίς επανορθώσεις.
[…] Λέγοντας προσάρτηση ή αρπαγή ξένων εδαφών η κυβέρνηση εννοεί, […], κάθε ενσωμάτωση σ’ ένα μεγάλο ή ισχυρό κράτος μιας μικρής ή αδύνατης εθνότητας χωρίς την εκφρασμένη ρητά, καθαρά και ελεύθερα συγκατάθεση και επιθυμία αυτής της εθνότητας, άσχετα από το πότε έγινε αυτή η βίαιη ενσωμάτωση, άσχετα επίσης με το βαθμό ανάπτυξης ή καθυστέρησης αυτού του έθνους που το προσαρτούν με τη βία ή το κατακρατούν με τη βία μέσα στα σύνορα ορισμένου κράτους. Άσχετα, τέλος, από το αν το έθνος αυτό ζει στην Ευρώπη, ή σε μακρινές υπερπόντιες χώρες.
[…] Η κυβέρνηση θεωρεί σαν το μεγαλύτερο έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα τη συνέχιση αυτού του πολέμου για το μοίρασμα ανάμεσα στα ισχυρά και πλούσια έθνη των αδύνατων εθνών που έχουν κατακτήσει, και δηλώνει επίσημα πως είναι αποφασισμένη να υπογράψει αμέσως τους όρους μιας ειρήνης η οποία θα βάλει τέρμα σ’ αυτό τον πόλεμο, με βάση τις αρχές που αναφέραμε και που είναι εξίσου δίκαιες για όλους χωρίς εξαίρεση τους λαούς.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση δηλώνει ότι τους πιο πάνω όρους ειρήνης δεν τους θεωρεί καθόλου τελεσιγραφικούς, δηλαδή δέχεται να συζητήσει και οποιουσδήποτε άλλους όρους ειρήνης […].
Η κυβέρνηση καταργεί τη μυστική διπλωματία, εκφράζοντας από την πλευρά της τη σταθερή απόφασή της να διεξαγάγει όλες τις διαπραγματεύσεις εντελώς ανοιχτά μπροστά σε όλο το λαό, αρχίζοντας αμέσως τη δημοσίευση όλων των μυστικών συμφώνων που έχει επικυρώσει ή συνάψει η κυβέρνηση των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών από το Φλεβάρη ως τις 25 του Οχτώβρη 1917.
[…] Η κυβέρνηση προτείνει σε όλες τις κυβερνήσεις και στους λαούς όλων των εμπόλεμων χωρών να συνάψουν αμέσως ανακωχή […] για να διεξαχθούν οι διαπραγματεύσεις ειρήνης με συμμετοχή των αντιπροσώπων όλων χωρίς εξαίρεση των λαών ή των εθνών που πήραν μέρος στον πόλεμο ή που αναγκάστηκαν να πάρουν μέρος σε αυτόν, [..] και για να συγκληθούν πληρεξούσιες συνελεύσεις των αντιπροσώπων των λαών σε όλες τις χώρες για την οριστική επικύρωση των όρων ειρήνης.

ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΗ
1) Η ιδιοκτησία της γης των τσιφλικάδων καταργείται αμέσως χωρίς καμία αποζημίωση
2) Τα κτήματα των τσιφλικάδων, όπως και όλη η γη που ανήκει στην αυτοκρατορική οικογένεια, στα μοναστήρια, στις εκκλησίες, […], μπαίνουν στη διάθεση των επαρχιακών επιτροπών γης και των νομαρχιακών Σοβιέτ των αγροτών βουλευτών, ως τη σύγκληση της Συντακτικής Συνέλευσης.
3) Κάθε φθορά της δημευμένης περιουσίας, που από σήμερα ανήκει σε όλο το λαό, θεωρείται βαρύ έγκλημα που τιμωρείται από το επαναστατικό δικαστήριο. […]
4) Σαν οδηγός για την πραγμάτωση των μεγάλων αγροτικών μετασχηματισμών, ως την οριστική λύση τους από τη Συντακτική Συνέλευση, πρέπει στο εξής να χρησιμεύει παντού η παρακάτω εντολή των αγροτών […] με βάση τις 242 τοπικές εντολές των αγροτών […].
5) Η γη των απλών αγροτών και των απλών κοζάκων δεν δημεύεται.

[…] Δεν έχει σημασία ποιος τα σύνταξε (το διάταγμα και την εντολή των αγροτών). Σαν δημοκρατική όμως κυβέρνηση που είμαστε, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την απόφαση των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων, ακόμη κι αν δεν συμφωνούμε μ’ αυτή. Στο καμίνι της ζωής, εφαρμόζοντας την απόφαση αυτή στην πράξη, πραγματοποιώντας την κατά τόπους, οι αγρότες θα καταλάβουν μόνοι τους που βρίσκεται η αλήθεια. Κι αν ακόμη […] ακολουθήσουν και παραπέρα τους σοσιαλιστές-επαναστάτες, κι αν ακόμη δώσουν σε αυτό το Κόμμα την πλειοψηφία στην Συντακτική Συνέλευση, πάλι εμείς θα πούμε: ας είναι κι έτσι. […]Πρέπει να ακολουθούμε τη ζωή, πρέπει να δίνουμε πλήρη ελευθερία στη δημιουργικότητα των λαϊκών μαζών. […] Πιστεύουμε ότι η αγροτιά θα μπορέσει η ίδια να λύσει καλύτερα από μας το ζήτημα αυτό σωστά, έτσι όπως πρέπει. Η ουσία δεν είναι αν θα το κάνει αυτό με το δικό μας πνεύμα, ή με το πνεύμα του προγράμματος των Εσέρων. Η ουσία είναι να αποκτήσει η αγροτιά σταθερή πεποίθηση ότι στο χωριό δεν υπάρχουν πια τσιφλικάδες, ότι οι ίδιοι οι αγρότες πρέπει να λύσουν όλα τα ζητήματα, να οργανώσουν οι ίδιοι τη ζωή τους.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ
Η Συντακτική Συνέλευση αποφασίζει:
I
1. Η Ρωσία ανακηρύσσεται Δημοκρατία των Σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και αγροτών βουλευτών. Όλη η εξουσία στο κέντρο και κατά τόπους ανήκει σ' αυτά τα Σοβιέτ.
2. Η Σοβιετική Δημοκρατία της Ρωσίας ιδρύεται με βάση την ελεύθερη ένωση ελεύθερων εθνών, σαν Ομοσπονδία των Εθνικών Σοβιετικών Δημοκρατιών.
II
Βάζοντας σαν βασικό της καθήκον την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την πλήρη εξαφάνιση της διαίρεσης της κοινωνίας σε τάξεις, την αμείλικτη κατάπνιξη της αντίστασης των εκμεταλλευτών, την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας και τη νίκη του σοσιαλισμού.
1. Η ατομική ιδιοκτησία γης καταργείται. Όλη η γη, με όλα τα κτίρια, τα εργαλεία και τα άλλα εξαρτήματα της αγροτικής παραγωγής ανακηρύσσεται περιουσία όλου του εργαζόμενου λαού.
2. Επικυρώνεται ο σοβιετικός νόμος για τον εργατικό έλεγχο και για το Ανώτατο συμβούλιο της λαϊκής οικονομίας, με σκοπό να εξασφαλιστεί η εξουσία του εργαζόμενου λαού πάνω στους εκμεταλλευτές και σαν πρώτο βήμα για να περάσουν ολοκληρωτικά οι φάμπρικες, τα εργοστάσια, τα ορυχεία, οι σιδηρόδρομοι και τα άλλα μέσα παραγωγής και μεταφορών στην ιδιοκτησία του εργατοαγροτικού κράτους.
3. Επικυρώνεται το πέρασμα όλων των τραπεζών στην ιδιοκτησία του εργατοαγροτικού κράτους, σαν ένας από τους όρους για την απελευθέρωση των εργαζόμενων μαζών από το ζυγό του κεφαλαίου.
4. Για να εξαλειφθούν τα παρασιτικά στρώματα της κοινωνίας καθιερώνεται η γενική υποχρεωτική εργασία.
5. Για να εξασφαλιστεί όλη η εξουσία στις εργαζόμενες μάζες και για να λείψει κάθε δυνατότητα παλινόρθωσης της εξουσίας των εκμεταλλευτών, εκδίδεται διάταγμα για τον εξοπλισμό των εργαζομένων, για την συγκρότηση σοσιαλιστικού κόκκινου στρατού των εργατών και των αγροτών και για τον ολοκληρωτικό αφοπλισμό των εύπορων τάξεων.
III
1. Εκφράζοντας την ακλόνητη απόφαση να αποσπάσει την ανθρωπότητα από τα νύχια του χρηματιστικού κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού που στο σημερινό πόλεμο, τον πιο εγκληματικό απ' όλους τους πολέμους, πλημμύρισαν τη γη με αίμα, η Συντακτική Συνέλευση προσχωρεί ολοκληρωτικά στην πολιτική που εφαρμόζει η Σοβιετική εξουσία, στην πολιτική που ξεσκίζει τα μυστικά σύμφωνα, οργανώνει την πιο πλατιά συναδέλφωση με τους εργάτες και τους αγρότες των στρατών, που πολεμούν σήμερα μεταξύ τους και προσπαθεί να πετύχει με κάθε θυσία, με επαναστατικά μέτρα, δημοκρατική ειρήνη ανάμεσα στους λαούς, χωρίς προσαρτήσεις και χωρίς επανορθώσεις, με βάση την ελεύθερη αυτοδιάθεση των εθνών.
2. Για τους ίδιους σκοπούς η Συντακτική Συνέλευση επιμένει στην πλήρη ρήξη με τη βάρβαρη πολιτική του αστικού πολιτισμού, που στήριξε την ευημερία των εκμεταλλευτών ορισμένων επίλεκτων εθνών πάνω στην υποδούλωση εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων του πληθυσμού της Ασίας, των αποικιών γενικά και των μικρών χωρών.
Η Συντακτική Συνέλευση χαιρετίζει την πολιτική του Συμβουλίου Λαϊκών Επιτρόπων, που διακήρυξε την πλήρη ανεξαρτησία της Φιλανδίας, που άρχισε να αποσύρει τα στρατεύματά της από την Περσία, που διακήρυξε την ελευθερία αυτοδιάθεσης της Αρμενίας.
3. Η Συντακτική Συνέλευση θεωρεί σαν πρώτο χτύπημα ενάντια στο διεθνές τραπεζικό, χρηματιστικό κεφάλαιο το σοβιετικό νόμο για την ακύρωση (σβήσιμο) των δανείων που είχαν συνάψει οι κυβερνήσεις του τσάρου, των τσιφλικάδων και της αστικής τάξης και εκφράζει την πεποίθηση ότι η Σοβιετική εξουσία θα προχωρήσει σταθερά σ' αυτό το δρόμο ως την πλήρη νίκη της διεθνούς εργατικής εξέγερσης ενάντια στο ζυγό του κεφαλαίου.
IV
Η Συντακτική Συνέλευση, που έχει εκλεγεί με βάση τους καταρτισμένους πριν την Οκτωβριανή επανάσταση εκλογικούς συνδυασμούς των κομμάτων, τότε που ο λαός δεν μπορούσε ακόμη να ξεσηκωθεί με όλο του τον όγκο ενάντια στους εκμεταλλευτές, δεν ήξερε πόση δύναμη έχει η αντίστασή τους, όταν πρόκειται να υπερασπίσουν τα ταξικά τους προνόμια, δεν είχαν ακόμη καταπιαστεί πρακτικά με τη δημιουργία της σοσιαλιστικής κοινωνίας - η Συντακτική Συνέλευση θα θεωρούσε θεμελιακό λάθος, ακόμη και από τυπική άποψη, να αντιταχθεί στη Σοβιετική εξουσία.
Από άποψη ουσίας η Συντακτική Συνέλευση θεωρεί ότι τώρα, τη στιγμή της ύστατης πάλης του λαού ενάντια στους εκμεταλλευτές του, δεν μπορεί να υπάρχει θέση για τους εκμεταλλευτές σε κανένα όργανο της εξουσίας. Η εξουσία πρέπει να ανήκει στο ακέραιο και αποκλειστικά στις εργαζόμενες μάζες και στον πληρεξούσιο αντιπρόσωπό τους - στα Σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και αγροτών βουλευτών.
Η Συντακτική Συνέλευση, υποστηρίζοντας τη Σοβιετική εξουσία και τα διατάγματα του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων, θεωρεί πως η αποστολή της περιορίζεται στη θεμελίωση των βάσεων του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Ταυτόχρονα, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια πραγματικά ελεύθερη και εθελοντική και, συνεπώς, ακόμη πιο στενή και σταθερή συμμαχία των εργαζόμενων τάξεων όλων των εθνών της Ρωσίας, η Συντακτική Συνέλευση περιορίζει τα καθήκοντά της στην καθιέρωση των θεμελιακών αρχών της Ομοσπονδίας των Σοβιετικών Δημοκρατιών της Ρωσίας, αφήνοντας στους εργάτες και στους αγρότες του κάθε έθνους να αποφασίσουν ανεξάρτητα στο δικό τους κυρίαρχο σοβιετικό συνέδριο, αν επιθυμούν και πάνω σε ποιες βάσεις επιθυμούν να παίρνουν μέρος στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και στα υπόλοιπα ομοσπονδιακά σοβιετικά όργανα.

Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ II ΔΙΕΘΝΟΥΣ
«Η θυσία των βασικών σκοπών του προλεταριάτου στους μεσοβέζικους και συγκεχυμένους σκοπούς του φιλελευθερισμού αποτελεί και την ουσία του οπορτουνισμού στα ζητήματα τακτικής».
Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ II ΔΙΕΘΝΟΥΣ
«Η αστική κοινωνία εκτρέφει συνεχώς τέτοιους πολιτικούς, που τους αρέσει να αυτοονομάζονται εξωταξικοί, και τέτοιους οπορτουνιστές, που τους αρέσει να αυτοονομάζονται σοσιαλιστές, που όλοι τους σκόπιμα και συστηματικά εξαπατούν τις μάζες με τα πιο παχιά, με τα πιο «αριστερά» λόγια».
ΜΙΑ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ
«Ο οπορτουνισμός δεν είναι κάτι το τυχαίο, δεν είναι σφάλμα, δεν είναι αστοχία, δεν είναι προδοσία ορισμένων ατόμων, αλλά κοινωνικό προϊόν μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής. Δεν εμβαθύνουν όμως όλοι στη σημασία αυτής της αλήθειας. Τον οπορτουνισμό τον έθρεψε ο λεγκαλισμός».
ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΥΤΟΥ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
«Δεν πρέπει να ακολουθούμε δουλικά τη στιγμή, αυτό θα είναι οπορτουνισμός. Πρέπει να μελετάμε τις πιο βαθιές αιτίες των γεγονότων και τις απώτερες συνέπειες της τακτικής μας».
ΣΟΣΙΑΛΣΩΒΙΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΕΣ
«Όταν οι άνθρωποι που κουράστηκαν και έσπασαν ανεβαίνουν στο βήμα της δημοσιογραφίας και διακηρύσσουν ότι η φυγή τους δεν είναι εκδήλωση κούρασης, αδυναμίας, διανοουμενίστικης παλιανθρωπιάς, αλλά πράξη αξιέπαινη και επιπλέον φορτώνουν την ευθύνη στην παράνομη οργάνωση που την παρουσιάζουν σαν «ανίκανη για δράση», ή «άχρηστη», ή «απονεκρωμένη» κτλ, τότε οι φυγάδες αυτοί γίνονται σιχαμένοι αποστάτες, προδότες. Τότε οι φυγάδες αυτοί γίνονται οι χειρότεροι συμβουλάτορες και εξίσου επικίνδυνοι εχθροί του εργατικού κινήματος.
Το πολιτικό περιεχόμενο του σοσιαλσωβινισμού και του οπορτουνισμού είναι ένα και το ίδιο: συνεργασία των τάξεων, απάρνηση της δικτατορίας του προλεταριάτου, παραίτηση από την επαναστατική δράση, προσκύνημα της αστικής νομιμότητας, έλλειψη εμπιστοσύνης προς το προλεταριάτο, εμπιστοσύνη προς την αστική τάξη. Οι ίδιες πολιτικές ιδέες. Το ίδιο πολιτικό περιεχόμενο τακτικής».

Το 1918 στις 10 Φλεβάρη γράφει το τηλεγράφημα στη ρωσική αντιπροσωπία στη διάσκεψη ειρήνης του Μπρέστ-Λιτόφσκ, με το οποίο ζητά να υπογραφεί αμέσως συνθήκη ειρήνης με τη Γερμανία.
Στις 15 Μάρτη πραγματοποιείται το έκτακτο συνέδριο των Σοβιέτ και εγκρίνει τη θέση του Λένιν για την υπογραφή συνθήκης ειρήνης.
Στις 30 Αυγούστου 1918 η Φάνια Καπλάν, μέλος του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος (Εσέροι), πλησίασε το Λένιν μετά από μία ομιλία του σε κάποια συνεδρίαση, ενώ βρισκόταν στο δρόμο για το αυτοκίνητό του. Τον φώναξε και όταν αυτός γύρισε, τον πυροβόλησε τρεις φορές, δύο από τις σφαίρες τον βρήκαν στον ώμο και τον πνεύμονα. Ο Λένιν οδηγήθηκε στο διαμέρισμά του στο Κρεμλίνο. Οι γιατροί αποφάσισαν ότι ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο να αφαιρεθούν οι σφαίρες. Ο Λένιν συνήλθε τελικά, αν και η υγεία του εξασθένησε από αυτό το σημείο. Θεωρείται ότι το γεγονός αυτό συνέβαλε στον πρόωρο θάνατό του.
Το 1919 γράφει το βιβλίο «η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι».
Το 1920 στις 17 Απριλίου εκδίδεται το βιβλίο του «Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού».
Στις 19 Ιούλη- 7 Αυγούστου πραγματοποιείται το 2ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

---
Κανένα ζήτημα της ταξικής πάλης δεν λύθηκε ως τώρα στην ιστορία με άλλον τρόπο, παρά με την βία. Η βία, όταν ασκείται από την μεριά των εργαζόμενων και εκμεταλλευόμενων μαζών ενάντια στους εκμεταλλευτές, - μάλιστα, είμαστε υπέρ μιας τέτοιας βίας!
---
Η ανοιχτή πολιτική είναι η καλύτερη πολιτική. Η πολιτική που στηρίζεται σε αρχές είναι η πιο πρακτική πολιτική. Μόνον αυτή μπορεί να τραβήξει πραγματικά και σταθερά με το μέρος της σοσιαλδημοκρατίας τις συμπάθειες και την εμπιστοσύνη των μαζών.
---
Εκτός από άλλα λάθη βλέπουμε ότι μερικοί χρησιμοποιούν αδέξια την εξουσία, όταν λένε: απόκτησα την εξουσία, σου έδωσα την εντολή, κι εσύ πρέπει να υπακούσεις.
---
Οι επαναστάσεις δεν γίνονται παραγγελιά, δεν καθορίζονται για τούτη ή εκείνη τη στιγμή, αλλά ωριμάζουν στο προτσές της ιστορικής εξέλιξης και ξεσπούν σε μια στιγμή που καθορίζεται από ένα σύμπλεγμα ολόκληρης σειράς εσωτερικών και εξωτερικών αιτιών.
---
Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατικό κίνημα. Ό,τι κι αν πει κανείς γι’ αυτή τη σκέψη δεν θα ήταν αρκετό, σε μια εποχή που μαζί με το κήρυγμα του οπορτουνισμού, που έχει γίνει της μόδας, συμβαδίζει η έλξη προς τις πιο στενές μορφές πραχτικής δράσης.
---
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βοηθήσεις τους ταλαντευόμενος από το να πάψεις να ταλαντεύεσαι ο ίδιος.
---
Η επανάσταση νικά όταν κινεί μπροστά την πρωτοπόρα τάξη, δίνοντας σοβαρά χτυπήματα στην εκμετάλλευση. Οι επαναστάσεις με τον όρο αυτό νικούν ακόμη και όταν νικούνται.

Το 1921 στις 25 Γενάρη γράφει την μπροσούρα «Και πάλι για τα συνδικάτα, η τρέχουσα κατάσταση και τα λάθη του Τρότσκι και του Μπουχάριν»
Στις 8-16 Μάρτη γίνεται το 10ο συνέδριο του Ρωσικού Κ.Κ.
Στις 22 Ιούνη – 12 Ιούλη πραγματοποιείται το 3ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Το 1922 στις 26 Μάη αρχίζει η περίοδος που είναι σοβαρά άρρωστος.
Ο Λένιν πέθανε στις 21 Ιανουαρίου, 1924 στην πόλη Γκόρκι (συνοικισμός κοντά στη Μόσχα).
Η Αγία Πετρούπολη μετονομάστηκε σε Λένινγκραντ προς τιμήν του. Αυτό παρέμεινε το όνομα της πόλης μέχρι τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, όταν και πήρε ξανά το αρχικό όνομά της. Μέχρι σήμερα η σορός του φυλάγεται στο μαυσωλείο.

Όρκος μπροστά στη σορό του Λένιν από τον Ι.Β.Στάλιν
Σύντροφοι! Eμείς οι κομμουνιστές είμαστε άνθρωποι με ιδιόμορφη πάστα. Eίμαστε φτιαγμένοι από ξεχωριστό υλικό. Eίμαστε εκείνοι, που αποτελούμε τη στρατιά του μεγάλου προλετάριου στρατηλάτη, τη στρατιά του συντρόφου Λένιν. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ανώτερο από την τιμή να ανήκεις σ' αυτή τη στρατιά. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ανώτερο από τον τίτλο του μέλους του κόμματος, που ιδρυτής και ηγέτης του είναι ο σύντροφος Λένιν. Δεν μπορεί ο καθένας να είναι μέλος αυτού του κόμματος. Δεν μπορεί ο καθένας ν' αντέξει στις κακουχίες και στις μπόρες, που συνδέονται με την ιδιότητα του μέλους αυτού του κόμματος. Παιδιά της εργατικής τάξης, παιδιά της ανέχειας και του αγώνα, παιδιά απίστευτων στερήσεων και ηρωικών προσπαθειών, να ποιοι, πρώτ' απ' όλα, πρέπει να είναι μέλη αυτού του κόμματος. Nα γιατί το κόμμα των λενινιστών, το κόμμα των κομμουνιστών ονομάζεται και κόμμα της εργατικής τάξης.
Aφήνοντάς μας ο σύντροφος Λένιν μας παράγγειλε να κρατάμε ψηλά και να φυλάμε καθαρό το μεγάλο τίτλο του μέλους του κόμματος. Σου ορκιζόμαστε, σύντροφε Λένιν, ότι θα εκπληρώσουμε τιμημένα αυτή σου την εντολή!
Tο μεγαλείο του Λένιν βρίσκεται, πρώτ' απ' όλα, στο ότι δημιούργησε τη δημοκρατία των Σοβιέτ και έτσι έδειξε στην πράξη στις καταπιεζόμενες μάζες όλου του κόσμου ότι η ελπίδα για την απολύτρωσή τους δεν έχει χαθεί, ότι η κυριαρχία των τσιφλικάδων και των κεφαλαιοκρατών δεν είναι αιώνια, ότι το βασίλειο της δουλειάς μπορεί να δημιουργηθεί με τις προσπάθειες των ίδιων των εργαζομένων, ότι το βασίλειο της δουλειάς πρέπει να δημιουργηθεί στη γη και όχι στον ουρανό. Φλόγισε έτσι τις καρδιές των εργατών και των αγροτών όλου του κόσμου με την ελπίδα της απελευθέρωσης. Kι έτσι εξηγείται το γεγονός ότι το όνομα του Λένιν έγινε το πιο αγαπημένο όνομα για τις εργαζόμενες και εκμεταλλευόμενες μάζες.
Aφήνοντάς μας ο σύντροφος Λένιν μας παράγγειλε να στερεώνουμε και να πλαταίνουμε την Ένωση των Δημοκρατιών. Σου ορκιζόμαστε, σύντροφε Λένιν, ότι θα εκπληρώσουμε τιμημένα κι αυτή σου την εντολή!
O Λένιν ποτέ δεν έβλεπε τη Δημοκρατία των Σοβιέτ σαν αυτοσκοπό. Tη θεωρούσε πάντοτε σαν απαραίτητο κρίκο για την ενίσχυση του επαναστατικού κινήματος στις χώρες της Δύσης και της Aνατολής, σαν απαραίτητο κρίκο για τη διευκόλυνση της νίκης των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο πάνω στο κεφάλαιο. O Λένιν ήξερε ότι μόνο μια τέτοια αντίληψη είναι σωστή, όχι μόνο από διεθνή άποψη, μα και από την άποψη της διατήρησης της ίδιας της δημοκρατίας των Σοβιέτ.
O Λένιν ήξερε ότι μόνο μ' αυτό τον τρόπο μπορούν να φλογιστούν οι καρδιές των εργαζομένων όλου του κόσμου για τις αποφασιστικές μάχες της απελευθέρωσης. Nα γιατί αυτός ο μεγαλοφυέστερος από τους πιο μεγαλοφυείς αρχηγούς του προλεταριάτου την επομένη κιόλας της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του προλεταριάτου έβαλε τα θεμέλια της προλεταριακής Διεθνούς. Nα γιατί δεν κουραζότανε να πλαταίνει και να στερεώνει την ένωση των εργαζομένων όλου του κόσμου, την Kομμουνιστική Διεθνή.
Eίδατε τις μέρες αυτές ότι δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι ήρθαν για προσκύνημα στη σορό του σύντροφου Λένιν. Mπορείτε να μην αμφιβάλλετε ότι ύστερα από τους αντιπροσώπους των εκατομμυρίων θα ξεχυθούν οι αντιπρόσωποι δεκάδων κι εκατοντάδων εκατομμυρίων απ' όλες τις άκρες του κόσμου για να βεβαιώσουν ότι ο Λένιν ήταν αρχηγός όχι μόνο του ρωσικού προλεταριάτου, όχι μόνο των εργατών της Eυρώπης, όχι μονάχα της αποικιακής Aνατολής, μα και όλου του εργαζόμενου κόσμου πάνω στη γήινη σφαίρα.
Aφήνοντάς μας ο σύντροφος Λένιν μας παράγγειλε να είμαστε πιστοί στις αρχές της Kομμουνιστικής Διεθνούς. Σου ορκιζόμαστε, σύντροφε Λένιν, ότι δε θα λυπηθούμε τη ζωή μας για να στερεώνουμε και να πλαταίνουμε την ένωση των εργαζομένων όλου του κόσμου, την Kομμουνιστική Διεθνή!

Το βασικό Συγγραφικό έργο του Β.Ι.Λένιν
1894: Τι είναι οι «Φίλοι του Λαού» και πώς πολεμούν τους Σοσιαλδημοκράτες
1899: Το πρόγραμμά μας
1899: Ο καπιταλισμός στη γεωργία
1899: Απάντηση στον κύριο Ν.Π. Νεζντάνωφ
1899: Το άμεσο καθήκον μας
1899: Ένα άμεσο ερώτημα
1899: Η καταστροφή των μικροπαραγωγών
1899: Η ανάπτυξη των μεγάλων εργοστασίων
1899: Άκριτος κριτικισμός
1900: Tα Άμεσα Καθήκοντα του Κινήματός μας
1901: Τι να κάνουμε
1904: Ένα βήμα μπροστά, δυο βήματα πίσω
1905: Η αρχή της Ρωσικής Επανάστασης
1905: Σοσιαλισμός και θρησκεία
1905: Δυο ταχτικές της σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση
1907: Μέσα σε 12 χρόνια (εισαγωγή)
1908: Τα διδάγματα της κομμούνας
1908: Υλισμός και Εμπειριοκριτισμός
1909: Σχετικά με τη στάση του Εργατικού Κόμματος απέναντι στη θρησκεία
1909: Γράμμα προς το Ζηνόβιεφ
1911: Ερύθημα αιδούς του υποκριτή και ταρτούφου Τρότσκι
1911: Aπό το στρατόπεδο του "εργατικού" κόμματος του Στολίπιν
1912: Προς τη συντακτική επιτροπή της εφημερίδας "Πράβντα"
1913: Τα 3 Συστατικά Μέρη και οι 3 Πηγές του Μαρξισμού
1913: Ο Βαλκανικός Πόλεμος και ο σοβινισμός των αστών
1914: Η Εθνική Ισότητα
1914: Το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση τους
1915: Το Σύνθημα για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης
1916: Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού
1917: Κράτος κι Επανάσταση
1917: Οι θέσεις της 4ης του Απρίλη
1917: Σχετικά με τους συμβιβασμούς
1917: Η Διπλή Εξουσία
1917: Μαρξισμός και Εξέγερση
1917: Γράμμα στα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής
1917: Μπορούν οι Μπολσεβίκοι να διατηρήσουν την κρατική εξουσία;
1918: Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι
1918: Η επαναστατική φρασεολογία
1920: Τα καθήκοντα των Ενώσεων νεολαίας
1920: Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού
1921: Η 4η Επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης
1921: Και πάλι για τα συνδικάτα: Η τρέχουσα κατάσταση και τα λάθη του Τρότσκι και του Μπουχάριν
1922: Γράμμα προς το συνέδριο (Η Διαθήκη)
1923: H Επανάστασή μας
Για τον Μαρξ και το μαρξισμό
Φιλοσοφικά τετράδια
Κριτικά Σημειώματα για το Εθνικό Ζήτημα
Για τους κανόνες της κομματικής ζωής και τις αρχές της κομματικής καθοδήγησης
Ο Καρλ Μαρξ και η θεωρία του
Για τα συνδικάτα

πηγή:Iστοσελίδα της ΚΟΕ