Προκύρηξη ΚΟΕ

Το πανεπιστήμιο της δημοκρατίας και του αγώνα, θα συντρίψει το πανεπιστήμιο της κατοχής και της τρόικας.

Αφού υπογράφηκε η νέα δανειακή σύμβαση μετά από ημέρες “διαπραγματεύσεων”, για πολλοστή φορά το πολιτικό σύστημα ζητωκραυγάζει για την υποτιθέμενη σωτηρία από την χρεοκοπία.  Την ίδια στιγμή που η υπαγωγή του ελληνικού χρέους σε αγγλικό δίκαιο, το νέο πακέτο μέτρων αλλά και ο ειδικός λογαριασμός όπου θα μπαίνουν όλα τα έσοδα της χώρας με σκοπό την εξυπηρέτηση του χρέους και δυνατότητα εκταμίευσης μόνο με άδεια από την τροϊκανή επιτροπεία παρουσιάζονται σαν αναγκαίο κακό. Είναι φανερό πώς έχουμε μπει σε μια νέα “εποχή”. Βρισκόμαστε σε μία ιδιότυπη οικονομική και πολιτική κατοχή που κατεδαφίζει ουσιαστικά και τυπικά, κάθε έννοια δημοκρατίας, εθνικής ανεξαρτησίας, λαικής κυριαρχίας. Η χώρα μας μετατρέπεται σε μια μεταμοντέρνα νέο-αποικία κάτω από τη θηλιά της διάλυσης του παραγωγικού ιστού, του δημοσίου χρέους, της παραμονής στο ευρώ,του παρασιτικού πολιτικού συστήματος που δεκαετίες τώρα τροφοδότησε και κέρδισε μέσα από τη μίζα, τη ρεμούλα, τη διαπλοκή. Ο βίαιη εισβολή όμως του ελληνικού λαού στο προσκήνιο τροποποιεί τα δεδομένα, διαγράφει άλλες δυνατότητες, αυξάνει την ρευστότητα της  κατάστασης, σκιαγραφεί τον άλλο δρόμο για την οικονομική και πολιτική διέξοδο της χώρας.

Τέλος για τη μεταπολίτευση, τέλος και για το πανεπιστήμιό της

Ζούμε ένα βίαιο γκρέμισμα. Η εφαρμογή του νομοσχεδίου για την παιδεία πρόκειται ουσιαστικά να ευθυγραμμίσει το πανεπιστήμιο  στην τροχιά χρεοκοπίας στην οποία έχει μπει η χώρα. Στη νέα κατάσταση το πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης επιβάλλεται να αντικατασταθεί από το πανεπιστήμιο της αγοράς, των βαθιών ανισοτήτων, της εξειδίκευσης και υπό- μόρφωσης, της απεμπόλισης κάθε δημοκρατικής και συνδικαλιστικής διαδικασίας. Το πανεπιστήμιο της νέας εποχής πρέπει να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να ¨παράγει¨ αποφοίτους πολλαπλών ταχυτήτων και ικανοτήτων που να προετοιμαστούν να γίνουν άνεργοι ή μετανάστες στο εξωτερικό προς εύρεση εργασίας, να ποινικοποιεί τις συλλογικές διαδικασίες και να επιβάλλει ένα ασφυκτικά αντιδημοκρατικό και αντιακαδημαικό πλαίσιο σπουδών και κανόνων λειτουργίας.

• Λιγότερη Δημοκρατία: Η αρχή γίνεται με τα Συμβούλια Διοίκησης τα οποία θα εκλέγονται αποκλειστικά από τα μέλη ΔΕΠ , με συνέπεια τον αποκλεισμό όλων των υπόλοιπων ακαδημαικών φορέων. Φτιάχνεται επί της ουσίας ένα όργανο υπερσυγκεντρωτικό και εξωθεσμικό, το οποίο καλείται να διαχειριστεί την διάλυση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, να το ευθυγραμμίσει στα πρότυπα των αγγλοσαξονικών κολλεγίων, να εισάγει το επιχειρηματικό κεφάλαιο που λυμαίνεται την έρευνα και την τεχνολογία. Σε στιγμές κατοχής, όπου το ειδικό καθεστώς αντιλαμβάνεται τα όρια του, να αποσπά συναίνεση, που καταλαβαίνει το οριακό σημείο που έχει φτάσει η νεολαία όντας αποκλεισμένη από το δικαίωμα της να ελπίζει σε μια αξιοπρεπή ζωή, που περνάει στην ανοικτή τρομοκρατία και ωμή καταστολή για να περάσει τα σχέδια της, η συμμετοχή των φοιτητών κρίνεται παράνομη και καταχρηστική. Τα Συμβούλια Διοίκησης αποτελούν την κατάλληλη δομή για να μετατρέψουν τα ΑΕΙ και ΤΕΙ σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια β΄ διαλογής, όργανα που θα γράψουν το τίτλο τέλους σε ότι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα σαν το μαζικό, δημόσιο, υψηλής ποιότητας, δημοκρατικό πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης.
• Λιγότερα ιδρύματα για ακόμα λιγότερους φοιτητές: Σε μια χώρα που χρεοκοπεί προφανώς αποτελεί πολυτέλεια να σπουδάζουν τα παιδιά της. Ήδη έχει ανακοινωθεί το κλείσιμο μιας σειράς τμημάτων και σχολών, την ίδια στιγμή που σχολές ήδη δεν μπορούν να καλύψουν τα λειτουργικά τους έξοδα, ενώ μια σειρά επιστημονικών φορέων και οργανισμών καταργούνται με αποτέλεσμα την πλήρη υποτίμηση της μόρφωσης και της έρευνας. Με μια κοινωνία στα όρια του εξευτελισμού και της απόγνωσης, με μια νεολαία που ένα μεγάλο κομμάτι της αποκλείεται  μορφωτικά – πολιτιστικά (από τα μεγαλύτερα ποσοστά μαθητικής διαρροής πια στην ΕΕ), είτε ένα άλλο αναγκάζεται να μεταναστεύσει μην έχοντας οποιαδήποτε εναλλακτική στη χώρα αποικία, η πρόσβαση στην τριτοβάθμια θα πρέπει να καναλιζαριστεί. Το καθεστώς απαιτεί μια κοινωνία αγράμματη και αμόρφωτη, με πανεπιστήμια σημαντικά λιγότερα από τα σημερινά χωρίς την υποχρέωση της κρατικής χρηματοδότησης, με ένα επιστημονικό δυναμικό που θα προσφέρει τη γνώση του είτε στο εξωτερικό είτε σε πολυεθνικές επιχειρήσεις που θα λυμαίνονται τον φυσικό πλούτο και πηγές της χώρας.
• Δημιουργία μιας νεολαίας τεμαχισμένης, αποκλεισμένης, ναρκωμένης, γκετοποιημένης: Το πανεπιστήμιο των συλλογικών αγώνων παύει να υπάρχει από τη στιγμή που ουσιαστικά ποινικοποιείται η συλλογική δράση, μπαίνουν συνεχώς φίλτρα εντός των πανεπιστημιακών χώρων, η εντατικοποίηση και οι ρυθμοί σπουδών γίνονται εξωφρενικοί, ξαναορίζονται τα χουντικής έμπνευσης πειθαρχικά όργανα που θα τιμωρούν την συνδικαλιστική δράση ή τη μη συμμόρφωση με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Διοίκησης. Το νέο πανεπιστήμιο δεν αποτελεί χώρο διαμόρφωσης ανθρώπων. Την ίδια στιγμή που είναι σαφές ότι είμαστε η τελευταία γενιά που έχει τη δυνατότητα (όσο οι οικονομικές συνθήκες το επιτρέπουν ακόμα) να σπουδάσει. Σύντομα, οι ανώτερες εκπαιδευτικές βαθμίδες θα αφορούν πολύ περιορισμένα κομμάτια της κοινωνίας  που θα έχουν τόσο την δυνατότητα να πληρώσουν για αυτά όσο και την δυνατότητα να φύγουν μετά. Οι υπόλοιποι θα είναι εντελώς αναλώσιμοι, διεκδικώντας μια θέση σε κάποια “επένδυση” στις ειδικές οικονομικές ζώνες που έχουν ήδη αρχίσει να διαμορφώνονται. Θέλουν να φτιάξουν μια νεολαία και ένα λαό χωρίς πρόσβαση στην μόρφωση, χωρίς δυνατότητες να αντιδράσει, σε μια χώρα που με την απουσία επιστημονικού δυναμικού θα είναι αδύνατο να ανακάμψει. Είναι απορίας άξιο μέσα σε αυτές τις συνθήκες αν  θα μπορεί να βρούμε ρόλο όλοι εμείς. Να σπουδάσουμε για τι; Για να φύγουμε αμέσως μετά στο εξωτερικό; Πώς θα προσφέρουμε;

Μόνη λύση ο Ξεσηκωμός!

Αγωνιζόμαστε για ένα πανεπιστήμιο που θα μας μορφώσει για να συμβάλλουμε στην ανοικοδόμηση της χώρας. Ο αγώνας ενάντια στη σύσταση και την λειτουργία των Συμβουλίων Διοίκησης είναι ένας σημαντικός σταθμός για το μπλοκάρισμα της εφαρμογής αυτού του νόμου, συγκεντρώνει όρους και συμμαχίες. Είναι η επόμενη μάχη που καλούμαστε να δώσουμε, η πρώτη απόπειρα σύστασης τους βρήκε άδοξο τέλος. Είναι ανάγκη όμως να συσπειρωθεί το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας σε αυτή τη μάχη, κάτι που σήμερα μοιάζει εφικτό με τη μεγαλύτερη μερίδα, των φοιτητών, των πανεπιστημιακών αλλά και των διοικητικών υπαλλήλων να δίνει με διάφορους τρόπους αυτή τη μάχη. Βασικός λόγος είναι ότι δεν πρόκειται απλά για την υπεράσπιση του πανεπιστημίου όπως το γνωρίζουμε σήμερα, αλλά για την υπεράσπιση τόσο του δικαιώματος στη μόρφωση όσο και του αγώνα για ένα πανεπιστήμιο χρήσιμο για το μέλλον του λαού και της χώρας. Είναι ανάγκη και ρόλος μας να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση ενός πανεπιστημίου που έρχεται σε αντίθεση με όσα θέλουν, σε ένα πανεπιστήμιο ανοικτό στο λαό αλλά και στηριγμένο σε διαφορετικές αξίες, στη δημοκρατία και την αλληλεγγύη που θα παίξει ενεργό ρόλο τόσο στην επαγρύπνηση του λαού, στην οικοδόμηση ενός νέου ανθρώπου που θα ταιριάζει σε μια νέα εποχή για τον τόπο όπου κουμάντο θα κάνει ο λαός και θα επιβάλλει τις αξίες του, όσο και στην χάραξη μιας άλλης πορείας για τον τόπο. Είναι αναγκαίο να ανοίξει ένας νέος κύκλος κινητοποιήσεων που θα συμβάλει σε έναν αναγκαίο παλλαϊκό ξεσηκωμό που θα γκρεμίσει μια για πάντα το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, της ατιμωρησίας, του αυταρχισμού. Μια επανίδρυση της δημοκρατίας μέσα στις σχολές, να γίνουν οι σχολές κύτταρο δημοκρατίας. Ο αγώνας ολόκληρου του λαού, όπως φάνηκε και στις πλατείες, είναι η μόνη διέξοδος, το μόνο που μπορεί να τους ρίξει. Ο λαός έχει αποδείξει ότι δεν τους φοβάται και ότι είναι αλληλέγγυος σε κάθε αγώνα ενάντια στη διάλυση της κοινωνίας. Η νεολαία πρέπει αποκαταστήσει την ενότητα της, να πάει κόντρα στο κλίμα αποχαύνωσης- νάρκωσης- συμμοριτισμού που θέλουν να την οδηγήσουν, να αξιοποιήσει τα εγγενή εξεγερτικά- χειραφετητικά- ενεργητικά χαρακτηριστικά της και  να παίξει ενεργό ρόλο στο γκρέμισμα της σύγχρονης χούντας που η τρόικα και οι ντόπιοι “πρόθυμοι”  εγκαθίδρυσαν  και οδηγεί την χώρα στην καταστροφή και το λαό στην εξαθλίωση. Γιατί δεν είναι δυνατό να υπάρχει μέλλον σε μια χρεοκοπημένη χώρα αλλά δεν είναι και δυνατόν να υπάρξει μια άλλη πορεία  για τον λαό και τον τόπο χωρίς τη νεολαία στην πρώτη γραμμή του αγώνα και του ξεσηκωμού.

ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ