Η συσπείρωση και ο αγώνας απαιτούν καθαρούς στόχους, αιτήματα και αλλαγές.
Δεν παραφράζουμε ούτε μειώνουμε το βάθος, αν ισχυριστούμε πως οι πλατείες ζήτησαν και απαίτησαν μια μεταπολίτευση του λαού. Πρόβαλαν στην πρώτη γραμμή το αίτημα «να φύγουν όλοι», πολιτικοί και Μνημόνιο, «να πάνε φυλακή οι υπεύθυνοι», ζήτησαν δημοκρατία και εθνική αξιοπρέπεια, ανεξαρτησία, πλήρη και άμεση δημοκρατία, κατάργηση του χρέους, ανακούφιση των εργαζόμενων, παραγωγική ανασυγκρότηση και δουλειά για όλους. (Είναι πολύ περίεργη και περιοριστική η ανάγνωση του μηνύματος της πλατείας που κάνουν τμήματα της Αριστεράς: ότι, δηλαδή, οι πλατείες είπαν πως «δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε»).
Επομένως, τα «κάτω» και τα «φύγετε» της πλατείας είναι καθοριστικά, και σωστά βρίσκονται στο επίκεντρο της λαϊκή οργής. Για να είναι όμως πειστικά και κατανοητά, οφείλουν να γίνουν πιο καθαρά και να συνδεθούν με το τι πρέπει να επιλύσει και πώς μια μεταπολίτευση του λαού, δηλαδή, μια μεταπολίτευση κατά την οποία ο λαός θα βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.
Αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, στοιχειώδης λειτουργία της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, πάταξη της διαπλοκής, περιορισμό της τηλε-δημοκρατίας, να πάνε φυλακή οι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία και τη σπατάλη, πλήρης διαφάνεια, απαλλαγή από το Μνημόνιο και από όλους τους νόμους και τις ρυθμίσεις που ψηφίστηκαν στο πλαίσιό του, νέα συντακτική συνέλευση, διαπραγματεύσεις και επανακαθορισμός της θέσης της Ελλάδας σε διεθνείς οργανισμούς με πιθανή διενέργεια δημοψηφισμάτων.
Ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, ανατροπή όλου του πολιτικού συστήματος, αλλαγές σε όλα τα τμήματα του πολιτικού κρατικού μηχανισμού που να διασφαλίζουν μια πραγματική και βαθιά δημοκρατία, να ακούγεται η φωνή του λαού, να ζητιέται η γνώμη του σε κρίσιμα ζητήματα, να είναι ενεργός παράγοντας σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις και προσανατολισμούς.
Χωρίς ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος και αντικατάστασή του με ένα άλλο, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για «πολιτική, οικονομική κοινωνική διέξοδο της χώρας».
Για να συσπειρωθεί και να αγωνιστεί ο λαός, πρέπει να έχει σχετικά καθαρό για ποιους στόχους, ποια αιτήματα, ποιες αλλαγές. Μπορεί σε πολύ οξυμμένες στιγμές απλές λέξεις να συσπειρώσουν έναν ολόκληρο λαό. Για παράδειγμα, το «Δημοκρατία, Ψωμί, Ανεξαρτησία, Δουλειά». Σήμερα, όμως, το «ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος της υποτέλειας στην τρόικα, της περιορισμένης κυριαρχίας, της επιβολής δυσβάσταχτων μέτρων, για να πληρωθούν τοκογλυφικές συμμορίες» κ.λπ. πρέπει να συνοδευτεί από μια πλατιά αποκάλυψη των όρων και των μέτρων που θα αντικαταστήσουν την κατάσταση αυτή. Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαντάζει. Γιατί απαιτεί μια νέα συνείδηση, που δεν οικοδομείται αυθόρμητα και αυτόματα.
Υπάρχει όμως το έδαφος, το υπόστρωμα, για να ριχτεί ο σπόρος, να γίνουν βήματα, να διατυπωθούν προτάσεις και ιδέες. Αυτό ήδη γίνεται και είναι το πιο θετικό και ελπιδοφόρο παράγωγο της νέας καθεστωτικής φάσης, στην οποία μπήκαμε ως χώρα εδώ και ένα χρόνο. Η κρίση και το Μνημόνιο-τρόικα στην Ελλάδα οδήγησαν σε μια αφύπνιση, σε ένα ριζοσπαστισμό, σε μια ανάταση της αναζήτησης, σε μια κινητοποίηση και σε μια τοποθέτηση ερωτημάτων γύρω από θέματα που είχαν καταχωνιαστεί και μπει στο συρτάρι το προηγούμενο διάστημα. Χρέος, ευρώ, Ε.Ε., δάνεια, κατοχή, υποτέλεια, ιμπεριαλισμός κ.λπ. ήρθαν με μια σφοδρότητα στην επιφάνεια, έσπασαν πολλά ταμπού και απαγορεύσεις, άνοιξαν διεργασίες και συνειδήσεις. Παράλληλα, μπήκαν σε κίνηση δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, που διαδήλωσαν, εκδήλωσαν την οργή τους, συγκρούστηκαν με τις κατασταλτικές δυνάμεις, ξεπέρασαν τον ίδιο τον εαυτό τους κάνοντας πράγματα που πριν από 1-2 χρόνια ούτε θα τα σκέφτονταν καν («Δεν πληρώνω», Κερατέα κ.λπ.).
Σε αυτό το διάχυτο και σκόρπιο -πλην υπαρκτό, υπαρκτότατο και με δικές του ανάγκες και έξω από στερεότυπα της Αριστεράς- δυναμικό πρέπει να τεθεί με τόλμη και αποφασιστικότητα η «μεταπολίτευση του λαού».
Σε γενικές γραμμές ωριμάζει στις ελληνικές συνθήκες ένα αίτημα αλλαγής και απαλλαγής από το σάπιο πολιτικό σύστημα. Αυτό είναι ένα συγκεκριμένο προχώρημα, ένα δείγμα συντελούμενων διεργασιών σε επίπεδο συνείδησης και διάθεσης, ένα δείγμα του πόσο πίσω είναι η Αριστερά σε σχέση με τη ριζοσπαστικοποίηση που αναπτύχθηκε και εμφανίστηκε.
Η μεταπολίτευση του λαού, σαν ανάγκη, σαν σύνθημα, πρέπει να προβληθεί παντού και να υποστηριχθεί πως χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος. Η διέξοδος είναι πρωταρχικά πολιτική, και όλα τα άλλα έπονται. Παράλληλα, πρέπει να προβληθεί, να στηριχθεί και να υποστηριχθεί το οικονομικό περιεχόμενο-στόχοι και το κοινωνικό περιεχόμενο-στόχοι αυτής της μεταπολίτευσης-διεξόδου. Αυτό δεν μπορεί να παραβλεφθεί ή να παραπεμφθεί στις καλένδες, γιατί κανένας δεν μπορεί να πειστεί για μια μεγάλη αλλαγή χωρίς να έχει προηγηθεί μια ευρύτατη ζύμωση σχετικά με τους οικονομικούς και κοινωνικούς της στόχους. Ρούντι Ρινάλντι Δρόμος της Αριστεράς
Επομένως, τα «κάτω» και τα «φύγετε» της πλατείας είναι καθοριστικά, και σωστά βρίσκονται στο επίκεντρο της λαϊκή οργής. Για να είναι όμως πειστικά και κατανοητά, οφείλουν να γίνουν πιο καθαρά και να συνδεθούν με το τι πρέπει να επιλύσει και πώς μια μεταπολίτευση του λαού, δηλαδή, μια μεταπολίτευση κατά την οποία ο λαός θα βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.
Αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, στοιχειώδης λειτουργία της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, πάταξη της διαπλοκής, περιορισμό της τηλε-δημοκρατίας, να πάνε φυλακή οι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία και τη σπατάλη, πλήρης διαφάνεια, απαλλαγή από το Μνημόνιο και από όλους τους νόμους και τις ρυθμίσεις που ψηφίστηκαν στο πλαίσιό του, νέα συντακτική συνέλευση, διαπραγματεύσεις και επανακαθορισμός της θέσης της Ελλάδας σε διεθνείς οργανισμούς με πιθανή διενέργεια δημοψηφισμάτων.
Ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, ανατροπή όλου του πολιτικού συστήματος, αλλαγές σε όλα τα τμήματα του πολιτικού κρατικού μηχανισμού που να διασφαλίζουν μια πραγματική και βαθιά δημοκρατία, να ακούγεται η φωνή του λαού, να ζητιέται η γνώμη του σε κρίσιμα ζητήματα, να είναι ενεργός παράγοντας σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις και προσανατολισμούς.
Χωρίς ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος και αντικατάστασή του με ένα άλλο, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για «πολιτική, οικονομική κοινωνική διέξοδο της χώρας».
Για να συσπειρωθεί και να αγωνιστεί ο λαός, πρέπει να έχει σχετικά καθαρό για ποιους στόχους, ποια αιτήματα, ποιες αλλαγές. Μπορεί σε πολύ οξυμμένες στιγμές απλές λέξεις να συσπειρώσουν έναν ολόκληρο λαό. Για παράδειγμα, το «Δημοκρατία, Ψωμί, Ανεξαρτησία, Δουλειά». Σήμερα, όμως, το «ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος της υποτέλειας στην τρόικα, της περιορισμένης κυριαρχίας, της επιβολής δυσβάσταχτων μέτρων, για να πληρωθούν τοκογλυφικές συμμορίες» κ.λπ. πρέπει να συνοδευτεί από μια πλατιά αποκάλυψη των όρων και των μέτρων που θα αντικαταστήσουν την κατάσταση αυτή. Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαντάζει. Γιατί απαιτεί μια νέα συνείδηση, που δεν οικοδομείται αυθόρμητα και αυτόματα.
Υπάρχει όμως το έδαφος, το υπόστρωμα, για να ριχτεί ο σπόρος, να γίνουν βήματα, να διατυπωθούν προτάσεις και ιδέες. Αυτό ήδη γίνεται και είναι το πιο θετικό και ελπιδοφόρο παράγωγο της νέας καθεστωτικής φάσης, στην οποία μπήκαμε ως χώρα εδώ και ένα χρόνο. Η κρίση και το Μνημόνιο-τρόικα στην Ελλάδα οδήγησαν σε μια αφύπνιση, σε ένα ριζοσπαστισμό, σε μια ανάταση της αναζήτησης, σε μια κινητοποίηση και σε μια τοποθέτηση ερωτημάτων γύρω από θέματα που είχαν καταχωνιαστεί και μπει στο συρτάρι το προηγούμενο διάστημα. Χρέος, ευρώ, Ε.Ε., δάνεια, κατοχή, υποτέλεια, ιμπεριαλισμός κ.λπ. ήρθαν με μια σφοδρότητα στην επιφάνεια, έσπασαν πολλά ταμπού και απαγορεύσεις, άνοιξαν διεργασίες και συνειδήσεις. Παράλληλα, μπήκαν σε κίνηση δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, που διαδήλωσαν, εκδήλωσαν την οργή τους, συγκρούστηκαν με τις κατασταλτικές δυνάμεις, ξεπέρασαν τον ίδιο τον εαυτό τους κάνοντας πράγματα που πριν από 1-2 χρόνια ούτε θα τα σκέφτονταν καν («Δεν πληρώνω», Κερατέα κ.λπ.).
Σε αυτό το διάχυτο και σκόρπιο -πλην υπαρκτό, υπαρκτότατο και με δικές του ανάγκες και έξω από στερεότυπα της Αριστεράς- δυναμικό πρέπει να τεθεί με τόλμη και αποφασιστικότητα η «μεταπολίτευση του λαού».
Σε γενικές γραμμές ωριμάζει στις ελληνικές συνθήκες ένα αίτημα αλλαγής και απαλλαγής από το σάπιο πολιτικό σύστημα. Αυτό είναι ένα συγκεκριμένο προχώρημα, ένα δείγμα συντελούμενων διεργασιών σε επίπεδο συνείδησης και διάθεσης, ένα δείγμα του πόσο πίσω είναι η Αριστερά σε σχέση με τη ριζοσπαστικοποίηση που αναπτύχθηκε και εμφανίστηκε.
Η μεταπολίτευση του λαού, σαν ανάγκη, σαν σύνθημα, πρέπει να προβληθεί παντού και να υποστηριχθεί πως χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος. Η διέξοδος είναι πρωταρχικά πολιτική, και όλα τα άλλα έπονται. Παράλληλα, πρέπει να προβληθεί, να στηριχθεί και να υποστηριχθεί το οικονομικό περιεχόμενο-στόχοι και το κοινωνικό περιεχόμενο-στόχοι αυτής της μεταπολίτευσης-διεξόδου. Αυτό δεν μπορεί να παραβλεφθεί ή να παραπεμφθεί στις καλένδες, γιατί κανένας δεν μπορεί να πειστεί για μια μεγάλη αλλαγή χωρίς να έχει προηγηθεί μια ευρύτατη ζύμωση σχετικά με τους οικονομικούς και κοινωνικούς της στόχους. Ρούντι Ρινάλντι Δρόμος της Αριστεράς
Ρούντι Ρινάλντι
Δρόμος της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου