28/11/11

Απόφαση του πανελλαδικού διημέρου της Αριστερής Ενότητας (26-27 Οκτώβρη 2011)

Το πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας γίνεται σε μια κρίσιμη περίοδο για την κοινωνία και το πανεπιστήμιο. Υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, την απεργία 19-20 Οκτώβρη αλλά και την έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης στις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη, το πολιτικό σύστημα αναγκάστηκε να αναδιαταχθεί, οι αστικές δυνάμεις να ευθυγραμμιστούν πλήρως προκειμένου να περάσει η νέα δανειακή σύμβαση, και να πάει ένα βήμα παραπέρα η υλοποίηση των μέτρων που δεν κατάφερε να περάσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Μια δανειακή σύμβαση που επιβάλλει τα σκληρότερα μέτρα που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία και εγκαθιδρύει τη μόνιμη επιτήρηση από τους μηχανισμούς της τρόικα και των δανειστών για να επιτευχθεί πιο γρήγορα το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και η φτωχοποίηση του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, που αναμφίβολα αποτελεί κοινό σχεδιασμό της εγχώριας και ευρωπαϊκής ελίτ, των πολιτικών διευθυντηρίων στην Ευρώπη και του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας στην Ελλάδα.

Με τη παρέμβαση των πολιτικών διευθυντηρίων της ΕΕ στην πολιτική ζωή του τόπου καθορίστηκε το εκβιαστικό δημοψήφισμα και η απαίτηση για υπογραφές απ’ τα πολιτικά κόμματα. Ο διορισμένος από τα ευρωπαϊκά πολιτικά κέντρα και την σύμπραξη του εγχώριου αστικού μπλοκ εξουσίας Λουκάς Παπαδήμος, δήλωσε ότι η κυβέρνηση του θα επιβάλλει όσο σκληρά μέτρα κι αν χρειαστεί χάριν της ανταγωνιστικότητας προμηνύοντας ουσιαστικά τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Όμως φαίνεται πια ότι έχει γίνει κτήμα του λαού πως σε κάθε καινούρια επίθεση θα απαντάει με συλλογικούς αγώνες και συνεχή αντίσταση. Μια σειρά από μεγάλους αγώνες που έχουν δοθεί από τον ελληνικό λαό, με αρχή την 5η Μάη, τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, τις πλατείες που έθεσαν “Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ”, “Πραγματική δημοκρατία τώρα” και τις βάσεις οργάνωσης του λαού, τις συνελεύσεις γειτονιάς και τις πρωτοβουλίες ενάντια στα χαράτσια, τις κινητοποιήσεις της 28ης Οκτώβρη δείχνουν ότι υπάρχει πια σε πλατιά κομμάτια του λαού η αντίληψη ότι είναι αναγκαίος ένας συνολικός πολιτικός αγώνας που θα  βάλει στο στόχαστρο το σύνολο του πολιτικού συστήματος καθώς και η επεξεργασία μιας λύσης διεξόδου για τον τόπο με πρωταγωνιστή τον λαό. Πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα με βάση αυτό και για το φοιτητικό κίνημα και για την δράση της αριστεράς η οποία έχει αναβαθμισμένο ρόλο και καθήκον να οργανώσει τους αγώνες του επόμενου διαστήματος.

Το φοιτητικό κίνημα του Σεπτέμβρη με αφορμή το νόμο Διαμαντοπούλου ανέδειξε μεγάλες δυνατότητες στους φοιτητικούς χώρους. Οι 300 καταλήψεις που απονομιμοποιούν την λογική του νόμου στην πανεπιστημιακή κοινότητα είχαν αποτέλεσμα να μείνουν ανυπόγραφες οι διαπιστωτικές πράξεις για την συγκρότηση συμβουλίων διοίκησης, που ανοίγουν την πόρτα για την περαιτέρω εφαρμογή του νόμου. Παρά όμως την μαζική συμμετοχή του κόσμου δεν κατάφερε να συνολικοποιήσει την αντιπαράθεση και να συγκροτήσει ένα ρεύμα στις σχολές που να στοχεύει στην ανατροπή συνολικά αυτής της πολιτικής και των εκφραστών της ως απαραίτητη προϋπόθεση και για την ανατροπή του νόμου. Τα συνολικά πολιτικά αιτήματα έμειναν σε επίπεδο διακήρυξης ενώ ο προσανατολισμός του παρέμεινε στα μερικά ζητήματα και η οπτική του δεν ξέφυγε απ’ τα στενά όρια του πανεπιστημίου, χρησιμοποιώντας εργαλεία που δεν ανταποκρίνονταν στην νέα αναβαθμισμένη κατάσταση. Παράλληλα δεν κατάφερε να συγκροτηθεί δημοκρατικά, εμπνέοντας και εμπλέκοντας το σύνολο των φοιτητών, με την ταυτόχρονη υλική αποτύπωση αυτού και στις ίδιες τις δομές συγκρότησής και συντονισμού του(Γενικές Συνελεύσεις, Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων). Λόγω των παραπάνω δεν κατάφερε να συμπορευθεί και να αποτελέσει οργανικό κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Τέλος, κομβικό ρόλο έπαιξαν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί(ΜΜΕ) σχετικά με την προώθηση των μπλοκ αντικατάληψης.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια πολύ σκληρή επίθεση. Η Διαμαντοπούλου στα πλαίσια και της υπόλοιπης συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης έχει βάλει πολύ στενά περιθώρια εφαρμογής του νόμου. Στο άμεσο διάστημα θα αντιμετωπίσουμε συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολών και εκλογές συμβουλίων διοίκησης για τις οποίες έχουν ήδη συγκροτηθεί εφορευτικές επιτροπές. Το κρίσιμο στοίχημα για το φοιτητικό κίνημα, αν θέλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, είναι να αλλάξει προσανατολισμό, να γίνει οργανικό κομμάτι του λαϊκού κινήματος και χρησιμοποιώντας το όπλο του πολιτικού αγώνα να πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή της νέας κατάστασης. Να αντιληφθεί ότι κανένα δικαίωμα, καμία βελτίωση στο επίπεδο της εκπαίδευσης δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αλλάξει συνολικά η κατάσταση, αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση και η τρόικα.

Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί και η παρέμβαση της Αριστερής Ενότητας  πανελλαδικά. Σύμφωνα με τους παραπάνω στόχους απολογίζεται αρνητικά ότι το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε να εμφανιστεί οργανωμένα με αγωνιστικές αποφάσεις συλλόγων σε μεγάλα κινηματικά γεγονότα όπως η 48ωρη και η διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Επομένως αναδεικνύεται η ανάγκη στο άμεσο διάστημα να προχωρήσει ανάλογα η αριστερά για να ξαναζωντανέψουν οι σύλλογοι. Αυτό πέρα από τη συνεχή προσπάθεια για να βγουν συνελεύσεις μπορεί να γίνει και μέσω της συγκρότησης ενωτικών πρωτοβουλιών αγώνα. Αυτές οι πρωτοβουλίες θα βοηθήσουν στη συσπείρωση ανένταχτου δυναμικού αλλά και στον κοινό βηματισμό με εργαζόμενους και καθηγητές του πανεπιστημίου. Είναι καθήκον της αριστερής ενότητας να προβάλλει τέτοιες δράσεις που να συμβάλλουν στην περαιτέρω οργάνωση του αγώνα.

Η κατεύθυνση αυτή για να μπορέσει να υλοποιηθεί πρέπει η ΑΡΕΝ να ακούει, να επεξεργάζεται και να προβάλει αιτήματα που αποτελούν ήδη κτήμα του αγωνιζόμενου κόσμου και παράλληλα να προωθήσει πολιτικές κατευθύνσεις που να συμβάλλουν ουσιαστικά σε μια πιο συνολική και ανατρεπτική κατεύθυνση ενάντια σε αυτήν την πολιτική. Παράλληλα στα εκβιαστικά διλήμματα που μας βάζουν και στο επείγον της «διάσωσης της χώρας» απαντάμε: καμία θυσία για το ευρώ , καμία πειθαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να πέσει η κυβέρνηση των τραπεζιτών, να μην πληρώσουμε το χρέος. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συμβάλλει στα κινήματα πολιτικής ανυπακοής όπως ενάντια στα χαράτσια, στις γενικές απεργίες, στις απεργιακές περιφρουρήσεις, με στόχο την ανάδειξη πιο κεντρικών αιτημάτων.

Ειδικά σ’ αυτή την περίοδο, που τίθενται καθημερινά ζητήματα επιβίωσης για τον λαό και την νεολαία, είναι χρέος των σχημάτων μας, να εντάξουν στην πρακτική τους δομές αλληλεγγύης (π.χ. κοινωνικά ιατρεία, ομάδες επανασύνδεσης ρεύματος), αποτελώντας και ένα απτό παράδειγμα και μέσα στους φοιτητικούς χώρους. Ειδικά τώρα που ο ίδιος ο λαός έχει αποδείξει ότι μπορεί να οργανώνεται με βασικό εργαλείο την αλληλεγγύη συγκροτώντας για παράδειγμα  επιτροπές για τα χαράτσια, θα πρέπει να ανοίξει η συζήτηση μέσα στα σχήματα αλλά και μέσα στους συλλόγους, προκειμένου να γίνει κτήμα των φοιτητών ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να αποτελεί κομμάτι της λαϊκής αντίστασης.

Ωστόσο πέρα από τη συμμετοχή μας στα κινήματα, για να μπορέσει η ΑΡΕΝ να συζητήσει ουσιαστικά , να κάνει κτήμα της τέτοιου μεγέθους πολιτικά ζητήματα, οφείλουμε επιτέλους να κάνουμε πιο συχνά διαδικασίες τύπου πανελλαδικού διημέρου και μαζέματα πόλεων. Με αυτόν τον τρόπο θα προωθηθεί η πολιτικοποίηση των σχημάτων της ΑΡΕΝ και από τα κάτω αλλά και με κεντρικές διαδικασίες . Οι οποίες βέβαια δεν πρέπει να είναι ετεροχρονισμένες ειδικά σε περιόδους πύκνωσης του πολιτικού χρόνου. Προφανώς πρέπει να προχωρήσουμε σε εκδημοκρατισμό των διαδικασιών της ΑΡΕΝ, όπου αποφάσεις και κείμενα θα διαμορφώνονται από τη σύνθεση των απόψεων που ακούγονται από τα σχήματα.

Σε αυτές τις βάσεις κλείνοντας, αναγνωρίζουμε την ανάγκη ενός ποιοτικού άλματος την ΑΡΕΝ στην άμεση περίοδο. Τώρα που οι κοινωνικοί αγώνες έχουν περάσει σε μια φάση τέτοια που αναδεικνύονται συνολικότερα χαρακτηριστικά ρήξης με αυτό το σύστημα, οφείλουμε να αναβαθμίσουμε τον τρόπο παρέμβασής μας. Να προεκτείνουμε της δράση μας σε όλο το φάσμα των κοινωνικών αγώνων που εναντιώνονται στη νέα πολιτική και οικονομική κατάσταση που βαθαίνει ακόμη περισσότερο με την νέα δανειακή σύμβαση. Η εναλλακτική λύση για εμάς είναι η χάραξη μιας άλλης κατεύθυνσης σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, με τον λαό στο τιμόνι, απαλλαγμένο απ’ τα δεσμά του χρέους και των συνεπειών της κρίσης. Το πρόταγμα μας είναι: 

Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ!

Όλοι ΑΥΡΙΟ στη ΓΣ του ΦΣ Μαθηματικού στις 14:00 στο αμφιθέατρο


Η Ελλάδα ως Βέλγιο ή ως Λουξεμβούργo...

Παραλείψεις και σιωπές του αριστερού λόγου.
Παρακολουθώντας ομιλίες γραμματέων και προέδρων, κοινοβουλευτικών εκπροσώπων, βουλευτών και εκπροσώπων Τύπου, διαβάζοντας ανακοινώσεις και αποφάσεις καθοδηγητικών οργάνων, κύρια άρθρα αριστερών εντύπων κ.λπ. κυρίως όμως από την εν γένει πολιτική συμπεριφορά κομμάτων - συσπειρώσεων δυνάμεων της Αριστεράς, αποκομίζεται η εντύπωση πως η Ελλάδα είναι μια χώρα περίπου σαν το Βέλγιο ή το Λουξεμβούργο.
Η διαπίστωση αυτή, που σε πρώτη ματιά μοιάζει υπερβολική, είναι αληθής.
Για τον αριστερό λόγο του συρμού, υπάρχει πρόβλημα με το Μνημόνιο, με τα μέτρα που επιβάλλονται στους εργαζόμενους, με μερικές μη κανονικές διαδικασίες στη Βουλή, με την καταπάτηση κάποιων δικαιωμάτων και μόνιμη επωδός-διέξοδος, κάτι σαν λύση, είναι η αναμονή νέων εκλογών, όπου όλες οι αριστερές δυνάμεις ελπίζουν να αυξήσουν την εκλογική τους επιρροή και αυτό με τη σειρά του να βοηθήσει για κάτι καλύτερο.
Αντίστοιχα, οι αριστερές δυνάμεις σε Βέλγιο και Λουξεμβούργο, μπορούν να καταγγέλλουν τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλει η αστική τάξη και οι πολιτικές της νεοφιλελεύθερης Ε.Ε., να καλούν τους εργαζόμενους σε ορισμένους αγώνες και να ετοιμάζονται για την αντιμετώπιση εκλογικών διαδικασιών. Ορισμένες από αυτές θα θέτουν και το ζήτημα του συντονισμού των αγώνων στην Ευρώπη.
Κάπως έτσι συνεχίζεται η πολιτική ζωή, η διαιώνιση ενός πολιτικού συστήματος, η ύπαρξη ορισμένων πολιτικών σχηματισμών, ενώ βουλιάζουν κοινωνίες στην κρίση, αλλάζουν καθεστώτα, αλλάζει ολόκληρη η Ευρώπη…
Τι παραλείπεται στην ελληνική περίπτωση;
Δεν θα επεκταθούμε σε μια κριτική της πολιτικής συμπεριφοράς της ευρωπαϊκής Αριστεράς, για την οποία πολλά μπορούν να ειπωθούν. Στα δικά μας, όμως, πρέπει να τονιστούν μεγάλες ηχηρές σιωπές και παραλείψεις:
α) Η χώρα, συνολικά, έχει εισέλθει σε μια καθεστωτική φάση που όσο περνά ο καιρός βαθαίνουν, ποιοτικά, ορισμένα χαρακτηριστικά της. Στη χώρα μας από την ψήφιση του Μνημονίου, πριν από δύο περίπου χρόνια, υπάρχει ένα νέο καθεστώς και τούτες τις μέρες με το πραξικόπημα Μέρκελ-Σαρκοζί που επέβαλαν τον τραπεζίτη Παπαδήμο ως πρωθυπουργό, χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, βαθαίνει τα χαρακτηριστικά της υποδούλωσης της χώρας. Σε σχέση με αυτά -που ο λαός τα αντιλαμβάνεται αμέσως- η Αριστερά (σχεδόν ολόκληρη με μικρές εξαιρέσεις) δεν τα αποδέχεται και περίπου τα κατακρίνει. Δεν αποδέχεται ότι υπάρχει συνολικό πρόβλημα πολιτικού συστήματος (ορισμένοι ακόμα μιλάνε για δικομματισμό) γιατί φοβάται μήπως συμπεριληφθεί και η ίδια σε αυτό. Δεν αποδέχεται ότι υπάρχει ένα ειδικό καθεστώς (που πρέπει να ανατραπεί) αλλά η συνέχεια μιας συνηθισμένης κατάστασης. Δεν θέλει να ακούσει τίποτα για «χούντα», για «κατοχή» κ.λπ. γιατί τα θεωρεί υπερβολικά και ανυπόστατα. Έτσι, όμως, έρχεται σε ρήξη και με τις πλατείες και με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στις παρελάσεις, έρχεται σε αντίθεση με έναν επεκτεινόμενο λαϊκό ριζοσπαστισμό.
Η Αριστερά δεν θέλει να καταλάβει αυτό που διαισθητικά καταλαβαίνει όλος ο λαός: το καθεστώς που εμπεδώνεται και παίρνει ανοιχτά τα χαρακτηριστικά μιας αρμοστείας και υποδουλώνει τη χώρα στους δανειστές, καταργεί κάθε επίφαση δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας, κάνει κουρελόχαρτο το Σύνταγμα, υπαγορεύει νόμους και δίκαιο από ξένα κέντρα και μετατρέπει όλο το πολιτικό κόσμο σε υπογράφουσες «γλάστρες», δεν θα μετακινηθεί, δεν θα παραδώσει, δεν θα «εκδημοκρατιστεί». Όσο μεταβατικό και να είναι μας οδηγεί σε μια μετάβαση προς μια ολοκληρωτική δικτατορία και εκτροπή. Αυτό που θα τη διαδεχθεί ομαλά θα είναι ένα πλήρως υποταγμένο, ουσιαστικά κατοχικό και δωσίλογο προσωπικό, δηλαδή η φυσιολογική μετεξέλιξη αυτού που τώρα οικοδομείται με διατάγματα, πραξικοπήματα, δυνάμεις κρούσης των τροικανών και γκαουλάιτερ.
Αυτά δεν ανατρέπονται με εκλογές. Χρειάζεται, κατ’ αρχάς, μια πολύπλευρη ενίσχυση της λαϊκής διαθεσιμότητας. Χρειάζεται ο ξεσηκωμός του λαού, χρειάζεται η στοχοθέτηση μιας μεταπολίτευσης του λαού που θα ανοίξει το δρόμο στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική διέξοδο και σωτηρία της χώρας. Στα λόγια η Αριστερά μπορεί να ψελλίζει κάτι για ξεσηκωμό, δεν κάνει όμως τα αναγκαία βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν κάνει όμως και το άλλο: Δεν ανοίγει τολμηρά και θαρραλέα τις διαδικασίες για να συγκροτηθεί ένα ρωμαλέο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο του λαού, που στις παρούσες συνθήκες «συγκυβέρνησης» θα μπορούσε να ήταν και πρώτη πολιτική δύναμη μέσα στο λαό και σε όποιες πολιτικές αναμετρήσεις όποτε και αν γίνονταν. Και αυτήν την ευκαιρία δεν τη λογαριάζουν, γιατί κάθε σχηματισμός υπολογίζει στα «δικά» του ποσοστά και μόνο.
β) Παραλείπεται συνολικά το ζήτημα της ανεξαρτησίας, της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας και μάλιστα σε μια συγκυρία ευρύτατων αλλαγών σε όλα τα μέτωπα. Το ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο και οι ανακατατάξεις που συντελούνται, τα νέα «τόξα» που δημιουργούνται, λησμονούνται και ο λόγος αφορά μόνο τις εξελίξεις στην Ευρώπη και δη στην Ευρωζώνη. Όμως και αυτές ακόμα (που είναι σοβαρότατες και κρισιμότατες) δεν παρατηρούνται στο πλαίσιο των γενικότερων ανακατατάξεων και το τι σενάρια θα τροφοδοτήσουν ή ήδη τροφοδοτούν στην νοτιο-ανατολική Μεσόγειο ή τα Βαλκάνια, ούτε το πώς το αμερικανικό τόξο θα συμπεριφερθεί ειδικά στο Νότο της Ευρώπης μετά τις δύο αλλαγές κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Ιταλία. Η κρίση της Ευρωζώνης και του ευρώ, σύμπτωμα και αυτό της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και το βάθεμά τους έχουν οδηγήσει σε αναδιατάξεις όλων των μεγάλων δυνάμεων και όσα μέλλοντα να γίνουν δείχνουν μια όξυνση και ένταση όλων των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Οι εξελίξεις στον αραβικό κόσμο, τα νέα δόγματα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, η ελληνοτουρκικές σχέσεις, το ζήτημα της ονομασίας της Φίρομ, αλλά και οι σχεδιασμοί για τη Θράκη και η αθρόα είσοδος νέων κυμάτων μεταναστών (περίπου 550 κάθε μέρα, σύμφωνα με το περιοδικό Επίκαιρα), όλα αυτά θα εμφανιστούν με ιδιαίτερη ένταση και θα λειτουργήσουν στην πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας.
Είναι τυχαίες αυτές οι «παραλείψεις»; Πώς μπορεί να εξηγηθούν;
Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο κυριότερος είναι η συστημική λογική, το μη ξεπέρασμα των ορίων του συστημισμού, η προσκόλληση στις προδιαγραφές αυτού του υπαρκτού πολιτικού συστήματος και οι πολλαπλές εξαρτήσεις που απορρέουν από την καθωσπρέπει συμμετοχή σε αυτό. Δεύτερος λόγος είναι η μη εμπιστοσύνη στο λαό, στις δυνάμεις του και τους αγώνες του. Από δω και η αντίληψη πως η Αριστερά είναι κάτι υπεράνω του λαού, ο οποίος δεν καταλαβαίνει την ορθή γραμμή, δεν ξέρει, δεν αντιλαμβάνεται, ρέπει προς το αυθόρμητο και ανεξέλεγκτο και αυτό μπορεί να την θέσει σε δοκιμασία. Τρίτος λόγος, είναι η αντίληψη πως η χώρα δεν είναι πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά εξαρτημένη, άρα είτε συμμετέχει στην ιμπεριαλιστική λεία έστω από υποδεέστερη θέση (ΚΚΕ), είτε δεν μπορεί να γίνει οποιοδήποτε βήμα χωρίς αλλαγή των συσχετισμών εντός της Ευρώπης (ΣΥΝ).
Η αποσάθρωση του πολιτικού συστήματος, όπως το γνωρίσαμε μέχρι τώρα, οφείλεται εν μέρει στο ότι χρεοκοπούν τα πελατειακά αναχρονιστικά χαρακτηριστικά του (στοιχεία που και οι σημιτικοί εκσυγχρονιστές ήθελαν να ξεπεράσουν), εν μέρει στο ότι το πολιτικό σύστημα έφερε τη σφραγίδα κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Κυρίως όμως αποσαθρώνεται γιατί το κοινωνικό συμβόλαιο που το στήριζε δεν υπάρχει πλέον και οι διάφορες πλευρές που το συγκροτούσαν διαλύονται και γκρεμίζονται από τις επιβαλλόμενες μνημονιακές πολιτικές. Αυτή η κατάρρευση του κοινωνικού συμβολαίου (που μέρος του ήταν το ανώτερο πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό της Αριστεράς), οδηγεί σε τεκτονικές αλλαγές του πολιτικού στοιχείου, τέτοιες που η επίσημη Αριστερά αδυνατεί να διαβάσει, παράλληλα δε, φέρνει στο φως νέες μορφές έκφρασης και συγκρότησης όπως έδειξαν οι πλατείες, οι κινήσεις όπως η Σπίθα του Μ. Θεοδωράκη, οι διαδηλώσεις την 28η Οκτωβρίου και άλλες που θα δούμε στο προσεχές μέλλον.
Κούβα της Μεσογείου;
Ο γνωστός και μη εξαιρετέος παρτενέρ της νέας «κυβέρνησης» κ. Καρατζαφέρης, δήλωσε πως αν ενωθεί η Αριστερά στην Ελλάδα, θα μετατραπεί η χώρα μας σε Κούβα της Μεσογείου. Λαλίστατος, όπως πάντα, είπε συγκεκριμένα: «Στην τρόικα είπα πως με την πολιτική της θα φέρει την Αριστερά στην εξουσία. Θα γίνουμε η Κούβα της Μεσογείου. Τους είπα ότι δεν χρειάζονται οι δικές μας υπογραφές, αλλά της Παπαρήγα και του Τσίπρα, γιατί αυτούς θα φέρουν στην εξουσία μέσα σε λίγους μήνες. Πρέπει να είναι πιο συγκρατημένοι».
Υπερβολικός; Πιθανόν. Αλλά η δυναμική που θα υπήρχε -αν ήταν άλλη η συμπεριφορά της Αριστεράς- με δεδομένο της πλήρους ευθυγράμμισης του αστικού μνημονιακού τόξου, θα ήταν μεγάλη. Ένα ευρύ παλλαϊκό μέτωπο, ένα μέτωπο εθνικής και λαϊκής αναγέννησης που θα εκφράζει λαϊκά κοινωνικά και πατριωτικά αισθήματα και συμφέροντα θα μπορούσε, πράγματι, να προσδώσει στην πολιτική ζωή της χώρας μια «λατινοαμερικανική» γεύση. Όχι ως Κούβα, αλλά περισσότερο ως τις άλλες χώρες της ηπείρου, στις οποίες δημιουργήθηκαν μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά μπλοκ που πρωταγωνιστούν στις χώρες τους και τις οδήγησαν σε μια τροχιά ρήξεων με τον ιμπεριαλισμό.
Μια τέτοια εξέλιξη, δεν πρόκειται να προκύψει, όσο αντιμετωπίζεται η Ελλάδα ως Βέλγιο ή Λουξεμβούργο ή διαφορετικά ειπωμένο, όσο η Αριστερά παραμένει στο έδαφος των κραυγαλέων παραλήψεών της σε συνθήκες που το μαζικό λαϊκό κίνημα, συχνά-πυκνά, για δύο χρόνια θέτει ακριβώς τέτοια ζητήματα. Μετά μας φταίει το «αυθόρμητο»…

Ρούντι Ρινάλντι

Δρόμος της Αριστεράς

Μέρκελ και Σαρκοζί,έμποροι θανάτου

Δελτίο Τύπου ΚΟΕ - 28/11/2011
Το πάθημα της Φουκουσίμα προφανώς και δεν έγινε μάθημα για τους εμπόρους του θανάτου, που συνεχίζουν απτόητοι να χρησιμοποιούν τα «κερδοφόρα» πυρηνικά εργοστάσια. Έτσι, αυτό το Σαββατοκύριακο δεκάδες χιλιάδες Γάλλων και Γερμανών πολιτών για μια ακόμη φορά εξέφρασαν έμπρακτα και αποφασιστικά την αντίθεσή τους στη μεταφορά και «αποθήκευση» των πυρηνικών αποβλήτων.
Οι δεκάδες συλλήψεις και οι προσαγωγές 1.300 (!) ακτιβιστών οι οποίοι, μαζί με χιλιάδες ακόμη πολίτες, πραγματοποιούσαν καθιστική διαμαρτυρία στις σιδηροδρομικές γραμμές στο Ντάνενμπεργκ δείχνουν την ανύπαρκτη οικολογική και δημοκρατική ευαισθησία αυτής της «Ευρώπης» που υπολογίζει μονάχα τα συμφέροντα μιας κυνικής ολιγαρχίας.
Κυρίως όμως δείχνουν τις βαθιές ρίζες του αντιπυρηνικού κινήματος, που ξεσηκώνει δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να ρισκάρουν για να υπερασπιστούν το μέλλον των ίδιων και των επόμενων γενεών, περιγελώντας το «ρεαλισμό» των εμπόρων του θανάτου και των πολιτικών απολογητών τους.
Οι βάρβαρες επιθέσεις της γαλλικής και της γερμανικής αστυνομίας, που προκάλεσαν εκατοντάδες τραυματισμούς, συναντούν την καταδίκη της λαϊκής πλειοψηφίας σε όλη την Ευρώπη. Οι λαοί μας δεν επιθυμούν να ζήσουν έναν πυρηνικό εφιάλτη τύπου Τσερνομπίλ μόνο και μόνο για να εξακολουθήσει να πλουτίζει μια χούφτα επενδυτών και επιχειρηματιών – που ετοιμάζονται πάλι να αρχίσουν τις «εποικοδομητικές» προτάσεις τους και προς την Ελλάδα, αφού είχαν αναγκαστεί να σιωπήσουν για αρκετό διάστημα.
Σε μια ΕΕ που παραπαίει σε όλα τα επίπεδα, σε μια υφήλιο όπου όλες τις «φυσικές καταστροφές» και τα «ατυχήματα» τα πληρώνει ο φτωχός λαός, και σε καιρούς όπου η μόνη έγνοια των αρχουσών τάξεων και των τοκογλύφων είναι να ξεπεράσουν τη δική τους κρίση καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά τους, έχουμε πολύ περισσότερους λόγους για να στραφούμε αποφασιστικά εναντίον όσων απειλούν τη ζωή μας ΚΑΙ με την πυρηνική ενέργεια.

Ψήφισμα για τις Γενικές Συνελεύσεις

28 ΟΚΤΩΒΡΗ … ΗΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ … ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Την 28η Οκτώβρη, σε δεκάδες πόλεις τις ελλάδας, ο λαός με περηφάνεια διεκδίκησε και ανέκτησε την ημέρα τιμής του αντιφασιστικού αγώνα, βροντοφωνάζοντας ενα μεγάλο ΟΧΙ στην νέα κατοχή.
Μετά τα ΝΑΙ της ελληνικής κυβέρνησης στην σύνοδο κορυφής της 26ης οκτώβρη για το «κούρεμα» του χρέους και την νέα δανειακή σύμβαση, χιλιάδες λαού φωνάξαμε το δικό μας ΟΧΙ στην κυβέρνηση και την τρόικα, το δικό μας ΟΧΙ στην δανειακή σύμβαση, τα συμβόλαια θανάτου της κοινωνίας και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, το δικό μας ΟΧΙ στο κουρέλιασμα του συντάγματος, της Δημοκρατίας και της αξιοπρέπιας μας, το δικό μας ΟΧΙ στην εξαθλίωση και την αδικία που βιώνουμε καθημερινά.
Η στοχοποίηση των «επισήμων», εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος της χρεοκοπίας –με αποκορύφωμα την αποχώρηση του Προέδρου της «Δημοκρατίας» απ’ την εξέδρα των επισήμων  και την πραγματοποίηση της παρέλασης μπροστά σε χιλιάδες Θεσσαλονικείς– καθώς και η δύναμη του ενωμένου λαού φόβισε τα επιτελεία σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Η νέα, πραξικοπηματικά διορισμένη, συγκυβέρνηση έρχεται τώρα να κατηγορήσει 17(ανάμεσα στους οποίους και ένας φοιτητής του Μαθηματικού ΑΠΘ και μέλος της Αριστερής Ενότητας) απ’ τους χιλιάδες πολίτες που συμμετείχαν στην «παρέλαση του λαού» ως «υποκινητές» των γεγονότων. Το αντιδραστικό μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ δείχνει το πραγματικό αντιδημοκρατικό του πρόσωπο, προσπαθεί να ποινικοποιήσει τις δίκαιες αντιδράσεις και να τρομοκρατήσει τον λαό. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία πως η δίωξη εναντίων των 17, είναι δίωξη εναντίων όλου του λαού που αγωνίζεται για το ψωμί και την ελευθερία του. Όσο και να προσπαθούν να μιλήσουν για μειοψηφίες, υποκινητές και έκτροπα, η 28η Οκτώβρη θα είναι για μας μέρα έκφρασης και απαίτησης για Ανεξαρτησία και Δημοκρατία.
Η Αριστερή Ενότητα καλεί όλους τους φοιτητές, την νεολαία και όλο τον λαό να στηρίξει τους 17 διωκώμενους και να υπερασπιστεί το νόημα των διαδηλώσεων της 28ης Οκτώβρη. Δηλώνουμε σε όλους αυτούς που διαλύουν την κοινωνία πως η απάντηση του λαού θα είναι η ενότητα, η αλληλεγγύη και ο συνεχής αγώνας, μέχρι να φύγουν όλοι τους και να ανοίξει ένας νέος δρόμος για τον λαό και την χώρα.
Να σταματήσει κάθε έρευνα/δίωξη για την “παρέλαση του λαού” στη Θεσσαλονίκη.
Κάτω τα χέρια απ’ τις Δημοκρατικές Ελευθερίες.

Κάλεσμα ΚΟΕ για απεργία-πορεία στις 1/12


ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ: ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ

Το καθεστώς της νέας κατοχής που βιώνει η χώρα από την τρόικα ολοένα και βαθαίνει, μετά τους εκβιασμούς για τη “σωτήρια” 6η δόση. Το ντόπιο υπαλληλικό πολιτικό προσωπικό κάνει ξεκάθαρο πως μόνο του μέλημα είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων των ξένων οργανισμών, των διεθνών τοκογλύφων. Η νέα πραξικοπηματική κυβέρνηση του εκλεκτού τραπεζίτη Παπαδήμου με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ είναι δείγμα γραφής των αντιδημοκρατικών εκτροπών που σχεδιάζονται από τα διευθυντήρια, ώστε να μπορέσουν να εφαρμόσουν τις καταστροφικές πολιτικές της ανεργίας, της φτώχειας και της διάλυσης.

Ο λαός δεν τους νομιμοποιεί και δεν πείθεται από οποιαδήποτε προσπάθεια “συναίνεσης” όσων μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση, γνωρίζει πως με τα μνημόνια και τους ευρωπαίους εγκάθετους δεν μπορεί να βρεθεί λύση. Το απαιτεί σε κάθε εκδήλωση δυσαρέσκειας, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά: Να φύγει αυτό το εθελόδουλο πολιτικό σύστημα, μαζί με την τρόικα, τα μνημόνια, τους νόμους που ψήφισαν!

Σε αυτό το ιστορικό σταυροδρόμι, ο λαός δέχεται απανωτά πλήγματα. Αυξάνεται η ανεργία και τα λουκέτα, διαλύεται η παραγωγική βάση, υποθηκεύεται το μέλλον μας μέσω του ξεπουλήματος της χώρας. Αυτό που απειλείται είναι η ίδια μας η επιβίωση, με αυτήν την την απειλή να μας ορίζει καθήκοντα ανώτερα από κάθε άλλη προηγούμενη περίοδο.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ δεν θέλουν να συμβάλλουν στην οργάνωση των εργαζομένων στην κατεύθυνση να ρίξουν την τροικανή κυβέρνηση και τους εντολείς της . Θέλουν μια απεργία - τουφεκιά στον αέρα. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που μπορούν να απαντήσουν αποφασιστικά, με τη δύναμη που βρίσκεται στα χέρια τους, με την οργάνωση της πάλης τους, με το κάλεσμα ένωσης όλων των επιμέρους κοινωνικών αγώνων.

Η 5η Μάη, το κίνημα των πλατειών, οι αντικατοχικές διαδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου μας δείχνουν το δρόμο. Η λύση υπάρχει και βρίσκεται σε ένα γενικευμένο παλλαϊκό ξεσηκωμό που θα τους διώξει οριστικά, θα ανοίξει το δρόμο για την πολιτική, οικονομική, κοινωνική διέξοδο της χώρας. Για να μπει επιτέλους στο προσκήνιο ο λαός και οι ανάγκες του, όχι οι ευρω(τρομο)κράτες και οι τοκογλύφοι. Για να αντιτάξουμε στις πολιτικές διάλυσης την παραγωγική ανασυγκρότηση, να απαντήσουμε στην υποταγή με τον αγώνα για πραγματική δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία.

Σε αυτόν τον παρατεταμένο αγώνα, ο λαός μπορεί να νικήσει. Ένας ακόμα σταθμός η πανεργατική απεργία στη 01/12. Να γίνει και αυτή η απεργία μια σημαντική στιγμή αντίστασης στη νέα κατοχή. Με τη μεγάλη μαζικότητα, τη δυναμική παρουσία, την επιμονή στην ένωση κάθε μικρού και μεγάλου αγώνα. Καμιά συναίνεση-καμιά υποταγή!

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ-ΠΟΡΕΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 01/12 10:30 ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ