Θα μιλήσει επιτέλους η Αριστερά για τη χώρα;

Με άρθρο του στην εφημερίδα Εποχή της 26/2/12, υπό τον τίτλο Πατριωτικά Μέτωπα και συμπαράταξη της Αριστεράς ο σύντροφος Μπάμπης Γεωργούλας απαντά σε δύο κείμενα που δημοσιεύτηκαν στον Δρόμο στις 18/2/12.

Συγκεκριμένα, στα άρθρα Σε θέση πρωταγωνιστή το μαζικό λαϊκό κίνημα, του Ρ. Ρινάλντι και Τι είδους αίτημα είναι η πραγματική Δημοκρατία, του Χρ. Καραμάνου. Οι αναγνώστες μας θα μπορούσαν να διαβάσουν το άρθρο του Μπ. Γεωργούλα στη διεύθυνση: www.epohi.gr/portal/politiki/11363-2012-02-27-15-19-36. Το αφετηριακό ζήτημα που θα θέλαμε να εστιάσουμε είναι αν η Αριστερά θα έχει ουσιώδη λόγο γύρω από τα ζητήματα της πατρίδας, του έθνους, της χώρας.

Χάσμα λαού και ορισμένης Αριστεράς
Η αντίληψη η οποία έχει εδώ και χρόνια διαμορφωθεί σε πτέρυγες της Αριστεράς -και την οποία αναπαράγει ο σ. Μπ. Γεωργούλας- είναι ότι αυτά τα ζητήματα «νοθεύουν» το λόγο της Αριστεράς, της οποίας η φυσιογνωμία οφείλει να καθορίζεται μόνο από το ταξικό ζήτημα. Να σημειώσουμε ότι στην αντίληψη αυτή συγκλίνουν αφενός δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς που έχουν κεντρική αναφορά στον αριστερό ευρωπαϊσμό και στο μεταρρυθμισμό και αφετέρου οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Μάλιστα, ανάλογες είναι και οι αντιλήψεις του ΚΚΕ, με τις οποίες πιο αναλυτικά θα ασχοληθούμε σε άλλο σημείωμα.
Η σύγκλιση αντιθετικών ρευμάτων της Αριστεράς στην υποτίμηση του ανεξαρτησιακού ζητήματος, ρευμάτων που δεν μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους ούτε καν για μια κοινή διαδήλωση π.χ. ενάντια στη Δανειακή Σύμβαση, έχει ως βάση την, κοινή επίσης, υποτίμηση του ζητήματος του ιμπεριαλισμού. Από τη σκέψη τους έχει διαγραφεί η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση της Ελλάδας και του λαού της, υπάρχει μόνο ένας καθαρός και ανόθευτος αναπτυγμένος καπιταλισμός - κι αυτό ήδη είναι μια μεγάλη παραμόρφωση της πραγματικότητας, πόσο μάλλον που ορισμένοι ανακαλύπτουν την ιμπεριαλιστική ή μικροϊμπεριαλιστική Ελλάδα. Έτσι, λοιπόν, οδηγούνται σε πολιτικές θέσεις καινοφανείς που δεν μπορούν να γειωθούν στο λαό. Γιατί ακριβώς η ίδια η εμπειρία του λαού είναι που του δείχνει το ρόλο του ξενικού παράγοντα, καθώς και το ρόλο του πολιτικού συστήματος, που δουλικά τον υπηρετεί.
Συνεπώς, εδώ ανοίγεται ένα σχίσμα ανάμεσα στις αντιλήψεις ενός μεγάλου τμήματος της υπαρκτής Αριστεράς και στις αντιλήψεις που υπάρχουν ή που μπορούν να γειωθούν, να κατοχυρωθούν, μέσα στο λαό -ειδικά σήμερα που έχουμε σημαντικές αλλαγές στη λαϊκή συνείδηση μέσα από τους αγώνες και εξαιτίας της αντιδραστικής μετάλλαξης του συστήματος σε ένα ειδικό καθεστώς. Το σχίσμα είναι πλέον ορατό διά γυμνού οφθαλμού, γίνεται χάσμα, γι’ αυτό και το μαζικό λαϊκό κίνημα έχει μια δική του δυναμική, χωρίς να επηρεάζεται από τα δόγματα και τα κελεύσματα κομμάτων, πτερύγων, συνδικαλιστικών φορέων.
Αν θέλει η Αριστερά να γίνει χρήσιμη στο λαό, να γεφυρώσει το χάσμα, πρέπει να φροντίσει να δει την πραγματικότητα. Επιτέλους, ας αντιληφθεί ότι δέσμια αυτών των αντιλήψεων δεν πήρε χαμπάρι την εκρηκτικότητα του ζητήματος του χρέους, του ζητήματος της παραγωγικής αποδιάρθρωσης. Σήμερα, δεν συνειδητοποιεί ότι ζούμε σε ένα ειδικό καθεστώς, όταν όλος ο λαός φωνάζει «η χούντα δεν τελείωσε το ’73» και «κάτω η νέα κατοχή». Και ο σ. Μπ. Γεωργούλας επιμένει ότι δεν έχουμε κατοχή. Εντάξει, μπορεί να μη θεωρεί πρόβλημα τη συγκεκριμένη απόσταση από αυτό που πιστεύει ο λαός, μπορεί να θεωρεί ότι πρέπει να υπερασπιστεί μια εντελώς μειοψηφική μέσα στο λαό αντίληψη. Αλλά τότε, ας μη θεωρεί ότι αυτή αντίληψη μπορεί να θέσει ζήτημα ακόμη και κυβερνητικής διεξόδου, όπως συζητά ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, προφανώς, αυτός ο συνδυασμός είναι αδιανόητος.

Tο εθνικό ζήτημα διαχωρίζει λαό από μεγαλοαστισμό
Κι ακόμη, θεωρεί απλούστευση ο σύντροφος το ότι «βαδίζει η χώρα σε διάλυση». Γιατί κατ’ αυτόν «μια ορισμένη “Ελλάδα” τρίβει τα χέρια και πανηγυρίζει». Σίγουρα, ο μεγαλοαστισμός πανηγυρίζει. Το ζήτημα όμως παραμένει: η χώρα πού πηγαίνει; Ή μήπως δεν υπάρχει η έννοια χώρα; Μήπως πλέον δεν υπάρχει αυτή η οντότητα; Μήπως υπάρχουν μόνο κεφάλαια και ανταγωνισμοί κεφαλαίων και οι χώρες έχουν ρευστοποιηθεί; Μήπως, άραγε, δεν υπάρχει Γερμανία και υπάρχει μόνο Deutsche Bank; Μα όποιος δεν έχει παρωπίδες βλέπει ότι υπάρχει Γερμανία, υπάρχουν ιμπεριαλιστικά κράτη, υπάρχει μια διακρατική μονοπωλιακή ένωση, η Ε.Ε. Κι όσο υπάρχουν αυτά, άλλο τόσο υπάρχουν χώρες που υφίστανται τις συνέπειες της πολιτικής τους. Και στις χώρες αυτές μπορεί να αναπτυχθεί πολιτικός αγώνας, όπου το εθνικό να αντιτάσσεται στο πλανηταρχικό, η αυτοδύναμη ανάπτυξη στην παραγωγική αποδιάρθρωση και αποστράγγιση πόρων.
Τελικά, στην Ελλάδα και σε χώρες όπως η Ελλάδα, οι τάξεις δεν διαχωρίζονται μόνο στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το κεφάλαιο. Διαχωρίζονται, επίσης, με βάση τον προσανατολισμό και το υλικό συμφέρον που έχουν για την πορεία της χώρας. Ο μεγαλοαστισμός ξεπουλά τη χώρα και το παραγωγικό της δυναμικό, γινόμενος -κατά βάση- ενδιάμεσος και υπεργολάβος στο ξένο κεφάλαιο και απολαμβάνοντας ένα μέρος των κερδών της καταλήστευσης. Είναι υποτελής στον ιμπεριαλισμό σε όλες τις εκδοχές του (ΗΠΑ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΝΕ κ.λπ.). Από την άλλη μεριά, ο λαός υπερασπίζεται τη χώρα, θέλει την παραγωγική της ανασυγκρότηση και βέβαια θέλει το δίκαιο μοίρασμα των βαρών και του πλούτου σε όλους. Ο λαός γνωρίζει και μπορεί να αντιληφθεί τις μεγάλες δυνατότητες του φυσικού και του ανθρώπινου πλουτοπαραγωγικού δυναμικού της χώρας. Και δίνει κεντρικό πολιτικό αγώνα γι’ αυτό, σήμερα, ενάντια σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα - που κι αυτό ο σ. Μπ. Γεωργούλας το αμφισβητεί, λέει «σάπιο(;)», καθώς άλλη μια αντίληψη αυτής της Αριστεράς είναι ότι η διαφθορά είναι δευτερεύον στοιχείο, όχι σύμφυτο και γενικευμένο χαρακτηριστικό του συστήματος. Συμπερασματικά, μεγαλοαστισμός και λαός έχουν εντελώς αντίθετα συμφέροντα για την πορεία της χώρας. Μια αλήθεια απλή, πλατιά κατανοητή αλλά ακατανόητη σε μια Αριστερά ευρωπαϊστική, κοσμοπολίτικη, «καθαρούτσικα» αντικαπιταλιστική.
Και ναι, σήμερα η στάση του μεγαλοαστισμού και του σάπιου πολιτικού συστήματος είναι προδοτική για τη χώρα και το λαό της - και για τη χώρα και για το λαό της. Δίκαια ο λαός φωνάζει «Προδότες! Κλέφτες!». Απευθύνοντας -και- αυτήν την κριτική στο μεγαλοαστισμό, απευθύνεις την πιο βαριά κριτική, αυτή που τον απονομιμοποιεί περισσότερο. Πετυχαίνοντας το λαϊκό κίνημα να γκρεμίσει το σάπιο πολιτικό σύστημα, ανοίγει μια πορεία ρήξεων, βάζοντας ταυτόχρονα το μεγαλοαστισμό σε δυσμενή θέση. Κι αυτό μπορεί σήμερα να γίνει εφικτό, ξεκινώντας όχι κατ’ ευθείαν από τα ζητήματα της εκμετάλλευσης, αλλά από τα ζητήματα της κατάκτησης της ανεξαρτησίας, της πραγματικής Δημοκρατίας, της απαλλαγής από τη χρεομηχανή, της δρομολόγησης της παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Tι συμβολίζει η σημαία;
Τέλος, κάνει εντύπωση η υποτίμηση του ζητήματος της εθνικής αξιοπρέπειας. Γράφει ο σ. Μπ. Γεωργούλας: «Ως μέτοχος μιας πολιτικής παράδοσης με σύμβολο μια κόκκινη σημαία πάνω σε μια ελληνική, ποτέ δεν φαντάστηκα την ελληνική σημαία σαν κάτι παραπάνω από σύμβολο εθνικής-τοπικής ιδιαιτερότητας του σοσιαλισμού που οραματιζόμαστε και οπωσδήποτε όχι ως σύμβολο αντίστασης σε μια ολομέτωπη ταξική επίθεση».
Εντάξει, ας μην αναγνωρίζει ο σύντροφος το ότι ο λαός με τους αγώνες του έχει δώσει ένα διαφορετικό συμβολισμό στη σημαία, από το ΕΑΜ και το Πολυτεχνείο μέχρι πρόσφατα, με το κίνημα των πλατειών και με την έκρηξη της λαϊκής οργής στις παρελάσεις. Μα δεν συναισθάνεται ότι ακολουθώντας τη λογική του μάλλον καταλήγουμε στο ότι ο Γλέζος με τον Σάντα, ενδεχομένως, ήθελαν να καταδείξουν την «ολομέτωπη ταξική επίθεση» του ναζισμού, γι’ αυτό κατέβασαν τη σβάστικα από την Ακρόπολη! Δεν προβληματίζεται που σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο, βγαίνουν άνθρωποι στο δρόμο, φωνάζοντας «Είμαστε όλοι Έλληνες» και ανεμίζοντας την ελληνική σημαία; Τι συμβολίζει, άραγε, εκεί η σημαία;
Δεν αντιλαμβάνεται τελικά ο σ. Μπ. Γεωργούλας -και ένα μεγάλο τμήμα της υπαρκτής Αριστεράς- ότι σε χώρες όπως η Ελλάδα, το ταξικό είναι τόσο στενά συνδεδεμένο με το εθνικό; Και το εθνικό, το πατριωτικό, τόσο στενά συνδεδεμένο με το διεθνιστικό και τόσο ριζικά αντίθετο με το εθνικιστικό; Γιατί από τη μια έχουμε την υπεράσπιση της πατρίδας και του λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό, με όπλο την αλληλεγγύη των άλλων λαών (πατριωτικό-διεθνιστικό), και από την άλλη την τυφλή αντίληψη υπεροχής ενός λαού απέναντι σε άλλους που ιστορικά πάντα μετασχηματίστηκε σε προδοτική συνεργασία με τους ισχυρούς (εθνικισμός).
Γι’ αυτό, άλλωστε, είναι τόσο τραγικά λαθεμένος ο όρος «εθνικοπατριωτισμός», που χρησιμοποιούν διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς, ταυτίζοντας τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό.

Χρίστος Καραμάνος

Δρόμος της Αριστεράς

Φόβος και ταραχή πίσω απ’ τα χαμόγελα…

Συνηθίσαμε, τα δύο τελευταία χρόνια, να προσαρμοζόμαστε στις καταστροφολογίες από τη μια και τους πανηγυρισμούς από την άλλη. Κατά συνέπεια, συνηθίσαμε να υποφέρουμε όσα η τρόικα & Σία μάς «προσφέρουν» με γενναιοδωρία. Έτσι, οι πανηγυρισμοί και οι θριαμβολογίες για το κλείσιμο του PSI δεν μας παραξενεύουν και γνωρίζουμε καλά ότι θα τις διαδεχθεί -αργά ή γρήγορα- μια νέα θύελλα καταστροφής και χρεοκοπίας για να δεχτούμε τα επόμενα μέτρα. Αυτό το σκηνικό είναι το κλασικό πολιτικό πλαίσιο σε μια μεταμοντέρνα ευρωπαϊκή αποικία, όπως είναι πλέον η χώρα μας.
Το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, η Ελλάδα, δεν αφήνεται στην τύχη τής ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και η «διάσωσή» της στηρίζει έναν ευρωπαϊκό συμβιβασμό ανάμεσα σε Γερμανία και Γαλλία (μην ξεχνάμε τις εκλογές στη Γαλλία τον Απρίλη 2012) που αφορά και ρυθμίσεις για την πολιτική διαχείριση της κρίσης. Μια πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας, σήμερα, θα τίναζε στον αέρα αυτούς τους σχεδιασμούς, θα δημιουργούσε άλλες διεργασίες.
Αυτή η «ρύθμιση» φαίνεται ότι ξεμπλοκάρει το θέμα των εκλογών στην Ελλάδα. Άλλωστε και τα πρόσφατα ταξίδια Σαμαρά στην Ευρώπη, καθώς και η συνάντηση με την Μέρκελ, δείχνουν ότι διαλύονται τα σύννεφα που υπήρχαν την εποχή που ο Αντώνης φόραγε τον αντιμνημονιακό μανδύα.
Από μια άποψη, η διενέργεια εκλογών, που μπορεί να λειτουργήσει ως ένα εκτονωτικά για τις άγριες διαθέσεις του κόσμου απέναντι στο πολιτικό σύστημα, αποτέλεσε δέσμευση και αίτημα κομμάτων και πολιτών, γεγονός που καθιστά δύσκολη την παράταση μιας παράνομης, στην ουσία, διακυβέρνησης χωρίς την προσφυγή στις κάλπες.
Χαμόγελα, λοιπόν, γιατί καταγράφηκε άλλη μια «επιτυχία» και γιατί ο Μπαρόζο δήλωσε: «Να πάτε σε εκλογές, αλλά να μας διασφαλίσετε ότι στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δεν θα σταματήσουν τα προγράμματα για τα οποία δεσμευτήκατε». Ο τόνος είναι πολύ διαφορετικός από εκείνον της δήλωσης Σόιμπλε που σχεδόν απαγόρευε, μέχρι νεωτέρας, τις εκλογές. Τώρα το πράσινο φως έχει δοθεί.

Η ώρα του θρίλερ
Ας υποθέσουμε πως πάμε σε εκλογές μέχρι τον Ιούνιο. Ποια κόμματα θα συμμετάσχουν, ποια θα εκπροσωπηθούν στη Βουλή και τι ποσοστό θα συγκεντρώσουν; Πιο συγκεκριμένα, τι ποσοστό θα συγκεντρώσουν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα; Οι πλαγιοκοπήσεις που τους γίνονται (νέα κόμματα, ανάδειξη νέας ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) θα συναντηθούν με την οργή του κόσμου; Θα λειτουργήσουν ως αποτελεσματικά αναχώματα ή θα παρασυρθούν κι αυτά από το ρεύμα; Πέρα από τη μικροπολιτική και την μικρομπακαλική, υπάρχουν πραγματικά προβλήματα για το πολιτικό σύστημα και τη λειτουργία του στη χώρα.
Ποια είναι αυτά; Δεν υπάρχει κανένα κοινωνικό συμβόλαιο που να στηρίζει μια διακυβέρνηση σαν αυτές της μεταπολίτευσης (1974-2008), με μικρά διαλείμματα και κρισιακές καταστάσεις. Δεν λειτουργεί, πλέον, η δικομματική εναλλαγή. Ούτε αυτοδυναμίες είναι πιθανές, ούτε διοχέτευση της φθοράς του κυβερνώντος κόμματος στο δεύτερο και το αντίστροφο. Δεν υπάρχει, όμως, ούτε και ένας διπολισμός που να εκφράζει δύο μεγάλα και αντιτιθέμενα μπλοκ (περίπτωση Ιταλίας), μέσα στα οποία να «διαλυθούν» τα υπάρχοντα κόμματα ώστε να περνάγαμε από το δικομματικό στο διπολικό σύστημα.
Στην περίπτωσή μας υπάρχουν δύο-τρία μνημονιακά κόμματα που έχουν το χρέος να στηρίξουν μια πολιτική που έχει απέναντί της σχεδόν όλο το λαό. Δεν ισχύει, λοιπόν, αυτό που ισχυρίζεται ο Ανδρέας Λοβέρδος (16/2/2012): «Εξαλείφθηκε η πόλωση των δυο μεγάλων κομμάτων και δόθηκε η δυνατότητα για συνεργασία και εξάλειψη των προβλημάτων. Χωριστήκαμε σε δυο ομάδες, στις δυνάμεις του δημοκρατικού εξορθολογισμού από τη μια πλευρά, του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και όσων παρασύρθηκαν από τις πιέσεις, από την άλλη. Μένει να δούμε αν αυτή η προσπάθεια θα έχει συνέχεια».
Τα στρατόπεδα είναι σε κατάσταση ρευστοποίησης και οι δυνάμεις του «δημοκρατικού εξορθολογισμού» χρεώνονται τα εύσημα του σύγχρονου δωσιλογισμού και της προδοσίας. Η αντιαριστερή υστερία που διακατέχει τους εκπρόσωπούς τους δείχνει το φόβο όχι τόσο απέναντι στους φορείς της Αριστεράς, αλλά προς τον κόσμο και τις επιλογές του.
Η φθορά του μνημονιακού μπλοκ είναι πολύ μεγάλων διαστάσεων και τροφοδοτεί μια δυναμική πολιτική κρίση στη χώρα. Καμιά πολιτική διαχείριση, μέχρι στιγμής, δεν μπορεί να γίνει χωρίς κοινοβουλευτική έγκριση, κάλυψη, στήριξη της μνημονιακής, τροϊκανής μηχανής που ουσιαστικά κυβερνά.
Η ρευστότητα, η αστάθεια, οι εκρηκτικές καταστάσεις θα συνοδεύουν το πολιτικό κενό που υπάρχει και θα πυροδοτούν την πολιτική κρίση. Απλά, προς στιγμήν, κερδίζουν λίγο χρόνο και δοκιμάζουν νέες λύσεις (π.χ. διακυβέρνηση Παπαδήμου). Αυτή η είναι η τακτική τους μέσα στην κρίση.

Ο λαός έχει δύναμη και τροφοδοτεί την αγωνία τους
Υπάρχουν μπροστά μας τρεις σημαντικές και σημαδιακές στιγμές δημόσιας έκφρασης του λαού. Η πρώτη είναι κοντά και έχει ήδη φοβίσει όλους τους υπεύθυνους: Τι θα γίνει στις 25 Μαρτίου; Οι παρελάσεις έχουν αποδειχτεί αφορμές έκφρασης της λαϊκής οργής και τρόμου για τους επισήμους. Η δεύτερη είναι ο χαρακτήρας που θα πάρει η προεκλογική περίοδος: Ο Γ. Νταλάρας ένιωσε μια πρώτη κρυάδα στις συναυλίες «αλληλεγγύης». Ο πολιτικός κόσμος πώς θα εμφανιστεί, πώς θα περιοδεύσει, πώς θα γλιτώσει από τις μούντζες; Η τρίτη στιγμή θα είναι το βράδυ των εκλογών: Τι θα έχει ψηφίσει ο κόσμος, τι θα κάνει πίσω από το παραβάν;
Τι δείχνει αυτός ο φόβος; Ότι ο λαός έχει δύναμη, έχει τρόπους να στείλει μηνύματα, να τιμωρήσει. Καλά κάνουν και φοβούνται!

Ρούντι Ρινάλντι

Δρόμος της Αριστεράς

Δρόμος της Αριστεράς-αρ.φύλλου 106

Με τις υγείες μας

• Φόβος και ταραχή πίσω απ’ τα χαμόγελα… Η οργή του λαού ρευστοποιεί το σύστημα και τρομάζει τα επιτελεία, του Ρούντι Ρινάλντι
• Άλλοι φυτεύουν και διακινούν κι άλλοι κάνουν «πατάτες»! Αντιμέτωποι με μια πρωτογενή πρακτική, του Γιάννη Τσούτσια
• Μεγάλο θύμα τα ασφαλιστικά ταμεία. «Κούρεμα» με μεθόδους καμόρας, του Γιώργου Κατερίνη
• Προκλητικές απειλές Βενιζέλου για το χαράτσι μέσω της ΔΕΗ. Τρέμουν την οργάνωση του λαού και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια το ΣτΕ.

• Δημοσιογράφος-θύμα του υποψήφιου προέδρου. Πραγματικά εντυπωσιακό το «έργο» που άφησε πίσω του ο Χρ. Παπουτσής, του Μάριου Διονέλλη
• Θυμήσου το μέλλον… Στην τελική ευθεία για το 3^ο Συνέδριο της ΚΟΕ
• Ουδέν κρυπτόν υπό το... Ίλιον, του Σταύρου Γεωργά
• Η νίκη Πούτιν και η δυτική δημοκρατικοφανής υστερία. Οι σκοπιμότητες πίσω από τις καταγγελίες για νοθεία, της Αριάδνης Αλαβάνου
• Η… πανίδα των προκριματικών εκλογών στις ΗΠΑ. Μια αποκαλυπτική ματιά στο επίπεδο της κορυφαίας αμερικανικής πολιτικής αναμέτρησης, της Αλίκης Βεγίρη
• «Να αντιμετωπίσουμε την αδικία», μήνυμα της Λέιλα Χάλεντ
• Ρεϊνιόν: Marie Bigot, εκπρόσωπος της ομάδας πολιτών Τi Goute Dolo («μικρές σταγόνες νερού»), στο St-Pierre: «Δεν έχουμε ανάγκη τους μακρυχέρηδες πολιτικούς». Συνέντευξη στον Πέτρο Αλ Αχμάρ
• Οι «άθλ(ι)οι» της ανακύκλωσης. Μια συζήτηση με τον Χρήστο Καρακέπελη, για το ντοκιμαντέρ Πρώτη ύλη, συνέντευξη στην Ιφιγένεια Καλαντζή
• Η πατάτα που μιλάει και η πατάτα που καίει! του Στέλιου Ελληνιάδη

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ Η ΥΛΗ

Editorial
Σ’ ευχαριστώ, ω μαφία!


ΤΟ ΘΕΜΑ
Άλλοι φυτεύουν και διακινούν κι άλλοι κάνουν «πατάτες»! Αντιμέτωποι με μια πρωτογενή πρακτική, του Γιάννη Τσούτσια
Το κίνημα της πατάτας δεν είναι φολκλόρ. Πράξη αντίστασης και ένα νέο «όχι» σε ένα καθεστώς υποτέλειας και εξαθλίωσης, του Δημήτρη Σιανίδη
Ταχύτατη ανάπτυξη, του Ηλία Σταθάτου

ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Φόβος και ταραχή πίσω απ’ τα χαμόγελα… Η οργή του λαού ρευστοποιεί το σύστημα και τρομάζει τα επιτελεία, του Ρούντι Ρινάλντι
Γνώμη: Άννα, δεν είναι η βροχή που σου χαράκωσε το βλέμμα… της Γιάννας Γιαννουλοπούλου
PSI: Ο θρίαμβος των πιστωτών. Όλοι δηλώνουν χαρούμενοι και ανακουφισμένοι για το κούρεμα του χρέους που στηρίζεται στο «ξύρισμα» της κοινωνίας – Συμφέρον deal για τις τράπεζες που κρατικοποιείται το μεγαλύτερο μέρος των ζημιών τους, του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Scripta Manent, Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Παναγιώτης Κονδύλης (1946-1998) [Όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιμάται]
Μεγάλο θύμα τα ασφαλιστικά ταμεία. «Κούρεμα» με μεθόδους καμόρας, του Γιώργου Κατερίνη
Προκλητικές απειλές Βενιζέλου για το χαράτσι μέσω της ΔΕΗ. Τρέμουν την οργάνωση του λαού και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια το ΣτΕ.
Δώστε στους «Έλληνες» επιχειρηματίες άλλη μια ευκαιρία. Σε εξέλιξη διεθνής καμπάνια πιστοποίησης του… ραγιαδισμού, του Γιώργου Κατερίνη
Βενιζέλος Vs Παπουτσής: σαν στημένο ματς. Ο αντιπρόεδρος «τρέχει» με τον αέρα του PSI, ενώ ο τέως «προστάτης του πολίτη» ψάχνει υπογραφές, του Χρήστου Πραμαντιώτη
Δημοσιογράφος-θύμα του υποψήφιου προέδρου. Πραγματικά εντυπωσιακό το «έργο» που άφησε πίσω του ο Χρ. Παπουτσής, του Μάριου Διονέλλη
Η κατοχική κυβέρνηση προετοιμάζεται για την 25^η Μαρτίου. Καλλιεργούν κλίμα φόβου και τρομοκρατίας.
Τρέχοντας έφυγαν οι επίσημοι στη Ρόδο. Η παρέλαση συνεχίστηκε, χωρίς τους εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου.
Ένα το μέτωπο, πολλές οι μετόπες… Εντυπώσεις από μια ενδιαφέρουσα πολιτική συζήτηση στο Ηράκλειο, του Μάριου Διονέλλη


ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Θα μιλήσεις επιτέλους η Αριστερά για τη χώρα; Η πραγματικότητα που βοά και οι παγιωμένες(;) αντιλήψεις, του Χρίστου Καραμάνου
Διπλή ταρίφα: Μύρισε… άνοιξη
«Συμμαχία κατά του ευρώ» προτείνει ο Αλ. Αλαβάνος. Ενδιαφέρουσες και αποκλίνουσες απόψεις στη σύσκεψη του ΜΑΑ
Περί αριστερής δημοσιογραφίας. «Αλήθειες» και αλήθειες.
Θυμήσου το μέλλον… Στην τελική ευθεία για το 3^ο Συνέδριο της ΚΟΕ
Γιατί τόση διαστρέβλωση;
Περιμένοντας το λεωφορείο, του Μάρκου Δεληγιάννη


ΔΙΕΘΝΗ
Η νίκη Πούτιν και η δυτική δημοκρατικοφανής υστερία. Οι σκοπιμότητες πίσω από τις καταγγελίες για νοθεία, της Αριάδνης Αλαβάνου
Γυρίζει: Ισλανδικές… τρέλες
Ρεϊνιόν: Marie Bigot, εκπρόσωπος της ομάδας πολιτών Τi Goute Dolo («μικρές σταγόνες νερού»), στο St-Pierre: «Δεν έχουμε ανάγκη τους μακρυχέρηδες πολιτικούς». Συνέντευξη στον Πέτρο Αλ Αχμάρ
Ιντιφάντα: «Να αντιμετωπίσουμε την αδικία» Μήνυμα της Λέιλα Χάλεντ
Η… πανίδα των προκριματικών εκλογών στις ΗΠΑ. Μια αποκαλυπτική ματιά στο επίπεδο της κορυφαίας αμερικανικής πολιτικής αναμέτρησης, της Αλίκης Βεγίρη
Ο νεοχιτλερισμός του Ισραήλ. Μια αποκαλυπτική έκθεση του 1982 που δημοσιεύεται στο περιοδικό Τετράδια


ΕΡΓΑΣΙΑ
Ξέφραγο αμπέλι η κοινωνική ασφάλιση. Κραυγαλέες ελλείψεις στο μηχανισμός του ΙΚΑ που δεν δημοσιοποιούνται, του Γιώργου Κατερίνη
Ακόμα μια νίκη των εργαζόμενων της ΚΟΝΤΙ. Η καταστολή και οι απειλές δεν πέτυχαν το στόχο τους.
Ξεδιάντροπα υπέρ της εργοδοσίας της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Η κυβέρνηση κλείνει τα μάτια στις απολύσεις και δίνει άδεια επέκτασης, του Γιώργου Κατερίνη
Ψευτοεπίδομα μετά τη σφαγή των μισθών. Με εξαιρέσεις επιδόματα βαρέων και ανθυγιεινών στους ΟΤΑ.


ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Κάτοικοι εμπόδισαν τις μπουλντόζες στο Αιγάλεω. Κυβέρνηση και εργολάβοι απειλούν το Άλσος Μπαρουτάδικο, του Ηλία Σταθάτου
Αναδασωτέο κηρύχτηκε το πάρκο Κύπρου και Πατησίων
Ο αγώνας ενάντια στον ν.4009 συνεχίζεται
Θερίζει η φυματίωση στις Φυλακές Δομοκού. Επείγοντα μέτρα ζητάνε οι ενώσεις γιατρών της περιοχής, του Λεωνίδα Σακλαμπάνη
Επικοινωνία: Πατάτες στην TV, του Μάριου Διονέλλη
Το νερό νεράκι λένε στον Αμπελώνα Τυρνάβου. Από το 2011 έχει αυξήσει ο δήμος το τιμολόγιο κατά 500%.
Η Βιάννος, πετρελαιοτενεκές της Μεσογείου. Ακόμα ένα σχέδιο «ανάπτυξης» στη νότια Κρήτη, του Μάριου Διονέλλη
Τιμωρούνται οι αγωνιζόμενοι μαθητές στο Κιλκίς
Mediaλογώντας: Τα ελληνικά ΜΜΕ διατρέχονται από μια τριπλή κρίση, της Ματίνας Παπαχριστούδη


Η άλλη Θεσσαλονίκη
Το 14^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στη σκιά της κρίσης. Αναμενόμενο το πρόγραμμα με διαφοροποιήσεις στις επί μέρους πινελιές του, του Βασίλη Κεχαγιά
Τίποτα δεν τελείωσε! Όλοι μαζί συνεχίζουμε… Για τις Επιτροπές-Πρωτοβουλίες Κατοίκων Θεσσαλονίκης ενάντια στα χαράτσια (και όχι μόνο), της Πηνελόπης Παπαδοπούλου
Ξεκινά το Κοινωνικό Θεατροπωλείο. Ακόμα ένα βήμα για μια άλλη κοινωνία, του Δημήτρη Μπήκα
Το Αλλατίνι φέρνει τριγμούς στην Πρωτοβουλία, του Λευτέρη Αρβανίτη


ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Για μια παλάμη ανοιχτή, για μιαν Ελένη, της Μαρίας Πετρίτση
Με κόντρα τον καιρό: Ουδέν κρυπτόν υπό το... Ίλιον, του Σταύρου Γεωργά
Οι «άθλ(ι)οι» της ανακύκλωσης. Μια συζήτηση με τον Χρήστο Καρακέπελη, για το ντοκιμαντέρ Πρώτη ύλη, συνέντευξη στην Ιφιγένεια Καλαντζή
Οι λόγοι της Ιστορίας και το παρελθόν τους: Αφηγήσεις για τη δεκαετία του 1940,εκδ. Επίκεντρο, του Στρατή Αρτεμισιώτη
Περιοδικό Πανοπτικόν: Κι όμως, ό,τι δεν πουλάει πρέπει να ζήσει! Του Σταμάτη Μαυροειδή

Ηρόστρατος: Πολιτισμός & βαρβαρότητα
Το Κοινωνικό Θεατροπωλείο …κι ένα σημείωμα του Σωτήρη Χατζάκη – Κι άλλοι απρόθυμοι για τη «νέα πολιτική» – Κι άλλοι απρόθυμοι για τη «νέα πολιτική» – Η «νέα πολιτική» για το Φεστιβάλ Αθηνών


ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Κατά το καθεστώς και οι ρήσεις των υπηρετών του. Μνημειώδεις και αποκαλυπτικές μνημονιακές ατάκες, της Αφροδίτης Γιαννάκη


ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ, του Στέλιου Ελληνιάδη
Η πατάτα που μιλάει και η πατάτα που καίει!
Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα, έρχονται γιαούρτια, πέτρες και καρέκλες!


Εναλλάξ του Ν. Κουνενή
Βάγγο Βενζόλιο εναντίον Φρέντο Παπουτσίνο (Μια ιστορική κτηνομαχία Βάσης)


Όσα θάφτηκαν
Οι «δικοί μας» και οι «άλλοι»


Εν τέλει
Να ’τανε το ’21 και θα σου ’λεγα… της Λόλας Σκαλτσά



Σκιτσάρουν ο Γιάννης Αντωνόπουλος, ο Πέτρος Ζερβός και ο Latuff

Ο λαός δεν αναγνωρίζει τη ληστεία ούτε της Δανειακής Σύμβασης, ούτε του PSI

Ανακοίνωση της ΚΟΕ - 9/3/2012

Το PSI, του οποίου η πρώτη φάση ολοκληρώθηκε, αποτελεί ένα βαρύ έγκλημα σε βάρος της χώρας και του ελληνικού λαού. Πρωτεργάτες η Τρόικα και το ντόπιο Μνημονιακό Μέτωπο. Είναι υπόλογοι απέναντι στον ελληνικό λαό όλοι τους: Η πρωταγωνιστική ομάδα Παπαδήμου, Βενιζέλου, Παπανδρέου, Σαμαρά, όσοι τους στήριξαν (Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη κ.λπ.), ο Πρόεδρος της υποτέλειας Κ. Παπούλιας, ο μεγαλοαστισμός με τα ΜΜΕ του, καθώς και ο εσμός των βουλευτών που νομιμοποιούν με το «ΝΑΙ» τους τα τροϊκανά σχέδια.

Όλοι αυτοί σήμερα προσπαθούν να κάνουν τη νύχτα μέρα, μιλώντας για μείωση του χρέους κατά 100 δισ. Είναι κοινοί ψεύτες:

• Γιατί ακόμη και μετά το «κούρεμα», η χρεομηχανή συνεχίζει να δουλεύει εξίσου στο φουλ. Για τόκους θα πληρωθούν φέτος περίπου 13 δισ. ευρώ και ακόμη περισσότερα τις επόμενες χρονιές, δηλαδή πολύ περισσότερα απ' όσα πληρώνονταν μέχρι και το 2010.
• Γιατί ακόμη και από αυτήν τη μείωση των 100 δισ., αμέσως τα 50 δισ. θα δοθούν στις τράπεζες, μεγαλώνοντας ξανά το δημόσιο χρέος και διευρύνοντας το σκάνδαλο της δωρεάν προικοδότησης των τραπεζιτών από το δημόσιο ταμείο.
• Γιατί ακόμη και αυτή η μείωση των 50 δισ. έρχεται μετά από μια «εκτόξευση» κατά 210 δισ. μέσα σε 10 μόλις χρόνια – από 140 το 2001 σε 360 στο τέλος του 2011. Και ακόμη και μετά το «κούρεμα», το χρέος θα μείνει σε δυσθεώρητα ύψη κοντά στα 320 δισ. ευρώ, περίπου δηλαδή όσο ήταν το 2010.

Συμπερασματικά, το Μνημονιακό Μέτωπο, που σήμερα πανηγυρίζει, δούλεψε προς όφελος όχι της χώρας και του ελληνικού λαού αλλά των τοκογλύφων δανειστών. Και εγκλημάτησε:

• Γιατί πλέον με το PSI το χρέος διέπεται από το Αγγλικό Δίκαιο, το δίκαιο των δανειστών.
• Γιατί με το PSI ο ελληνικός λαός χάνει το δικαίωμά του να διαγράψει ένα μεγάλο μέρος του χρέους, δικαίωμα το οποίο απορρέει από το ελληνικό δίκαιο που καθόριζε μέχρι σήμερα το χρέος. Ένα δικαίωμα απολύτως εύλογο, καθώς το χρέος βρίσκεται στα χέρια αυτών των ίδιων που ευθύνονται γι' αυτό.
• Γιατί με το PSI ο ελληνικός λαός χάνει το δικαίωμά του να σταματήσει τη χρεομηχανή, να πει «Ούτε ένα ευρώ στους τοκογλύφους δανειστές» και να διεκδικήσει πίσω τα κλεμμένα.
• Γιατί με το PSI ανατινάζονται τα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., που οδήγησαν τα αποθεματικά στη ληστεία του χρηματιστηρίου και των δομημένων ομολόγων και σήμερα ολοκληρώνουν το έγκλημα. Καταληστεύονται οι συντάξεις και ο ιδρώτας μια ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.
• Γιατί, σε τελική ανάλυση, το PSI έχει σαν απόλυτη προϋπόθεση την επαίσχυντη και προδοτική Δανειακή Σύμβαση που ψήφισε η Βουλή στις 12 Φλεβάρη, με την οποία ο λαός οδηγείται στον Καιάδα και ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται αντί πινακίου φακής.

Το Μνημονιακό Μέτωπο λέει ψέματα όταν ισχυρίζεται ότι έχουμε ανάγκη τον ξένο δανεισμό για να επιβιώσουμε. Ακόμη κι εκεί που έφτασαν τη χώρα με τα Μνημόνια, αν υπάρξει ανατροπή πολιτικών συσχετισμών και αλλαγή πορείας, τότε μπορούμε να δώσουμε στη χώρα διέξοδο, έστω και δύσκολα. Στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις. Υπάρχουν τα χρήματα για μισθούς, συντάξεις, κοινωνικό κράτος, ακόμη και για να δρομολογηθεί η παραγωγική ανασυγκρότηση, αν κοπούν τα χρήματα για τους τόκους και τα δάνεια, για τις μίζες, τις αποικιοκρατικές συμβάσεις, τα δώρα στους τραπεζίτες, τους υπέρογκους και άχρηστους εξοπλισμούς, αν σταματήσει η φορολογική ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου.

Αποτελεί επίσης πρόκληση πρώτου μεγέθους ότι παράλληλα με το PSI, ανακοινώνεται ο «εξωδικαστικός συμβιβασμός του ελληνικού Δημοσίου με τη SIEMENS», που αθωώνει πλήρως τη γερμανική πολυεθνική και την απαλλάσσει από την επιστροφή της ζημιάς (τουλάχιστον 2 δισ. σύμφωνα με την εξεταστική επιτροπή της Βουλής) που προκάλεσε στο ελληνικό Δημόσιο.

Η απάντηση του ελληνικού λαού δόθηκε περίτρανα στις μεγάλες διαδηλώσεις της 12ης Φλεβάρη σε όλη την Ελλάδα. Ο λαός δεν αναγνωρίζει ούτε τη Δανειακή Σύμβαση, ούτε το PSI. Είναι παράνομα. Καμία τύχη δεν πρόκειται να έχει η μεθοδευμένη παραπλάνηση που επιχειρεί σήμερα το μπλοκ Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά. Ο λαός δεν θα τους γυρίσει απλώς την πλάτη. Θα τους κυνηγήσει όπου τους βρει! Όπως έκανε προχθές στη Ρόδο, πριν λίγες μέρες στα Γιάννενα, όπως σε όλη την Ελλάδα στις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη. Και έρχεται η 25η Μάρτη.

Το ειδικό καθεστώς της Τρόικας και των Μνημονίων, της χούντας, της κατοχής και της κοινωνικής εξόντωσης δεν θα περάσει. Θα συντριβεί στη χώρα που επέλεξαν τα πλανηταρχικά και υπερεθνικά κέντρα για πειραματόζωο. Θα συντριβεί μέσα από την πάλη και τον ξεσηκωμό του ελληνικού λαού. Με τη διεθνή αλληλεγγύη, το «We are all Greeks». Και, ας το ξέρουν, ο ελληνικός λαός θα ανακτήσει και θα εφαρμόσει όλα τα δικαιώματά του. Και ανάμεσα σε αυτά περιλαμβάνονται:

• Η πλήρης κατάργηση όλων των ληστρικών Μνημονιακών συμβάσεων και ρυθμίσεων.
• Η διεκδίκηση όλων των ποσών που πληρώθηκαν και πληρώνονται στη χρεομηχανή και σε όλες τις αποικιοκρατικές συμβάσεις.
• Η επιστροφή υπό δημόσιο έλεγχο των τραπεζών αλλά και όλων των υποδομών και δημόσιων οργανισμών που σήμερα εκποιούνται στο διεθνές μονοπωλιακό και ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο.
• Η τιμωρία όλων ανεξαίρετα όσων ευθύνονται για τα εγκλήματα σε βάρος της χώρας και του λαού: Πολιτικών, διαπλεκόμενων επιχειρηματιών, πολυεθνικών.

Με όλες μας τις δυνάμεις στον αγώνα για πραγματική Δημοκρατία,

Ανεξαρτησία, Ελευθερία, παραγωγική Ανασυγκρότηση

Προκύρηξη ΚΟΕ

Το πανεπιστήμιο της δημοκρατίας και του αγώνα, θα συντρίψει το πανεπιστήμιο της κατοχής και της τρόικας.

Αφού υπογράφηκε η νέα δανειακή σύμβαση μετά από ημέρες “διαπραγματεύσεων”, για πολλοστή φορά το πολιτικό σύστημα ζητωκραυγάζει για την υποτιθέμενη σωτηρία από την χρεοκοπία.  Την ίδια στιγμή που η υπαγωγή του ελληνικού χρέους σε αγγλικό δίκαιο, το νέο πακέτο μέτρων αλλά και ο ειδικός λογαριασμός όπου θα μπαίνουν όλα τα έσοδα της χώρας με σκοπό την εξυπηρέτηση του χρέους και δυνατότητα εκταμίευσης μόνο με άδεια από την τροϊκανή επιτροπεία παρουσιάζονται σαν αναγκαίο κακό. Είναι φανερό πώς έχουμε μπει σε μια νέα “εποχή”. Βρισκόμαστε σε μία ιδιότυπη οικονομική και πολιτική κατοχή που κατεδαφίζει ουσιαστικά και τυπικά, κάθε έννοια δημοκρατίας, εθνικής ανεξαρτησίας, λαικής κυριαρχίας. Η χώρα μας μετατρέπεται σε μια μεταμοντέρνα νέο-αποικία κάτω από τη θηλιά της διάλυσης του παραγωγικού ιστού, του δημοσίου χρέους, της παραμονής στο ευρώ,του παρασιτικού πολιτικού συστήματος που δεκαετίες τώρα τροφοδότησε και κέρδισε μέσα από τη μίζα, τη ρεμούλα, τη διαπλοκή. Ο βίαιη εισβολή όμως του ελληνικού λαού στο προσκήνιο τροποποιεί τα δεδομένα, διαγράφει άλλες δυνατότητες, αυξάνει την ρευστότητα της  κατάστασης, σκιαγραφεί τον άλλο δρόμο για την οικονομική και πολιτική διέξοδο της χώρας.

Τέλος για τη μεταπολίτευση, τέλος και για το πανεπιστήμιό της

Ζούμε ένα βίαιο γκρέμισμα. Η εφαρμογή του νομοσχεδίου για την παιδεία πρόκειται ουσιαστικά να ευθυγραμμίσει το πανεπιστήμιο  στην τροχιά χρεοκοπίας στην οποία έχει μπει η χώρα. Στη νέα κατάσταση το πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης επιβάλλεται να αντικατασταθεί από το πανεπιστήμιο της αγοράς, των βαθιών ανισοτήτων, της εξειδίκευσης και υπό- μόρφωσης, της απεμπόλισης κάθε δημοκρατικής και συνδικαλιστικής διαδικασίας. Το πανεπιστήμιο της νέας εποχής πρέπει να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να ¨παράγει¨ αποφοίτους πολλαπλών ταχυτήτων και ικανοτήτων που να προετοιμαστούν να γίνουν άνεργοι ή μετανάστες στο εξωτερικό προς εύρεση εργασίας, να ποινικοποιεί τις συλλογικές διαδικασίες και να επιβάλλει ένα ασφυκτικά αντιδημοκρατικό και αντιακαδημαικό πλαίσιο σπουδών και κανόνων λειτουργίας.

• Λιγότερη Δημοκρατία: Η αρχή γίνεται με τα Συμβούλια Διοίκησης τα οποία θα εκλέγονται αποκλειστικά από τα μέλη ΔΕΠ , με συνέπεια τον αποκλεισμό όλων των υπόλοιπων ακαδημαικών φορέων. Φτιάχνεται επί της ουσίας ένα όργανο υπερσυγκεντρωτικό και εξωθεσμικό, το οποίο καλείται να διαχειριστεί την διάλυση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, να το ευθυγραμμίσει στα πρότυπα των αγγλοσαξονικών κολλεγίων, να εισάγει το επιχειρηματικό κεφάλαιο που λυμαίνεται την έρευνα και την τεχνολογία. Σε στιγμές κατοχής, όπου το ειδικό καθεστώς αντιλαμβάνεται τα όρια του, να αποσπά συναίνεση, που καταλαβαίνει το οριακό σημείο που έχει φτάσει η νεολαία όντας αποκλεισμένη από το δικαίωμα της να ελπίζει σε μια αξιοπρεπή ζωή, που περνάει στην ανοικτή τρομοκρατία και ωμή καταστολή για να περάσει τα σχέδια της, η συμμετοχή των φοιτητών κρίνεται παράνομη και καταχρηστική. Τα Συμβούλια Διοίκησης αποτελούν την κατάλληλη δομή για να μετατρέψουν τα ΑΕΙ και ΤΕΙ σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια β΄ διαλογής, όργανα που θα γράψουν το τίτλο τέλους σε ότι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα σαν το μαζικό, δημόσιο, υψηλής ποιότητας, δημοκρατικό πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης.
• Λιγότερα ιδρύματα για ακόμα λιγότερους φοιτητές: Σε μια χώρα που χρεοκοπεί προφανώς αποτελεί πολυτέλεια να σπουδάζουν τα παιδιά της. Ήδη έχει ανακοινωθεί το κλείσιμο μιας σειράς τμημάτων και σχολών, την ίδια στιγμή που σχολές ήδη δεν μπορούν να καλύψουν τα λειτουργικά τους έξοδα, ενώ μια σειρά επιστημονικών φορέων και οργανισμών καταργούνται με αποτέλεσμα την πλήρη υποτίμηση της μόρφωσης και της έρευνας. Με μια κοινωνία στα όρια του εξευτελισμού και της απόγνωσης, με μια νεολαία που ένα μεγάλο κομμάτι της αποκλείεται  μορφωτικά – πολιτιστικά (από τα μεγαλύτερα ποσοστά μαθητικής διαρροής πια στην ΕΕ), είτε ένα άλλο αναγκάζεται να μεταναστεύσει μην έχοντας οποιαδήποτε εναλλακτική στη χώρα αποικία, η πρόσβαση στην τριτοβάθμια θα πρέπει να καναλιζαριστεί. Το καθεστώς απαιτεί μια κοινωνία αγράμματη και αμόρφωτη, με πανεπιστήμια σημαντικά λιγότερα από τα σημερινά χωρίς την υποχρέωση της κρατικής χρηματοδότησης, με ένα επιστημονικό δυναμικό που θα προσφέρει τη γνώση του είτε στο εξωτερικό είτε σε πολυεθνικές επιχειρήσεις που θα λυμαίνονται τον φυσικό πλούτο και πηγές της χώρας.
• Δημιουργία μιας νεολαίας τεμαχισμένης, αποκλεισμένης, ναρκωμένης, γκετοποιημένης: Το πανεπιστήμιο των συλλογικών αγώνων παύει να υπάρχει από τη στιγμή που ουσιαστικά ποινικοποιείται η συλλογική δράση, μπαίνουν συνεχώς φίλτρα εντός των πανεπιστημιακών χώρων, η εντατικοποίηση και οι ρυθμοί σπουδών γίνονται εξωφρενικοί, ξαναορίζονται τα χουντικής έμπνευσης πειθαρχικά όργανα που θα τιμωρούν την συνδικαλιστική δράση ή τη μη συμμόρφωση με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Διοίκησης. Το νέο πανεπιστήμιο δεν αποτελεί χώρο διαμόρφωσης ανθρώπων. Την ίδια στιγμή που είναι σαφές ότι είμαστε η τελευταία γενιά που έχει τη δυνατότητα (όσο οι οικονομικές συνθήκες το επιτρέπουν ακόμα) να σπουδάσει. Σύντομα, οι ανώτερες εκπαιδευτικές βαθμίδες θα αφορούν πολύ περιορισμένα κομμάτια της κοινωνίας  που θα έχουν τόσο την δυνατότητα να πληρώσουν για αυτά όσο και την δυνατότητα να φύγουν μετά. Οι υπόλοιποι θα είναι εντελώς αναλώσιμοι, διεκδικώντας μια θέση σε κάποια “επένδυση” στις ειδικές οικονομικές ζώνες που έχουν ήδη αρχίσει να διαμορφώνονται. Θέλουν να φτιάξουν μια νεολαία και ένα λαό χωρίς πρόσβαση στην μόρφωση, χωρίς δυνατότητες να αντιδράσει, σε μια χώρα που με την απουσία επιστημονικού δυναμικού θα είναι αδύνατο να ανακάμψει. Είναι απορίας άξιο μέσα σε αυτές τις συνθήκες αν  θα μπορεί να βρούμε ρόλο όλοι εμείς. Να σπουδάσουμε για τι; Για να φύγουμε αμέσως μετά στο εξωτερικό; Πώς θα προσφέρουμε;

Μόνη λύση ο Ξεσηκωμός!

Αγωνιζόμαστε για ένα πανεπιστήμιο που θα μας μορφώσει για να συμβάλλουμε στην ανοικοδόμηση της χώρας. Ο αγώνας ενάντια στη σύσταση και την λειτουργία των Συμβουλίων Διοίκησης είναι ένας σημαντικός σταθμός για το μπλοκάρισμα της εφαρμογής αυτού του νόμου, συγκεντρώνει όρους και συμμαχίες. Είναι η επόμενη μάχη που καλούμαστε να δώσουμε, η πρώτη απόπειρα σύστασης τους βρήκε άδοξο τέλος. Είναι ανάγκη όμως να συσπειρωθεί το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας σε αυτή τη μάχη, κάτι που σήμερα μοιάζει εφικτό με τη μεγαλύτερη μερίδα, των φοιτητών, των πανεπιστημιακών αλλά και των διοικητικών υπαλλήλων να δίνει με διάφορους τρόπους αυτή τη μάχη. Βασικός λόγος είναι ότι δεν πρόκειται απλά για την υπεράσπιση του πανεπιστημίου όπως το γνωρίζουμε σήμερα, αλλά για την υπεράσπιση τόσο του δικαιώματος στη μόρφωση όσο και του αγώνα για ένα πανεπιστήμιο χρήσιμο για το μέλλον του λαού και της χώρας. Είναι ανάγκη και ρόλος μας να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση ενός πανεπιστημίου που έρχεται σε αντίθεση με όσα θέλουν, σε ένα πανεπιστήμιο ανοικτό στο λαό αλλά και στηριγμένο σε διαφορετικές αξίες, στη δημοκρατία και την αλληλεγγύη που θα παίξει ενεργό ρόλο τόσο στην επαγρύπνηση του λαού, στην οικοδόμηση ενός νέου ανθρώπου που θα ταιριάζει σε μια νέα εποχή για τον τόπο όπου κουμάντο θα κάνει ο λαός και θα επιβάλλει τις αξίες του, όσο και στην χάραξη μιας άλλης πορείας για τον τόπο. Είναι αναγκαίο να ανοίξει ένας νέος κύκλος κινητοποιήσεων που θα συμβάλει σε έναν αναγκαίο παλλαϊκό ξεσηκωμό που θα γκρεμίσει μια για πάντα το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, της ατιμωρησίας, του αυταρχισμού. Μια επανίδρυση της δημοκρατίας μέσα στις σχολές, να γίνουν οι σχολές κύτταρο δημοκρατίας. Ο αγώνας ολόκληρου του λαού, όπως φάνηκε και στις πλατείες, είναι η μόνη διέξοδος, το μόνο που μπορεί να τους ρίξει. Ο λαός έχει αποδείξει ότι δεν τους φοβάται και ότι είναι αλληλέγγυος σε κάθε αγώνα ενάντια στη διάλυση της κοινωνίας. Η νεολαία πρέπει αποκαταστήσει την ενότητα της, να πάει κόντρα στο κλίμα αποχαύνωσης- νάρκωσης- συμμοριτισμού που θέλουν να την οδηγήσουν, να αξιοποιήσει τα εγγενή εξεγερτικά- χειραφετητικά- ενεργητικά χαρακτηριστικά της και  να παίξει ενεργό ρόλο στο γκρέμισμα της σύγχρονης χούντας που η τρόικα και οι ντόπιοι “πρόθυμοι”  εγκαθίδρυσαν  και οδηγεί την χώρα στην καταστροφή και το λαό στην εξαθλίωση. Γιατί δεν είναι δυνατό να υπάρχει μέλλον σε μια χρεοκοπημένη χώρα αλλά δεν είναι και δυνατόν να υπάρξει μια άλλη πορεία  για τον λαό και τον τόπο χωρίς τη νεολαία στην πρώτη γραμμή του αγώνα και του ξεσηκωμού.

ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ